بریده‌هایی از کتاب جهانی که من می‌بینم

معتقدم تنها اشخاصی به‌نوع بشر بهتر و بیشتر خدمت می‌کنند که اجتماع را به‌طور غیرمستقیم ترقی داده و رهبری می‌کنند یعنی راهی را انتخاب نمایند که همه‌ی افراد اجتماع را به‌سر منزل مقصود برساند.

باید برای ادای موهبت‌هایی که هرروزه نصیبم شده و ادامه خواهد داشت‌، تلاش مضاعف داشته باشم و به‌این نکته، به‌شدت اعتقاد دارم که برای فرار از ادای این موهبت هر چه بیشتر تلاش نمایم تا زندگی ساده‌ای داشته باشم ولی باز هم وحشت این حقیقت آزارم می‌دهد که بخش عمده‌ای از کار انسان‌ها را به‌خود اختصاص داده‌ام.

به‌خاطر داشته باشید که تنها راه صحیح تعلیم و تربیت این است که خود معلم نمونه باشید‌. تنها روش عقلانی تعلیم و تربیت این است که خود نمونه‌ای باشید که جدا از دیگران نباشد. با تقدیم احترام؛ آلبرت انیشتین

این صحیح است که ما یک سازمان ملل و یک دیوان داوری داریم ولی بدبختانه نه سازمان ملل چیزی بیش از یک سالن نطق و خطابه است و نه دیوان نیرویی برای اجرای تصمیمات خود دارد.

هم‌چنان که به‌نظر می‌رسد سرنوشت ملت‌ها وابستگی اجتناب ناپذیری به خشونت و عدم مسئولیت‌پذیری دارد.

اگر بشر راهی برای ممانعت از وقوع جنگ نیابند، ترقی، فنون و روش‌ها و ابزار جدید جنگ، زندگی بشر را غیرقابل تحمل خواهد کرد.

افراد زیادی که خود را صلح طلب معرفی می‌نمایند، در زمینه‌ و به‌بهانه‌ی وطن‌دوستی، از ادامه‌ی جنگ همه جانبه مبارزه سرباز می‌زنند ولی همان‌طور که جنگ‌های بین‌المللی به‌اندازه‌ی کافی ثابت کرده‌اند که در لحظات خطر و بحران کشور، امید به وطن‌پرستی چنین اشخاصی نباید داشت.

هر انسان متفکری به‌خوبی درک می‌کند که درحال حاضر واحد‌های بزرگ صنعتی جهان، نهایت تلاش خود را در ساختن اسلحه به‌کارمی‌گیرند و به‌هیچ‌وجه حاضر نیستند تا مرافعات بین‌المللی به‌خاطر حفظ صلح جهانی تسویه گردد.

«بزرگترین هنر معلم برانگیختن روح فعالیت و نشاط در جهان به‌خاطر ابداع و تحصیل علوم است.»

راز بزرگ طبیعت ساده‌ترین چیزی که تجربه می‌کنیم، رازی در بردارد. راز حس بنیادی است که گهواره‌ی همه‌ی علوم و هنرهای واقعی بشر را در بر می‌گیرد. کسی که این راز را نمی‌داند و در برابر این راز بزرگ به اعجاب نایستاده همانند مرده یا شمعی خاموش است. گرچه تجربه‌ی این راز بزرگ همانند به‌وجود آمدن ادیان، آمیخته با ترس بود.

از نظر من گران‌بهاترین چیز در چشم‌انداز زندگی بشری، دولت نیست بلکه انسان‌های خلاق و دانشمندانی هستند که هنگام جهل و بی‌حسی جامعه، مظهر بزرگ‌ترین تغییرات و منبع پر برکت الهامات می‌شوند.

«انسانی که به زندگی خود و دیگران احترام نمی‌گذارد و آن‌را پوچ و بی‌معنی می‌داند نه تنها بدبختی بیش نیست بلکه صلاحیت زندگی هم ندارد.»

