بریده‌هایی از کتاب تصرف عدوانی

کاش می‌توانست به او بی‌اعتناء باشد...

استر باید یاد می‌گرفت که آدم نمی‌تواند آن‌چه را در درونش می‌گذرد، به‌طورِ کامل به کسی نشان دهد.

انسان باید رنج ببرد و زحمت بکشد تا لذّت پدید آید. و آن‌گاه است که آدمی قَدر آن را می‌داند.

مردم دروغ می‌گویند که آزاد باشند، چون اگر راست بگویند، آزادشان نمی‌گذارند.

تنها سِلاحِ عاشق این است که عشق را فراموش کند.

اندوه نمی‌تواند تا ابد شدید باقی بمانَد. آدم در آغاز، هر روز اندوهناک است. سپس شروع می‌کند به بازسازی خود...

استر نیلسون مثلِ همهٔ عاشق‌ها، بیش از حدّ به محتوای زبان و معنای تحت‌اللفظی کلمات اهمیت داد و خیلی کم به منطقی بودن و ارزیابی کلّی فکر کرد.

پاریس‌رفتن به او کمک نکرد. آدم وقتی دردش را همراه خودش می‌بَرَد، هیچ‌چیز به او کمک نمی‌کند.

مردم اغلب با کسانی که در فاصلهٔ دور قرار دارند، مهربانند. آن‌ها اَدای مهربانی را درمی‌آورند؛ چیزی که هیچ هزینه‌ای ندارد.

من از شدّتِ این اضطراب دارم می‌میرم.

نیرو و شایستگی تحسین برمی‌انگیزد، نه عشق. شکنندگی انسان است که عشق را پدید می‌آوَرَد.

هرچه تو بیش‌تر سکوت کنی، من بیش‌تر حرف می‌زنم.

مُعضلِ عاشقانِ بداقبال: خاطرهٔ آن‌چه رُخ داده زندگی را تغییر می‌دهد.

هیچ دردی سخت‌تر از نفهمیدن نیست.

کسانی‌که پیامک و ایمیل را ساخته‌اند، نمی‌توانند اضطراب و پشیمانی ناشی از پیامک‌های بی‌پاسخ را در ذهنشان تصور کنند.

هرگز نباید کسی را زیرِ فشار گذاشت. فقط باید ملاحظه‌کار و مداراجو بود، بی‌آن‌که این ملاحظه‌کاری حسِ خفگی پدید آوَرَد.

«دوستت دارم با تمامِ وجود. با تو همیشه مهربانم. فقط می‌خواهم همه‌چیز برایمان خوب باشد. پس چرا به خودت حق می‌دهی چنین رفتاری داشته باشی؟»

نباید آن‌چه را در درونش غوغا می‌کند نشان دهد.

کسی‌که کم‌تر می‌خواهد، قدرتِ بیش‌تری دارد.

آدم نباید هر فکری را که به ذهنش می‌رسد، درجا به زبان بیاوَرَد.