بریده‌هایی از کتاب خدا با توست

قدرت واقعی متعلق به کسی‌ست که آسودن در حضور خداوند را آموخته باشد. چنین کسی تصویری واقعی از آرامش است.

هر صبح پس از بیداری، رایحۀ پاکی، عشق، لذت، آرامش، فروتنی و اطمینان را در هر نفس تنفس کنید، زیرا شاید درونی‌ترین نیاز شما را نشان دهد.

ای خدایی که هرگز مرا رها نمی‌کنی! با روحی خسته کنار تو می‌آسایم پایان این زندگی را که وامدارت هستم، به تو می‌بخشم؛ حیاتی که در عمق اقیانوس تو جاری‌ست و شاید آنجا باشکوه‌تر و کامل‌تر باشد!

هر شب، هنگام استراحت، اندکی از وقت خود را به خواندن زندگی‌نامه یا آموزه‌های انسان‌های پاک و مردان خدا بگذرانید. این کار، ذهن شما را پالوده می‌کند و همچنین نوعی خودآگاهی در خواب به وجود می‌آورد.

کینه همچون آتشی شعله‌ور در قلب آدمی‌ست و همان آتش دوزخ است.

کسی که پناه خدا را می‌جوید، از گرفتاری‌ها و رنج‌های دنیا، فقر و بدبختی، دلواپسی‌ها و نگرانی‌ها در امان خواهد بود و چونان بوییدن رایحه‌ای خوش، احساس خوشایندی خواهد داشت. چنین بنده‌ای در قید دنیا نیست، بلکه فقط در جست و جوی خداست، مشتاق گفت و گو و در میان گذاشتن همۀ‌ اندیشه‌ها، افکار و کوچک‌ترین کارهایش با پروردگار است. چنین انسانی تسلیم معبودش می‌باشد

با داشتن افکار الهی، در تماس مستقیم با نیروهای آسمانی قرار گرفته و نور عشق، آرامش و لذت را با خودمان به همه جا می‌بریم. بنابراین باید مراقب افکارمان باشیم و آن‌ها را اصلاح کنیم.

هنگام سردرگمی در انتخاب مسیر، بدون تشویش فقط اندکی درنگ و اندیشه کنید.

معمایی نیست که حل نشود، کلید همۀ اسرار در دستان خداست. مشکلات را فراموش کرده و به خدا توجه کن، آنگاه سختی‌ها به خودی خود ناپدید می‌شوند. نترس و برای اوضاع و شرایط پیرامون در هراس مباش. بدان که پیکار دنیا از آن خداست، نه تو.

«پیش به سوی خدا! دنیا استراحتگاه نیست؛ باید حرکت کنید. آرمیدن، یعنی سقوط. هنگامی که گاوی سنگین از باتلاق عبور می‌کند، نباید لحظه‌ای درنگ کند، چرا که در این صورت به درون آن فرومی‌رود. دنیا نیز همانند مرداب است. اگر می‌خواهید به سلامت از آن بگذرید، باید حرکت کنید! هرگز دست از کوشش برندارید!»

«به یاد داشته باشید که زنبورها شیرین‌ترین عسل را از گل‌های آویشن که گیاهی کوچک و تلخ است، می‌گیرند.»

«تو هنوز کنار من هستی و این برایم کافی‌ست!» انسانی که به خدا توکل می‌کند، عابدی حقیقی‌ست.

۶- باید برای برقراری ارتباط با خدا راه‌های بیش‌تری بیابید، زیرا این کار موجب آرامش روح شما شده و به واسطۀ آن برکت خدا در همه جا جاری می‌شود. با دیگران مهربان باشید، چرا که آن‌ها از سوی پروردگار به امیدی در خانۀ‌ شما را می‌کوبند.

۷- تا جایی که می‌توانید به دیگران کمک کرده و مسؤولیت خطیر زندگی را به انجام رسانید. سادو واسوانی می‌گوید: ‌ آیا آن انسان را در جادۀ زندگی دیدی و او را با این همه بار بر دوشش تنها گذاشتی؟ در مسیر زندگی، انسان‌های بسیاری مسؤولیت سنگینی را بر دوش می‌کشند. سختی‌هایی که فقط مادی نیستند، بلکه فشار نگرانی، اضطراب و ترس بر قلب‌ آن‌ها سنگینی می‌کند. بیایید بارهای خود و دیگران را سبک کرده و یک حامی باشیم!

