بریده‌هایی از کتاب غرب غم‌زده

واقعاً عالیه دیگه. می‌تونی یه دوجین آدمو بکُشی، می‌تونی دو دوجین آدمو بکُشی و تا وقتی که بعدش پشیمونی، هنوز می‌تونی بری بهشت. ولی اگه کسی که می‌کُشی خودت باشی، نه. مستقیم می‌ری جهنم.

تو واقعاً خوبی آدم‌ها رو می‌بینی کُلمَن. این کاریه که من قراره بکنم، ولی نمی‌کنم. من همیشه سرِ صفم تا سنگِ اولو پَرت کنم بزنم بهشون.

همیشه بهترین‌هان که می‌رن جهنم. من با اینکه زدم کله‌ی بابای بینوا رو پکوندم، احتمالاً صاف برم بهشت. تا وقتی اعتراف می‌کنی جات تو بهشته. کاتولیک بودن اینش خوبه. می‌تونی با تیر کله‌ی باباتو بزنی و اصلاً هم مهم نباشه.

من کشیشِ مزخرفی‌اَم، این‌جوری‌اَم دیگه. آدم‌ها که می‌آن یه چیزهایی علیهِ خدا می‌گن، امکان نداره بتونم ازش دفاع کنم و آره دیگه، مگه همین شرطِ اصلی کشیش‌بودن نیست؟

موعظه در گذشته هیچ‌وقت جواب نداده و الآن هم جواب نمی‌دهد.

کُلمَن:      همیشه بهترین‌هان که می‌رن جهنم. من با اینکه زدم کله‌ی بابای بینوا رو پکوندم، احتمالاً صاف برم بهشت. تا وقتی اعتراف می‌کنی جات تو بهشته. کاتولیک بودن اینش خوبه. می‌تونی با تیر کله‌ی باباتو بزنی و اصلاً هم مهم نباشه.

واقعاً عالیه دیگه. می‌تونی یه دوجین آدمو بکُشی، می‌تونی دو دوجین آدمو بکُشی و تا وقتی که بعدش پشیمونی، هنوز می‌تونی بری بهشت. ولی اگه کسی که می‌کُشی خودت باشی، نه. مستقیم می‌ری جهنم.

واقعاً عالیه دیگه. می‌تونی یه دوجین آدمو بکُشی، می‌تونی دو دوجین آدمو بکُشی و تا وقتی که بعدش پشیمونی، هنوز می‌تونی بری بهشت. ولی اگه کسی که می‌کُشی خودت باشی، نه. مستقیم می‌ری جهنم.

وِلش:      وَلین یه‌کم خسیسه تو پول خرج کردن. کُلمَن:      یه‌کم؟ خوکِ سوخته هم ببینه گُهشو می‌دزده

یا مسیح. اولی که اومدم اینجا، فکر می‌کردم لی‌نِین جای قشنگیه، ولی نه. معلوم شد پایتختِ جنایتِ اروپای کوفتیه.

هر زندگی‌ای تیکه‌های خوب داره، حتی اگه این تیکه‌ها فقط... دیدنِ رودخونه‌ها باشه، ‌یا سفر‌رفتن، یا تو تلویزیون فوتبال تماشا کردن... وَلین:      (با سَر تأیید می‌کند) فوتبال، آره... وِلش:      یا امید به اینکه یکی عاشقت بشه.

بعضی‌ها فقط یه‌هُل کوچولو لازم دارن.

تامِ بینوا. ببین چه‌قدر سرد و دلگیره. تو فکر می‌کنی تو آب رفتنش جرئت می‌خواسته یا حماقت گِرلین؟ گِرلین:      جرئت. وِلش:      که همون حماقته.

خوب می‌دونم آدم با تیر بزنه تو کله‌ی باباش ضدیت با خداس، ولی یه توهین‌هایی هست که هیچ‌جوره نمی‌شه بخشیدشون.

خب این حرفِ قشنگیه آدم بزنه؟ من الآن این حرفو لازم دارم؟

کُلمَن:      همیشه بهترین‌هان که می‌رن جهنم. من با اینکه زدم کله‌ی بابای بینوا رو پکوندم، احتمالاً صاف برم بهشت. تا وقتی اعتراف می‌کنی جات تو بهشته. کاتولیک بودن اینش خوبه. می‌تونی با تیر کله‌ی باباتو بزنی و اصلاً هم مهم نباشه.

وِلش:      به من بگو کُلمَن، به من بگو، خواهش می‌کنم. به من بگو که تو از قصد باباتو با تیر نزدی. وای، همین الآن بهم بگو... کُلمَن:      می‌شه آروم بگیری؟ (مکث) معلومه که از قصد بابامو با تیر زدم. (وِلش دوباره شروع می‌کند به آه و ناله کردن.) من هر کی ازم ایراد بگیره، تحمل نمی‌کنم. «موهای من عینِ موهای یه بچه‌ی مَسته.» من فقط موهامو شونه کرده بودم و هیچ اشکالی نداشتن ها! خودم هم خوب می‌دونم آدم با تیر بزنه تو کله‌ی باباش ضدیت با خداس، ولی یه توهین‌هایی هست که هیچ‌جوره نمی‌شه بخشیدشون.

نه اصلاً. من آدمِ محکمی‌ نیستم. دلیلش اینه که... حتی اگه آدمِ غمگینی چیزی باشی، یا آدمِ تنهایی چیزی باشی، باز هم وضعت خیلی بهتر از اون‌هاییه که زیرِ زمین یا تو دریاچه گم شده‌ن، چون... دست‌کم تو امکانشو داری که خوشحال بشی و حتی اگه امکانش خیلی هم کم باشه، بیشتر از امکانیه که اون مُرده‌ها دارن. قضیه هم این نیست که بگی «هَه، من از تو بهترم»، نه، چون تو بلند مدت ممکنه معلوم شه نهایتاً زندگی تو خیلی بدتر از همه‌ی اون‌ها بوده و بهتر بود تو هم عینِ اون‌ها مُرده بودی، درجا. ولی وقتی هنوز اینجایی دست‌کم احتمالِ خوشبختی هست و انگاری اون مُرده‌ها هم اینو می‌دونن و خوشحال‌اَن برات که این امکانو داری. می‌گن «بخت یارت باشه.» (آهسته) به‌هرحال من که ماجرا رو این‌شکلی می‌بینم.

وِلش:      من تا قبلِ اینکه بیام این منطقه دستم هم به این چیزها نخورده بود. این منطقه کاری می‌کنه آدم بیفته به الکل. کُلمَن:      گمونم آره، فقط بعضی آدم‌ها به‌اندازه‌ی بقیه کاری کردن نمی‌خوان. بعضی‌ها فقط یه‌هُل کوچولو لازم دارن.

خودم هم خوب می‌دونم آدم با تیر بزنه تو کله‌ی باباش ضدیت با خداس، ولی یه توهین‌هایی هست که هیچ‌جوره نمی‌شه بخشیدشون.