بلندی و تیزی چاقو بزرگ‌ترین کمک برای قوی‌ترین آدم‌کشان است و افراد ضعیف و بی‌دفاع به شفقت و رحم آن‌ها دلخوشند.

مقدمه‌ای کوتاه بر چاپ آقای گردو گاریدین درباره زندگی‌نامه‌ی آلبرت انیشتین این چنین نقل کرده است گزارش‌گر روزنامه‌ای آمریکایی در یک جمله از بزرگ‌ترین فیزیکدان، درباره‌ی تئوری نسبیت وی پرسیده بود. انیشتین نیز پاسخ داد که تعریف کوتاهی از نسبیت پس از سه روز به‌او ارائه خواهد داد. انیشتین به یقین می‌توانست پاسخ کوتاهی به‌این پژوهش‌گر بدهد که برای او مطلب آشنایی از یک فیزیکدان باشد ولی در کل برای وی تعریف غیرقابل فهمی خواهد بود. تئوری انیشتین برای اکثریت مردم کاملاً به‌صورت یک معما می‌باشد. گرایش مردم به انیشتین شبیه گرایش مارک توان به نویسنده‌ی کتاب ریاضیات می‌باشد. شخصی کتابی چاپ نموده بود که مارک حتی یک جمله‌ی آن‌را نمی‌فهمد. بنابراین، انیشتین در دید مردم بزرگ

مفهوم زندگی به‌طور کلی مفهوم زندگی بشری یا حیات اجتماعی چیست؟ قطعاً مذهب اشاره‌ای برای پاسخ به‌این سؤال دارد ولی اگر بپرسید که این سؤال عقلانی است، پاسخ این است که «انسانی که به زندگی خود و دیگران احترام نمی‌گذارد و آن‌را پوچ و بی‌معنی می‌داند نه تنها بدبختی بیش نیست بلکه صلاحیت زندگی هم ندارد.»

من کاملاً معتقدم که پول نمی‌تواند کاروان بشری را به‌سوی ترقی راهبری نماید. حتی اگر هدف اموراجرائی‌، ثروت باشد‌. یک انسان پاک سرشت و بزرگ تنها خواهان ایده‌ها و اعمال اصیل است‌. نقش پول تنها راندن فرد به‌سوی خود‌خواهی است و دائماً صاحبش را به‌سوی استفاده از خود ترغیب می‌نماید.

کسی که با سلاح عشق‌، تصمیم به‌گشودن پیچیدگی‌های علمی بگیرد، زودتر ازآن‌چه که تصور کنیم برمشکلات فائق می‌آید.

اگر فرد از روز تولد‌، دور از هر نوع اجتماع و تمدنی باشد‌، از هر نوع رشد و نمو فکری دور خواهد ماند و اعمال و رفتارش به جانوران شباهت پیدا می‌کند که از تصور آن فرد دچار وحشت می‌شود‌. حقیقت وجود فرد به معنای واقعی خود اوست‌. جز این هر نوع پدیده و نمود دیگری که در حرکات و فضائل شخص به‌چشم بخورد مدیون جامعه و محیط اجتماعی اوست‌

ارزش واقعی هستی بشر به مقیاس و احساس بستگی دارد که توسط آن از دام خود‌پرستی رهایی یافته و با پیروی از آن از قید ما و من آزاد شده است‌

به‌نظر من، کسی که از فرمان رژه نظامی در قطار لذت می‌برد، فرد حقیری است. مغز بزرگ انسان را اشتباهی به او داده‌اند. برای او فقط ستون مهره‌ها کافیست که فرامین را به اعضایش منتقل کند. باید به‌این آفت تمدن با جمیع امکانات خاتمه داده شود. من از دستورات جسورانه، خشونت احمقانه و همه‌ی بیماری‌های مهلکی که تحت عنوان میهن‌پرستی بر مردم تحمیل می‌کنند، متنفرم.