بریده‌هایی از کتاب آری به زندگی در کشاکش ناملایمات

«ما برای تفریح و خوش‌گذرانی به این دنیا نیامده‌ایم»

«قوی‌تر از تقدیر شجاعتی است که سرسختانه آن را تاب می‌آورد»

انسان منزلت خاص خود را داراست- انسان هرگز نباید وسیله‌ای برای رسیدن به هدف قرار گیرد.

«خودکشی هرگز نمی‌تواند مسئله‌ای را حل کند» و یا سؤالی را که از سوی زندگی از ما پرسیده شده، پاسخ دهد.

«خودکشی هرگز نمی‌تواند مسئله‌ای را حل کند

نحوه کنار آمدن ما با مصائب زندگی «نشان می‌دهد ما کیستیم».

دولت ایالات‌متحده توجه نیروهای خارجی متفقین در اروپا و آسیا را به‌سوی سیگار جلب کرد- بنابراین نسلی را به این عادت علاقه‌مند کرد و درنهایت باعث کوتاه شدن عمر آن‌ها شد.

اغلب مردم پیشرفت‌های بیرونی را دستاورد می‌دانند اما دستاورد همیشه آن‌گونه نیست. گاهی دستاورد، درونی است و می‌تواند به شکل نگاه و نگرشی باشد که پس از تجربه تلخی‌ها به دست می‌آوری.

قطعاً در زندگی شادمانی و سرور نیز وجود دارد؛ اما نمی‌توان آن را تعقیب کرد، نمی‌توان وجود سرور را «اراده» کرد، بلکه باید به‌طور خودبه‌خودی به وجود آید و درواقع به‌طور خودبه‌خودی هم انگیخته می‌شود؛ درست مثل پیامدی که در نتیجه چیزی حاصل می‌شود: خوشبختی نباید و نمی‌تواند، به‌هیچ‌وجه و هرگز هدف باشد، بلکه تنها می‌تواند نتیجه باشد

زندگی به‌نوعی وظیفه است؛ یک تعهد فردی و سترگ.

لذت به‌خودی‌خود نمی‌تواند به وجود ما معنا بخشد؛ همان‌طور که فقدان لذت نیز نمی‌تواند معنا را از زندگی سلب کند

رنج واژه‌ای است که عمیق‌ترین جنبه‌های انسانی را در برگرفته. ما به‌عنوان یک انسان رنج می‌بریم. رنج، ناشی از زخم و بیماری نیست؛ بلکه این معنای رنج است که در طول زندگی ما را آزار می‌دهد. بیماری، زخم، ستم، جنگ و مرگ، جملگی برای ما معنایی را می‌آفریند که به‌شدت رنج‌آور است.

در حقیقت حتی زندگی‌ای که در یک قدمی مرگ قرار دارد هم به‌هیچ‌وجه بی‌معنا نیست، پس ما باید به این سؤال بازگردیم که به چه حقی کسی تا حالا توانسته ادعا کند که یک فرد بیمار یا روبه‌مرگ، یک آدم «مردنی»، فرد بی‌ارزشی است و بنابراین زندگی‌اش «ارزش زیستن ندارد»

مهم‌ترین کار پزشک کمک به بیمار برای یافتن معنایی در زندگی‌اش است. معنایی که به رنج‌هایش پایان داده و آن‌ها را برایش تحمل‌پذیر سازد.

رنج، ناشی از زخم و بیماری نیست؛ بلکه این معنای رنج است که در طول زندگی ما را آزار می‌دهد

خودکشی نیز زیر پا گذاشتن قواعد بازی زندگی است؛ قوانین زندگی معنادار از ما انتظار ندارند تا به هر قیمتی برنده شویم اما این انتظار را دارند که هرگز دست از نبرد نکشیم.

نحوه کنار آمدن افراد با محدودیت امکاناتی که دارند در رفتار، اعمال و نیز توانایی عشق‌ورزی‌شان تأثیرگذار است- شیوه‌ای که از طریق آن رنجِ ناشی از محدودیت‌های زندگی خود را می‌پذیرند- انسان باوجود همه رنج‌ها همچنان قادر به تحقق ارزش‌های انسانی است.

اصلاً مسئله این نیست که هر فرد در زندگی در چه موقعیتی قرار گرفته یا حرفه‌اش چیست. مسئله این است آن شخص با توجه به جایگاهی که در آن قرار دارد، چگونه جای خالی خود را پر می‌کند و به ایفای نقش می‌پردازد. تحقق یافتن زندگی یک فرد به بزرگی اقداماتی که وی انجام می‌دهد بستگی ندارد؛ بلکه فقط به پُر شدن حلقه او بستگی دارد.

زیستن به‌خودی‌خود چیزی جز مورد سؤال واقع‌شدن نیست؛ تمام فعل وجود ما چیزی بیش از پاسخگویی به زندگی و مسئولیت‌پذیری در برابر آن نیست.

این ما نیستیم که اجازه داریم درباره معنای زندگی سؤال کنیم- این زندگی است که سؤال می‌پرسد و انگشتش را به سمت ما نشانه می‌گیرد تا پاسخ دهیم- درواقع این ما هستیم که مورد سؤال واقع می‌شویم! این ما هستیم که باید به پرسش‌های مداوم و دمادم زندگی، «پرسش‌های اساسی زندگی» پاسخ دهیم.