بریده‌هایی از کتاب این قرن

“فلاکتِ انسان تنها از یک چیز ناشی می‌شود: این‌که نمی‌تواند با آرامش در یک اتاق بماند”.

خشونت از رهگذر آفرینش انسان نوین مشروعیت می‌یابد. نیازی به گفتن نیست که این مضمون تنها در افق مرگ خدا معنا می‌یابد. باید بشریتی نوین بازآفریده شود تا جایگزین بشریتِ منقادِ خدایان گردد. انسان نوین، در این معنا، آن انسانی است که پاره‌های سنتز منفصل را به‌هم می‌چسباند. او هم یک تقدیر (تقدیر بشریت در دوران مرگ خدایان) است و هم یک اراده (اراده به چیرگی بر انسانِ گذشته) . اگر می‌توانیم بگوییم که این قرن شدیداً ایدئولوژیک است، از آن‌رو است که به همین سنتز منفصل شکل می‌دهد، سنتزی که هم رویکردها و جهت‌گیری‌های اندیشه را تولید می‌کند و هم آن‌ها را بسط و گسترش می‌دهد. آن[ تز ]معروف «پایان ایدئولوژی‌ها» که ظاهراً معرفِ اعتدال کنونی ما، شفقت انسان‌دوستانه‌ی ماست، بازنمای هیچ چیزی بیش از فراموشی تازگی‌ای نیست که می‌توانست به انسان نسبت داده شود. و این، همان‌طور که پیش‌تر گفتم، در همین لحظه در حال وقوع است، یعنی در این هنگام که نوعی دگرگونی تمام عیار بشریت ـ که از رهگذر دست‌کاری‌های کور و تراکنش‌های مالی تحقق می‌یابدـ در راه است.

روزگاری هیچ شکی در موردتان نبود، اکنون چیزی نیستید به‌جز معما. روزگاری زمان را در ابدیت حک می‌کردید، اکنون صرفاً گذشته‌اید،

“فلاکتِ انسان تنها از یک چیز ناشی می‌شود: این‌که نمی‌تواند با آرامش در یک اتاق بماند”

همان‌طور که ولتر، آن متفکر تمام عیار میان‌مایگی انسان دوستانه و دشمن کینه‌توز روسو (آن مرد شجاع) ، زمانی نوشت: «بگذارید باغچه‌ی خودمان را بیل بزنیم.»

بگذارید سرمان به‌کار خودمان باشد و کمی خوش باشیم.

به این پرسش: «چه چیزی واقعی است؟» ، این قرن پاسخ می‌دهد: «تظاهر کردن» . آن‌چه تظاهر نمی‌کند وجود ندارد.

انتظار، فضیلتی است اساسی، چرا که این تنها فرم موجود از بی‌تفاوتی ژرف است.

لعنت بر هر اسارتی، حتی اگر به‌خاطر خیر کلی باشد، حتی در میان سنگ‌های گران‌بهای بوستان‌های مونته‌زوما.

یکی از سمپتوم‌های اضمحلال همان ویرانی زبان است. قدرت واژگان برای نامیدن تصنعی است؛ رابطه‌ی میان واژگان و اشیاء ضایع گشته. می‌دانیم (و این یکی از برجسته‌ترین حقایق روزگار حاضر است) که یک مؤلفه‌ی محوری هر ستمِ رو به پایانی همین ویرانی زبان است ـ انزجار از هرگونه نام‌گذاری دقیق و ابداع‌گرانه، سیادت زبانی در عین حال بوالهوسانه و فاسد، زبان ژورنالیسم.