بریده‌هایی از کتاب کافکا در ساحل

چیزهایی هستند که هرگز نمی‌توانیم به دست فراموشی بسپاریم و خاطراتی که هرگز نمی‌توانیم محو کنیم. این‌ها همیشه مثل یک سنگ آسیاب روی سینه‌مان سنگینی می‌کنند،

درمی‌یابم چیزی که آدم واقعاً می‌تواند بشنود، سکوت است.

هرچه درونگراتر و ساکت‌تر می‌شدم، عضلاتم مثل فولاد سخت‌تر می‌شدند. خیلی سخت تلاش کردم که جلوی بروز احساساتم را بگیرم بنابراین هیچ‌کس ــ چه همکلاسی‌ها و چه معلم‌ها ــ ذره‌یی در مورد آن‌چه فکر می‌کردم نمی‌دانستند. خیلی زود وارد دنیای خشن آدم بزرگ‌ها شدم و ‌فهمیدم اگر بخواهم زنده بمانم باید از همه قوی‌تر شوم.

«اما باید یک چیزی بهت بگویم. اگر می‌خواهی زندگی‌ات را بسازی مجبوری طاقتت را بیشتر کنی.»

«”کسی که در سفر رفیق آدم می‌شود، در زندگی هم‌درد خواهد شد. “»

«کافکا، در زندگی هرکس یک نقطه‌ی بی‌بازگشت وجود دارد و در موارد خیلی نادر نقطه‌یی که دیگر نمی‌شود از آن جلوتر رفت و وقتی به آن نقطه می‌رسیم تنها کاری که می‌توانیم کنیم این است که در سکوت حقیقت را بپذیریم. این‌طوری زنده می‌مانیم.»

سکوت انگار که در کمینم بوده، خودش را دورم می‌پیچد

اگر بخواهم زنده بمانم باید بعضی معیارها را نادیده بگیرم.

در این کالبدی که من را در خود جا داده، در امانم.

خیلی چیزها هست که ما باید یادمان بماند. این عذاب‌آور است