بریده‌هایی از کتاب خدا با توست

ترس از آینده موجب می‌شود تا پدیده‌های وحشت‌آوری ذهن ما را فراگیرد.

غم و اندوه به عوامل بیرونی بستگی ندارد، بلکه مربوط به درون ماست.

فقط کردار و رفتار شما به شمار می‌آید. کاری را انجام دهید که به نظرتان درست است و گویی در حضور زندۀ خداوند هستید. آنگاه به خود بگویید: «دیگران می‌توانند هر آنچه می‌خواهند، بگویند.» دوم، به دنبال مادیات نروید. شاید فکر کنید که آن را در اختیار دارید، اما در حقیقت مادیات صاحب شما هستند. با دارایی بیش‌تر، آزادی‌ شما کم‌تر است. پس هرگز آزادی خویش را تسلیم نکرده و همواره از زندگی‌تان همان گونه که هست، لذت ببرید. سوم، موضوعات مهم را آسان بگیرید و پدیده‌های آسان را جدی تلقی کنید، زیرا در حقیقت مسایل پیش پا افتاده بسیار مهم به شمار می‌آیند. چهارم، تا جایی که می‌توانید بخندید و همیشه پیش از این که دیگران به شما بخندند، به خودتان بخندید و بدانید در همۀ انسان‌ها ویژگی‌های مضحکی وجود دارد. خودتان را از بند تعلقات آزاد کرده و از شکست‌ها و کاستی‌های خود نهراسید.»

آیا هنگامی که همه جا را تاریکی فراگرفته است و حتی یک ستاره نیز نمی‌درخشد، همچنان می‌خندیم؟ باید بدانیم تا هنگامی که عشق و خنده را نیاموخته‌ایم، آمادگی ورود به قلمرو پروردگار را نداریم. قلب‌های ما سخت هستند و باید مهربان، نرم و انعطاف‌پذیر شوند. اگر خاک زمینمان حاصل‌خیز نیست، باید آن را با عشق و خنده بارور کنیم. در زمین سخت، دانه‌ای نمی‌روید. زمین را آماده سازید و آن را به عشق و خنده مجهز کنید!

گفته‌اند که این حواس شگرف هستند؛ برتر از این حواس، ذهن است، برتر از ذهن، خرد است و برتر از خرد، پروردگار است، فقط ذات او! و تو آن ذات هستی، همواره پاک و آزاد! تو می‌دانی که شادی درونی‌ات از هر پیشامدی‌ متفاوت است و هیچ کس و هیچ چیز نمی‌تواند آن را از بین ببرد.

بنگر! که در قلب تو، خداوندی مأوا دارد که پادشاه توست. راه به سوی خدا، راه عشق است. به او عشق بورز، نه به خود! مانند او بیندیش! راضی به رضای او باش و او را اطاعت کن! خود حقیرت را رها کرده و لذت حقیقی خویش را در پیشگاه مبارک او بیاب!

«پیش به سوی خدا! دنیا استراحتگاه نیست؛ باید حرکت کنید. آرمیدن، یعنی سقوط. هنگامی که گاوی سنگین از باتلاق عبور می‌کند، نباید لحظه‌ای درنگ کند، چرا که در این صورت به درون آن فرومی‌رود. دنیا نیز همانند مرداب است. اگر می‌خواهید به سلامت از آن بگذرید، باید حرکت کنید! هرگز دست از کوشش برندارید!»

«دردهای روحی و جسمی بدون هدف نیستند، بلکه درس‌هایی ضروری را برای رشد معنوی به ما می‌آموزند و پس از فراگیری کامل محو خواهند شد. یکی از آموخته‌هایم از این بیماری، آن است که جسم رنج می‌برد و من جسم نیستم. جسم فقط تن‌پوشی‌ست که آن را برای انجام طرح الهی پوشیده‌ام. درد جسمی و ناراحتی روحی نمی‌تواند به گوهر وجودی‌ من آسیبی برساند. من آتمن هستم و بر اساس گفتۀ شری کریشنا در کتاب مقدس گیتا، سلاح‌ها نمی‌توانند روح الهی را بشکافند، آتش نمی‌تواند آن را بسوزاند، آب‌ نمی‌تواند آن را تر کند و باد نمی‌تواند آن را بروبد.»

آینده مشخص نیست، شاید اصلاً آینده‌ای نداشته باشیم یا آن زمان با تصورات ذهنی ‌ما فرسنگ‌ها فاصله داشته باشد. ما بنا بر ارادۀ الهی از آینده بی‌خبر هستیم، پس چرا در کارهایی که به خواست خدا از ما مخفی‌ست، کند و کاو کنیم؟ به این ترتیب فقط رنج را به سوی خویش فرامی‌خوانیم. تلخی، ثمرۀ دانش بشری‌ست، پس بیایید با چشم و گوشی‌ بسته به خدا توکل کرده و زندگی کنیم و برای پرده برداشتن از اسرار عالم تلاش نورزیم. بیایید زندگی خودمان را بر مبنای سخنان مهم حضرت عیسی مسیح (ع) بسازیم: «رنج امروز، برای امروز کافی‌ست.»

