بریده‌هایی از کتاب تصرف عدوانی

زندگی از لحظه‌های کوتاهِ حال (که انسان توانِ انجام دادنِ کاری را ندارد) تشکیل شده است و این تا اَبَد ادامه دارد. هیچ بَعدی وجود ندارد، چون بَعد هم نوعی لحظهٔ حال است، بدونِ توانِ انجام دادنِ کارِ موردِ علاقه. ا

امکان و فرصت به این راحتی ناپدید نمی‌شود. اگر رابطه‌اش با هوگو چیزِ باارزشی باشد، فرصت هنوز باقی است

استر گفت: «فکر می‌کنم مشکلِ اساسی این است که ما کُنش‌های دیگران را رفتارباورانه تفسیر می‌کنیم، از بیرون و عینی. امّا کُنش‌های خودمان را پدیدارشناسانه، از درونِ آگاهیمان می‌فهمیم. این مُعضلِ بشر است

استر به‌تفصیل توضیح داد که چرا آمده است. چیزی را گزارش می‌داد که کسی نپرسیده بود، چون می‌خواست چیزی را پنهان کند که هیچ‌کس نمی‌دی

استر فکر کرد کسی که اشیاء و پارچه‌ها را به این شکل لمس می‌کند، باید طبعی فوق‌العاده لطیف و ملایم داشته باشد.

دروغ ـ دستِ‌کم در لحظه ـ صفاتِ انسانی را از بین می‌بَرَد. دروغ مثلِ زِره است. وقتی وسوسهٔ دروغ گفتن هست و انسان دروغ نمی‌گوید، مثلِ برهنه شدن است

تنوع‌ها برای این‌اند که نگاه را منحرف کنند. الگو برای همه یکسان است

تنوع‌ها برای این‌اند که نگاه را منحرف کنند

به پنیرِ مزه فکر می‌کرد و این‌که چگونه توانسته بود در رقابت و نبردِ انواعِ گوناگونِ پنیرسازی، برای مطبوعِ حسِ چشایی انسان شدن، بر پنیرهای دیگر پیروز شود

به‌سببِ خودشیفتگی بی‌رحمانهٔ عاشقی، درک نمی‌کرد مردی که کنارش دراز کشیده، با خشمی خاموش، بیدار است

آن‌چه را به‌واسطهٔ ترّحم انجام می‌دهند، برای کسی که امید داشته آن را از روی عشق انجام دهند، ارزشِ ناچیزی دارد.

کسی‌که تَرک می‌کند، صحبت نمی‌کند، زیرا حرفی برای گفتن ندارد. کسی‌که تَرک می‌کند، آماده است. دردِ بزرگ این است. کسی‌که تَرکش می‌کنند، نیاز دارد تا ابد صحبت کند. و همهٔ این صحبت‌ها تلاشی است برای گفتنِ این‌که دیگری اشتباه کرده است

نمی‌توانست با کسی زندگی کند که فکرش از شعار فراتر نمی‌رود و همواره، در سطحِ ظاهری شادانِ کنش‌گرایی توقف می‌کند تا هرگز مجبور نباشد در پیچ‌وخم‌های هزارتوی کندوکاو گام بگذارد.

«آدم هرگز نمی‌تواند درک کند کسی را جایگزینش می‌کنند. فهمش غیرِممکن است... این قضیه همیشه غیرِمنطقی‌ست... همیشه.»

آدم چقدر می‌تواند احمق باشد که باور کند وقتی مردم کمبودِ وقت را دلیل می‌آورند، واقعاً وقت ندارند؟ آدم چقدر می‌تواند کُلاً احمق باشد که آن‌چه را آشکارا رُخ می‌دهد، نبیند.

اگر قصدِ ادامه دادن نداری، در مقابلِ آدمِ امیدوار، ظاهرسازی نکن!

اصلاً معاشرت با هم را شروع نکنند اگر یکی از دو طرف می‌داند که خیر طرفِ دیگر را نمی‌خواهد و او را دور خواهد انداخت.

هنگامی که دو تن با هم معاشرت می‌کنند، نوعی مسئولیت آغاز می‌شود. هرچه این معاشرت عریان‌تر و ژرف‌تر باشد، تعهد و مسئولیت بیش‌تر می‌شود.

به‌رغمِ همه‌چیز، آن دو به‌هم تعلق داشتند.

«دیگران، کسانی‌که بخشی از دستیارانِ اویند، او را می‌پرستند، اما من دلباختهٔ اویم. کسی‌که عاشق است، نیازی به پرستش ندارد. معبود برای پرستشگران باید دست‌نخورده باقی بمانَد تا بر اثرِ کشفِ نقص، تَرَک برندارد. امّا کسی‌که عاشق است، در سنجش و داوری خود آزاد است.»