بریده‌هایی از کتاب جاده سیب های وحشی

وقتی من‌ها جفت هم نمی‌شدند، سخت بود درآوردن ادای مابودن...

بندزدن شیشه‌های شکسته لابد سخت‌ترین کار دنیاست.

اما یه وقتایی ترس از اشتباه‌نکردن و همیشه تو مسیر درست بودن، بدتر آدم رو می‌ندازه تو چاه.

تنها آمده بودم. تنهای تنها هم که نه، من و دلی که برایش تنگ بود، با هم آمده بودیم.

اگر خودش نمی‌خواست اوضاعش را تغییر دهد چه کاری از دست من برمی‌آمد؟

خوب فکر کن، ازدواج شوخی نیست که یه روز بخوای یه روز نه.

خیلی چیزها عوض شدنی نبود. شاید هم نمی‌خواستم که باشد.

کاش برمی‌گشتیم به همون روزا. کف دستم را به بدنهٔ گرم لیوان چسباندم. ـ جون داری دوباره همهٔ این بدبختی‌ها رو تحمل کنی؟

می‌گفت: «تو مرض کمک‌کردن داری، برو خودتو درمون کن بدبخت.» راست می‌گفت. حیف که درمان نداشت این مرض.

مگر من چند بار زندگی می‌کنم، مگر تا کی جوان هستم که آن را هم به پای یک زندگی که نمی‌خواهم، هدر بدهم. هر غلطی یک تاوانی داشت؛ می‌پرداختم و خلاص می‌شدم.

عوض‌شدن آدم‌ها که چیزی نبود. نمی‌دانم! شاید هم عوض نمی‌شدند. فقط فرصتی پیش می‌آمد تا دیگران هم تصویر زیر نقابشان را ببینند.

یعنی می‌خوای همیشه یکی باشه که اگه اشتباه کردی، بندازی گردنش؟ من نمی‌خواستم گردن کسی بیندازم. اما مگر فرقی هم بود بین کسی که نمی‌دانست اشتباه کرده و در اشتباهش می‌ماند و کسی که می‌دانست اشتباه کرده و باز هم جلواش را نمی‌گرفت؟

«بعضی اشتباهات جبران نداره، مثل گندزدن به زندگی یه نفر دیگه!»

هیچ‌کس از حکمت خدا سر در نمی‌آره.

تو زیادی حواست پرت بود که نفهمیدی کسی که حواسش بهت باشه احتیاجی نداره یکی دیگه بیاد روشنش کنه. من حواسم بهت بود

کسی که نمی‌خواست چیزی را بفهمد با زمین‌آمدن خدا هم نمی‌فهمید.

خار فوقش خراش می‌داد و می‌سوزاند، این زندگی لامذهب در سختی و نرم‌نشدن روی سنگ را هم سفید کرده بود. انتظاری نداشتم. مدت‌ها بود که می‌دانستم فقط خودم هستم و دنیایی که اتفاقاً سر جنگ دارد.

یه وقتایی کنار اومدن سخت می‌شه.

کسی می‌فهمید چقدر سخت بود ادعای خونسردبودن وقتی زیر تمام رگ‌های تنت آتش روشن بود و خون داخلشان عین روغن داغ جلزوولز می‌کرد؟

جارزدن درد یا مسائل و مشکلات خصوصی زندگی‌ام چیزی نبود که هیچ‌وقت و در هیچ شرایطی برایم راحت باشد.