بریده‌هایی از کتاب تصرف عدوانی

نشسته بود و مانند کسی خاموش بود که می‌داند حرف زدن با آدمی که هر کارش کنی نمی‌فهمد، بی‌فایده است. مانند کسی که می‌داند آن آدم در جهانِ دیگری، با هنجارهایی متفاوت به‌سر می‌بَرَد... بحث با چنین کسی بی‌معنی است، چون بینِ آن‌ها مغاکی وجود دارد.

«تو به‌اندازهٔ کافی با ساز و کارهایی که احساسِ گناه را در انسان سر و سامان می‌دهند، آشنا نیستی و نمی‌دانی چگونه این ساز و کارهای پیچیده و ظریف مُدام جلوِ احساسِ واقعی را می‌گیرند. آن‌ها به‌شکلِ دارویی دومنظوره طراحی می‌شوند که وجدانِ فرد را تسکین و طرفِ مقابل را عذاب می‌دهند. درست وقتی کسی تصور می‌کند می‌شود آن‌ها را به‌عمل آورد، بی‌رحمی‌شان آشکار می‌شود.»

این بدترین حرف بود، چون هر چیزی‌که هستی دارد، می‌خواهد به هستی‌اش ادامه دهد و امید هم استثناء نیست. امید نوعی آفت است. بی‌گناه‌ترین بافت‌ها را می‌خورَد و رشد می‌کند. بقایش در این توانایی تکامل‌یافته نهفته است که می‌تواند از هرچه به سودِ رشدش نیست، چشم بپوشد و خود را روی چیزی بیفکند که هستی‌اش را توانمند می‌کند. سپس آن‌چه را یافته به‌قدری نشخوار می‌کند که کوچک‌ترین ذرّهٔ غذایی‌اش استخراج شود. حالا، امید دیوانه‌وار می‌جوید.

فکر نکرد که آدم می‌تواند از روی احترام یا قضاوتِ نادرست امّا انسان‌دوستانه دروغ بگوید و از ترسِ اندوه و وابستگی پُرتوقعِ دیگری، می‌تواند بسیاری چیزها بگوید که نیتش نباشد

زندگی از لحظه‌های کوتاهِ حال (که انسان توانِ انجام دادنِ کاری را ندارد) تشکیل شده است و این تا اَبَد ادامه دارد. هیچ بَعدی وجود ندارد، چون بَعد هم نوعی لحظهٔ حال است، بدونِ توانِ انجام دادنِ کارِ موردِ علاقه. ا

امکان و فرصت به این راحتی ناپدید نمی‌شود. اگر رابطه‌اش با هوگو چیزِ باارزشی باشد، فرصت هنوز باقی است

استر گفت: «فکر می‌کنم مشکلِ اساسی این است که ما کُنش‌های دیگران را رفتارباورانه تفسیر می‌کنیم، از بیرون و عینی. امّا کُنش‌های خودمان را پدیدارشناسانه، از درونِ آگاهیمان می‌فهمیم. این مُعضلِ بشر است

استر به‌تفصیل توضیح داد که چرا آمده است. چیزی را گزارش می‌داد که کسی نپرسیده بود، چون می‌خواست چیزی را پنهان کند که هیچ‌کس نمی‌دی

استر فکر کرد کسی که اشیاء و پارچه‌ها را به این شکل لمس می‌کند، باید طبعی فوق‌العاده لطیف و ملایم داشته باشد.

دروغ ـ دستِ‌کم در لحظه ـ صفاتِ انسانی را از بین می‌بَرَد. دروغ مثلِ زِره است. وقتی وسوسهٔ دروغ گفتن هست و انسان دروغ نمی‌گوید، مثلِ برهنه شدن است