گونۀ دیگری از رنج‌، آنی‌ست که از سوی خدا بر ما نازل می‌شود و مربوط به شکستن قوانین زندگی نیست. این گونه رنج‌ها بر پیامبرانی مانند حضرت مسیح (ع) ، زرتشت، حضرت موسی (ع) و حضرت محمد (ص) و برای انسان‌های وارسته‌ای همچون، ناناک، کبیر، چایتانیا و میرا و تمامی عاشقان خدا نیز گذشته است. این گونه رنج‌ها به تنهایی نمی‌آیند، بلکه نیرویی به آدمی می‌دهند تا آن را تحمل کند و آرامشی که آن را دلپذیر سازد. این عامل موجب تمایز این دو گونه از رنج می‌شود. بدون همراهی آرامش‌بخش پروردگار، مشکلاتی که آدمی برای خود ایجاد می‌کند، سخت و غیر قابل تحمل می‌شود، روح او را در هم شکسته و به قعر تاریکی می‌افکند. رنجی که از خدا به ما می‌رسد، به خیر و صلاح ماست و تا زمانی که از این خودخواهی دست برنداریم، نمی‌توانیم آن را درک کنیم. وقتی «منیت» فراموش شود، کمک خدا را در همۀ شرایط و موقعیت‌ها مشاهده می‌کنیم.

۱- راز زندگی دوباره، عشق خداست. عشقی که همواره بیش‌تر و بیش‌تر می‌شود و خداوند به انسان هدیه کرده است. بنا بر این تا جایی که می‌توانید دعا کنید: «خدایا! تو را دوست ‌دارم و می‌خواهم بیش‌تر از هر چیز دیگری در دنیا دوستت داشته باشم و از عشق تو سرمست و دیوانه شوم! خداوندا! در بارگاه کبریایی‌ خود ایمان و عشقی پاک به من عطا کن و تا اندازه‌ای متبرکم گردان که این دنیا و همۀ ظواهر فریبندۀ آن نتواند مرا گمراه سازد و نیرویی به من عطا کن که بتوانم وسیله‌ای برای کمک به بهبود مردمان دردمند و رنج‌کشیده باشم.»

۲- در مرحله‌ای درمی‌یابیم که نمی‌توانیم همزمان به دو ارباب خدمت کنیم و باید یکی از آن‌ها را برگزینیم: خدا یا دنیا. نمی‌توان هر دوی آن‌ها را داشت و نباید سازش کرد. جویندۀ راستین خدا در افکار، سخنان و همۀ رفتار و حرکاتش برای حقیقت ایستادگی می‌کند، حتی اگر پای چوبۀ دار برود.

۳- برای جبران بی‌عدالتی خویش نسبت به دیگری زمان را از دست ندهید! آیا تا کنون به کسی آسیب رسانده‌اید؟ آیا شخصی را فریب داده‌اید؟ آیا تهمت ناروا به کسی نسبت داده‌اید؟ آیا برای مقاصد خودخواهانۀ خویش از دوستتان سوء استفاده کرده‌اید؟ بنا بر این زمان را برای اصلاح اشتباه خود هدر ندهید.

۴- آیا مورد ستم واقع شده‌اید؟ بیایید پیش از طلب بخشش آن شخص از شما، او را ببخشید. به این ترتیب ذهنتان آرام شده و دنیا به شما لبخند خواهد زد.

آیا راهی ساده‌تر از این برای ارتباط با خدا وجود دارد که کوچک‌ترین کار، اندیشه، گفتار و هر نفس ما عبادت اوست؟

۵- هر یک از کارهای خود را برای عشق به خدا انجام دهید، حتی کار کوچکی چون جارو کردن اتاق یا پیش‌ گرفتن یک رفتار نیکو، مانند نجات زندگی یک نفر را برای عشق به خدا انجام دهید. در گیتا آمده است: «آرجونا هر چه می‌خوری، هر ریاضت، هر احسان و هر کاری که انجام می‌دهی، گویی مرا عبادت می‌کنی.»

متبرک باد انسانی که در حضور همیشگی خداوند زندگی و حرکت می‌کند و همۀ کارهای روزانۀ خود را به انجام می‌رساند! چه لذت، زیبایی و شگفتی بی‌نظیری در زندگی‌ کسی‌ست که خداوند، او را هدایت و رهبری می‌کند.

بیماری و سلامت فقط نوعی توهّم و خیال است. روح آدمی، حقیقت مطلق و فراتر از سلامت و بیماری‌ست. و شما آن ذات یگانه هستید! انسان با تپش قلب یا غذا خوردن زنده نیست، بلکه لطف و رحمت خداوند، او را زنده می‌دارد.

در همۀ لحظه‌های زندگی آرام باشید. آرامش درونی برای تکامل روح ضروری‌ست. برخورداری از یک زندگی آرام بسیار بااهمیت‌تر از کمک به دیگران است. اگر ذهن شما لحظه‌ای در طول کارهای روزمره آشفته شود، بی‌درنگ آن کار را متوقف کرده و به آرامش بازگردید. بکوشید آرامش درونی خویش را به دست آورید.

«ای خدای فقیران و گم‌گشتگان، ریسمان زندگی من در دستان امن توست.»