بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که برای هیچ کس تعریف نکردم (قسمت اول)

هر وقت خواستید از او عکس بگیرید بگویید چقدر خوشگل است، عکس بهتری می‌شود.

به چشم خودم گاهی کمتر از زباله و گاهی هیچ نیستم... .

آیا وقتی عشق یا دوست داشتنی واقعی باشد، به کس دیگری فکر نمی‌کنی؟ با کس دیگری در ذهنت، حتی به‌کوتاهی یک‌لحظه، خیال‌بافی نمی‌کنی؟ می‌گویند که نه، اما من از جواب‌شان چندان مطمئن نیستم. این از آن سؤال‌هایی است که مشتاقم به‌خاطرش بیشتر زندگی کنم تا بتوانم به‌طور قطعی جوابش را دریابم.

حس می‌کنم بدون جلیقهٔ ضدگلوله زیر رگبارم. حس می‌کنم بدون بارانی زیر بارانی تند هستم. نه اینکه از گلوله‌خوردن بترسم یا از خیس شدن واهمه‌ای داشته باشم، اما دلم می‌خواست مواظبم بودند... یا شاید هم تنهایم می‌گذاشتند... .

اول از همه به‌تو بگویم سعی کن هیچ‌وقت عملی کردن ایده‌هایی که فکر می‌کنی به‌نظر مهم هستند را به‌تعویق نیندازی، چون یا تنبلی، یا از دست دادن انگیزه یا ترس از شروع بر تو غلبه می‌کنند و ممکن است جلوی اینکه شاهکاری از خودت به‌جا بگذاری را بگیرند

به‌این فکر می‌کنم که اگر من از دنیا بروم، چقدر طول می‌کشد تا فراموش شوم. تا دوباره دیگران، بدون توجه به‌من، خنده‌های از ته دل سر دهند. مسلم است دلم خنده‌شان را می‌خواهد. دلم شادی‌شان را می‌خواهد. اما از فراموش‌شدن می‌ترسم. از اینکه به‌نبودنم عادت کنند می‌ترسم.

نمی‌دانم چرا وقتی کسی که خیلی دوستش داریم را از دست می‌دهیم، نمی‌میریم؟!

باور کن خیلی از چیزهایی که فکر می‌کنیم لزوماً تک‌معنایی هستند، اینطور نیستند. «درست می‌شود» تفسیرهای مختلفی دارد. «درست» از نظر هرکس معناهای متفاوتی دارد، معناهایی که شاید گاهی اوقات ندانیم یا درکش نکنیم.

عجیب است گاهی از کسی متنفر می‌شوی، اما گاهی آنقدر دلت او را می‌خواهد که تاب نمی‌آوری لحظه‌ای آغوشش را رها کنی و تازه با چیزهایی در موردش کنار می‌آیی که فکرش را هم نمی‌کردی.

ما سرپرست حیوانات هستیم نه صاحب‌شان.