بنگر! که در قلب تو، خداوندی مأوا دارد که پادشاه توست. راه به سوی خدا، راه عشق است. به او عشق بورز، نه به خود! مانند او بیندیش! راضی به رضای او باش و او را اطاعت کن! خود حقیرت را رها کرده و لذت حقیقی خویش را در پیشگاه مبارک او بیاب!

برای آسودن باید رها شدن را آموخت.

بیماری و سلامت فقط نوعی توهّم و خیال است. روح آدمی، حقیقت مطلق و فراتر از سلامت و بیماری‌ست

راز زندگی دوباره، عشق خداست. عشقی که همواره بیش‌تر و بیش‌تر می‌شود و خداوند به انسان هدیه کرده است. بنا بر این تا جایی که می‌توانید دعا کنید: «خدایا! تو را دوست ‌دارم و می‌خواهم بیش‌تر از هر چیز دیگری در دنیا دوستت داشته باشم و از عشق تو سرمست و دیوانه شوم! خداوندا! در بارگاه کبریایی‌ خود ایمان و عشقی پاک به من عطا کن و تا اندازه‌ای متبرکم گردان که این دنیا و همۀ ظواهر فریبندۀ آن نتواند مرا گمراه سازد و نیرویی به من عطا کن که بتوانم وسیله‌ای برای کمک به بهبود مردمان دردمند و رنج‌کشیده باشم.»

اثر زیبایی از هلمن هانت، نقاش بزرگ به جا مانده است؛ تصویری از حضرت مسیح (ع) که در یک باغ، فانوسی در دست دارد و با دست دیگر بر در می‌کوبد. یکی از دوستان هلمن به او گفت: «یک اشتباه در نقاشی‌ تو دیده می‌شود، این در دستگیره ندارد.» هلمن گفت: «اشتباهی در کار نیست، این دری که در باره‌اش سخن می‌گویی، دریچۀ قلب آدمی‌ست که فقط از درون باز می‌شود.» برای حرکت به سوی خدا باید دریچۀ قلبمان را بگشاییم و به خداوند اجازۀ ورود دهیم و این اتفاق فقط پس از درک نیاز خویش به حضور خداوند ممکن می‌شود. به این ترتیب چنین انسانی از اعماق قلب فریاد برمی‌آورد: «خدایا! به تو نیاز دارم! بدون تو نمی‌توانم زندگی کنم!» و این، نوعی بیداری معنوی‌ست. آنگاه تحولی عمیق رخ داده، زندگی‌تان تغییر می‌کند و شما لبریز از نور، گرما، لذت و آرامش می‌شوید.

شما برای من آرزوی داشتن صبحی خوب کردید، در حالی که هرگز صبح بدی نداشتم. زیرا حتی اگر غذایی برای خوردن نیابم، خدا را شکر می‌کنم. در باران یا برف و هوای پاک یا آلوده باز هم خدا را سپاس می‌گویم. اگر تحقیر شوم و هیچ دوستی نداشته باشم، هم شاکر پروردگار هستم! بنا بر این هیچگاه صبح بد و ناخوشایندی نداشته‌ام. شما برایم آرزوی خوشبختی کردید، در حالی که هرگز بدبخت نبوده‌ام. زیرا همواره در بارگاه کبریایی پروردگار مأوا گزیده‌ام و می‌دانم آنچه خدا برایم می‌فرستد، بهترین است. من هر پیشامدی را با خوشحالی می‌پذیرم. سلامت و بیماری، کام‌یابی و بدبختی، لذت و غم را به عنوان موهبتی از جانب پروردگار می‌پذیرم، پس هرگز بدبخت نبوده‌ام. برایم آرزوی شادی می‌کنید، اما من هرگز غمگین نبوده‌ام. عمیق‌ترین آرزوی قلبی‌ من زیستن در یگانگی با خواست خداست، من با همۀ وجود تسلیم او هستم و ارادۀ او خواست من است.»