بریده‌هایی از کتاب آری به زندگی در کشاکش ناملایمات

خوشبختی نباید و نمی‌تواند، به‌هیچ‌وجه و هرگز هدف باشد، بلکه تنها می‌تواند نتیجه باشد؛ م

میانگین مردم احساس ناخشنودی را به‌طور قابل توجهی بیش از احساس لذت تجربه می‌کنند؛ بنابراین از همان ابتدا مشخص می‌شود زندگی برای کسب لذت امکان‌پذیر نخواهد بود

اما در حقیقت گروه چهارمی هم وجود دارند. افرادی به دنبال خودکشی‌اند، به این دلیل که نمی‌توانند به وجود معنا در ادامه زندگی و نیز معنای خود زندگی باور داشته باشند.

دسته سوم، افرادی هستند که میل به خودکشی در آن‌ها از این واقعیت ناشی می‌شود که صرفاً احساس خستگی دارند، آن‌ها از زندگی خسته شده‌اند. اما این خستگی تنها احساس است و ما می‌دانیم احساسات دلایل موجهی نیستند. اینکه شخصی خسته است و احساس واماندگی دارد، به‌خودی‌خود دلیلی برای دست کشیدن از مسیر نیست. در عوض، همه‌چیز بستگی به این دارد که آیا ادامه دادن واقعاً معنایی دارد، آیا ادامه دادن ارزش غلبه بر خستگی را دارد

تردید درباره معنادار بودن وجود انسان به‌آسانی می‌تواند منجر به ناامیدی شود. آن وقت ما با تصمیم به خودکشی با این درجه از ناامیدی مواجه می‌شویم.

«تقدیر» همان اتفاقی است که ورای کنترل ما برایمان رخ می‌دهد؛ اما هر یک از ما مسئول نحوه برقراری ارتباط با آن وقایع هستیم.

دیدگاه ما درباره وقایع زندگی و نیز برداشتی که از آن داریم به همان اندازه و یا حتی بیشتر ازآنچه برایمان اتفاق می‌افتد، اهمیت دارد.

«خودکشی هرگز نمی‌تواند مسئله‌ای را حل کند» و یا سؤالی را که از سوی زندگی از ما پرسیده شده، پاسخ دهد.

. به اعتقاد فرانکل هر یک از این مسائل و مشکلات تا زمانی که فرد معنای روشنی از هدف دارد، بهتر تاب آورده می‌شود

اگرچه نمی‌توانیم سرنوشت خود را تغییر دهیم، دست‌کم می‌توانیم آن را پذیرفته، با آن سازگار شویم و در صورت امکان در کشاکش ناملایمات، از درون رشد یابیم

در مقابل فرانکل خاطرنشان می‌کند حتی در پرده‌های تاریک و ناشاد زندگی‌مان نیز می‌تواند زمان‌هایی برای بلوغ و یافتن معنا وجود داشته باشد. فرانکل ادعا می‌کند مشکلات و چالش‌های دشوارتر حتی می‌توانند معنادارتر باشند. به اعتقاد او نحوه کنار آمدن ما با مصائب زندگی «نشان می‌دهد ما کیستیم».

فرانکل بر این باور بود به‌جای اینکه صرفاً در جست‌وجوی شادی و خوشبختی باشیم، می‌توانیم به دنبال معنایی باشیم که زندگی پیشِ رویمان قرار می‌دهد.

این را از پیش می‌دانستم که زندگیِ هیچ‌یک از ما آسان و بی‌دغدغه نیست اما مسئله دشوار، تفسیر و نحوه کنار آمدن با آن حجم از رنج‌های پی‌درپی بود.

هر ساعتی که مقتضیات آن را به‌جا نیاوریم یا با دودلی یا بی‌میلی آن را انجام دهیم ضایع می‌شود؛ «تا ابد» هدر می‌شود.

داده‌ها حاکی از آن است که افرادی که در زندگی هدفی را دنبال می‌کنند، به‌احتمال زیاد زندگی طولانی‌تری دارند. پژوهشگران دریافته‌اند که داشتن هدف از ارکان خوشبختی به شمار می‌رود.

تحقق معنا در سه جریان اصلی امکان‌پذیر است: نخست اینکه انسان با انجام کاری، کنشی، خلق یا پدید آوردن اثری قادر به معنا بخشیدن به وجود خویش است؛ دوم از طریق تجربه چیزی- چون طبیعت، هنر- عشق ورزیدن به دیگران؛ سوم اینکه حتی اگر جست‌وجوی ارزشِ زندگی به روش اول و دوم میسر نباشد، انسان‌ها باز می‌توانند معنا را بیایند- دقیقاً زمانی که نسبت به محدودیت‌های غیرقابل‌تغییر، مقدر، ناگزیر و اجتناب‌ناپذیر امکانات خود موضع‌گیری می‌کنند: اینکه چگونه با این محدودیت سازگار شده، به آن واکنش نشان دهند و چگونه تقدیر را بپذیرند. در طول زندگی انسان‌ها باید آمادگی تغییر در جهت این تحقق معنا را داشته باشند.

دین‌داران در مقایسه با افرادی که زندگی خود را صرفاً به‌عنوان وظیفه می‌بینند، گامی فراتر نهاده‌اند. آن‌ها علاوه بر آن وظیفه، مأموریتی را تجربه می‌کنند که مقدم بر وظیفه‌شان، به آن‌ها حس یک نوع تکلیف را می‌دهد- موجودی الهی! به‌بیان‌دیگر، افراد دین‌دار زندگی خود را به‌سان رسالتی الهی تلقی می‌کنند.

«خودکشی هرگز نمی‌تواند مسئله‌ای را حل کند» و یا سؤالی را که از سوی زندگی از ما پرسیده شده، پاسخ دهد.

شادی به‌خودی‌خود چنین هدفی شمرده نمی‌شود. لذت‌ها به زندگی ما معنا نمی‌دهند. در مقابل فرانکل خاطرنشان می‌کند حتی در پرده‌های تاریک و ناشاد زندگی‌مان نیز می‌تواند زمان‌هایی برای بلوغ و یافتن معنا وجود داشته باشد.

شادی به‌خودی‌خود چنین هدفی شمرده نمی‌شود. لذت‌ها به زندگی ما معنا نمی‌دهند. در مقابل فرانکل خاطرنشان می‌کند حتی در پرده‌های تاریک و ناشاد زندگی‌مان نیز می‌تواند زمان‌هایی برای بلوغ و یافتن معنا وجود داشته باشد.