بریده‌هایی از کتاب تشیع علوی و تشیع صفوی

خط اصلی که علی را از ابوبکر جدا می‌کرد، خط فاصل حقیقت و مصلحت بود:

حتی یک سال که عاشورا و نوروز در یک روز با هم مصادف می‌شود (ببنید، ترکیب ملیت ـ مذهب چقدر قشنگ و ماهرانه ساخته شده بود که جامعه تحمل کرده و ساده پذیرفته است!) سلطان صفوی دستور می‌دهد که آن روز را عاشورا بگیرند و فردای آن روز را نوروز! و مردم هم گرفتند! یعنی یازدهم محرم را جشن نوروز گرفتند واین دو سمبل شیعی و ایرانی (هر چند با هم متضاد: یکی عزا و یکی عید) با هم همسایه و همساز شدند! و این خود سمبل همبازی دو عنصر متضاد تشیع حسینی و رژیم شاه سلطان حسینی که به تیغ ملک و تسبیح ملاّی صفوی یکی می‌شوند و میدان نقش جهان را در اصفهان ببین که مسجد شاه و مسجد شیخ و قصر عالی‌قاپو، چه نقش خوشی ساخته‌اند، شانه به شانهٔ هم، چشم در چشم هم و در وسط، میدان بازی!

روحانی و عالم شیعی از کنار مردم برخاست و در کنار سلطان صفوی نشست. تشیع مردمی تبدیل شد به تشیع دولتی. بعد تشیع به دو قسم منقسم شد! یکی تشیع علوی که از آغاز اسلام بود و هنوز هم خوشبختانه هست و یکی تشیع صفوی که تا آن تاریخ نبود و با تحریف و مسخ تشیع علوی به وجود آمد و هنوز هم متأسفانه هست.

تشیع علوی، یعنی مذهبی علی‌وار داشتن، یعنی پیروی از انسانی که هم خوب می‌جنگد و هم خوب می‌پرستد، هم به دل خویش عشق می‌ورزد و در برابر خدا ـ که زیبایی و خیر و عظمت مطلق وجود است ـ به خشوع، نماز می‌برد و در خلوت درد و تنهایی تأملات عاشقانه‌اش می‌نالد و در بیکرانگی ابدیت شنا می‌کند و هم جور اشرافیت، جهل تقدس و خیانت نفاق را به خون می‌کشد و هم از سنگلاخهای سخت و سوزان صحرا، به دستهای خویش، برای محرومان مدینه نان بر می‌گیرد و آب بر می‌آورد.

قومیت (ناسیونالیسم، شوینیسم، راسیسم) که مرز یک جامعهٔ نژادی است، همیشه امت را که یک جامعهٔ اعتقادی است قطعه قطعه می‌کند، چنان‌که در جنگ اول جهانی، استعمار غربی با دمیدن روح قومیت‌گرایی، قدرت جهانی اسلام را از درون متلاشی ساخت و با زنده شدن حس قوم‌پرستی ـ که در اسلام مرده بود ـ ناگهان خلافت وسیع اسلامی به چندین قطعه تجزیه شد و آن پیکرهٔ عظیم، با تیغ ناسیونالیسم لقمه لقمه شد و هر لقمه راحت‌الحلقومی که غول استعمار غرب به راحتی بلعید و کشورهای اسلامی‌ای ساخته شد

کسی که سی سال سخن گفته و هیچ‌کس به او ایراد نگرفته، به خاطر این است که سی سال سخن گفته و هیچ‌کس از او نتیجه‌ای نگرفته!

تشیع صفوی در سیاست دخالت نمی‌کند. این قسمت را به سلطنت صفوی واگذار کرده‌اند. دورهٔ غیبت است؛ سیاست یعنی چه؟ حکومت یعنی چه؟ راجع به حیض، نفاس، جنابت، آداب بیت‌الخلاء، احکام برده و حقوق خواجه بر برده‌اش هر چه خواهی بپرس. فقط در آداب مستراح رفتن شش ماه تحقیقات دقیق و نظریات مفصل علمی هست. اما راجع به موضوعاتی که به سبیل شاه عباس بربخورد مجتهد صفوی ناپرهیزی نمی‌کند، زیرا مجتهد باید مرد پرهیزگاری باشد!

علی به‌خاطر وحدت مسلمانان در برابر خطر خارجی، امپریالیسم شرق و غرب سکوت کرده است. بنیان‌گذاران تشیع علوی به پیروی علی سکوت کرده‌اند. اما ابوسفیان سکوت را روا نمی‌دارد؛ از ولایت دست‌بردار نیست! بر سر علی و یارانش فریاد می‌زند: «به خدا سوگند انقلابی را می‌بینم که جز با خون آرام نمی‌گیرد (سپس خطاب به علی (ع) و عباس:) ای ذلیل‌ها! (خطاب به علی) دستت را بده تا با تو بیعت کنم. اگر بخواهی مدینه را علیه ابوفضیل (ابوبکر) از پیاده و سواره پرمی‌کنم».

به قول مولوی، تا پول زر و سکهٔ رایج نباشد، پول قلب ساخته نمی‌شود.

وقتی می‌گوییم شیعهٔ جعفری یا مذهب جعفری، امام جعفر صادق آغازکنندهٔ این مذهب نیست، بلکه وی مشخص‌کنندهٔ مذهبی است که آن را از مذهب مالکی و حنبلی و حنفی و شافعی و نیز از شیعهٔ اسماعیلی و زیدی و کیسانی جدا می‌کند، وگرنه اصول اعتقادی و عملی تشیع جعفری را پیش از امام جعفر صادق می‌بینیم، در قرآن، در سنت، در اهل بیت، در همهٔ ائمهٔ پیش از امام جعفر صادق.