بریده‌هایی از کتاب جاده سیب های وحشی

یعنی آدمِ تنها حق نداره بهش خوش بگذره!

خسته بودم. خسته از این همه دویدن بی‌فرجام.

تا نرسی نمی‌فهمی که هیچ‌چیز اون‌جوری که از دور می‌دیدی نبوده.

چطور برای گذشتهٔ خودش، گذشته‌ها گذشته و برایم مهم نبود که چه غلط‌هایی کرده، اما پای یک دختر که وسط می‌آمد دیگر گذشته‌ها نمی‌گذشت!

این حرف‌ها که گذشتهٔ هرکس مال خودشه تو فرهنگ ما جواب نمی‌ده. گذشتهٔ آدم انگار مال همه هست. جز خودش...

باز گفت: ـ اما این وسط یه گروهی هستند که شانس در خونه‌شون رو واسه حالگیری می‌زنه.

این را فقط خودم و خدا می‌دانستیم که قرار بود رازدار باشیم

چشمم روشن شده بود، به خیلی چیزها. به همان نقاب‌هایی که روی صورت آدم‌ها بود و فقط باید شرایط به هم می‌ریخت تا بیفتد و ذات اصلی‌شان مشخص شود. دلم می‌خواست بروم جایی که هیچ‌کس نباشد.

بذار کاری که می‌خوام رو انجام بدم. خسته شدم از بس واسه هرکاری جواب پس دادم

کاسهٔ صبر من اما خیلی وقت بود که دیگر جا نداشت.