کتاب کافکا در ساحل

در تمام این دنیای وسیع به تنها کسی که می‌توانی تکیه کنی خودت هستی.»

بعضی‌وقت‌ها سرنوشت مثل توفان شن کوچکی است که با تو تغییر مسیر می‌دهد. تو مسیر را عوض می‌کنی ولی توفان شن دنبالت می‌آید. دوباره می‌چرخی اما توفان هم می‌چرخد و دوباره و دوباره این کار را می‌کنی، مثل رقص شوم با مرگ درست قبل از سپیده‌دم. چرا؟ چون این توفان چیزی نیست که از جای دوری آمده باشد، چیزی نیست که با تو کاری نداشته باشد. این توفان خود تویی. چیزی است در درون تو. بنابراین تنها کاری که می‌توانی کنی این است که دربرابرش مقاومتی نکنی، درست توی آن بروی، چشم‌هایت را ببندی و گوش‌هایت را بگیری تا شن توی آن‌ها نرود و از وسط آن بگذری، قدم به قدم.

«خاطرات آدم را از درون گرم می‌کنند. اما درعین‌حال آدم را می‌درند.»

فکر بی‌خود کردن بدتر از هیچ فکری نکردن است.

یک ذره‌ی کوچک از دنیا محو شد، و مقدار نیستی را افزایش داد.»

«اما باید یک چیزی بهت بگویم. اگر می‌خواهی زندگی‌ات را بسازی مجبوری طاقتت را بیشتر کنی.» می‌گویم «نهایت سعی‌ام را می‌کنم.» کراؤ می‌گوید «مطمئنم که می‌کنی. در این چند سال اخیر خودت را خیلی قوی‌تر کرده‌ای. این را باید اذعان کنم.»

خیلی چیزها به‌مرورزمان فراموش می‌شوند.

قلبت مثل یک رودخانه‌ی عظیم است بعد از یک دوره‌ی بارانی، که روی سواحلش جاری می‌شود. تمام علامت‌های راهنما را که روزگاری روی زمین ایستاده بودند، هجوم آب حرکت داده، غرق کرده. و با خود برده است. و هنوز باران روی سطح رودخانه ضرب می‌زند. هربار که طغیانی مثل این را در اخبار می‌بینی به خودت می‌گویی: این است. این قلب من است.

منظورم این است که زندگی خودته. اساساً باید کاری را که فکر می‌کنی درسته بکنی.»

سخت و عمیق به این‌که چه‌قدر آزادم فکر می‌کنم، اما واقعاً نمی‌توانم بفهمم معنی‌اش چیست. تنها چیزی که می‌دانم این است که کاملاً تنهایم. کاملاً تنها در یک جای ناآشنا، مثل کاشف تک‌افتاده‌یی که نقشه و قطب‌نمایش گم شده. یعنی معنی آزادی این است؟