بریده‌هایی از کتاب آری به زندگی در کشاکش ناملایمات

«چنان زندگی کن که گویی برای بار دوم است که زندگی می‌کنی و انگار دفعه اول همان‌قدر اشتباه عمل کردی که الان عمل خواهی کرد!»

هر یک از ما مسئولیت پاسخگویی به پرسش‌های زندگی را برعهده داریم. وقتی حقیقت عظیم و بنیادی انسان بودن را به یاد آوریم دیگر این موضوع جای شگفتی نخواهد داشت، زیرا انسان بودن چیزی جز آگاه بودن و پذیرش مسئولیت نیست! اما اگر زندگی همیشه بر حسبِ امکانات معنا دارد، اگر این تنها به ما بستگی دارد که زندگی خواه با همین معنای ممکن و پیوسته در حال تغییر پر شود، اگر مسئولیت عملی کردن تحقق معنا به‌طور تام بر عهده ماست آنگاه بدون شک از این موضوع نیز آگاهیم: کاری که بی‌تردید بیهوده است و مطلقاً معنایی ندارد این است که جان خود را بگیریم. خودکشی به هیچ وجه پاسخ هیچ سؤالی نیست؛ خودکشی هرگز قادر نیست مسئله‌ای را حل کند.

می‌دانی اغلب مردم پیشرفت‌های بیرونی را دستاورد می‌دانند اما دستاورد همیشه آن‌گونه نیست. گاهی دستاورد، درونی است و می‌تواند به شکل نگاه و نگرشی باشد که پس از تجربه تلخی‌ها به دست می‌آوری

می‌دانی اغلب مردم پیشرفت‌های بیرونی را دستاورد می‌دانند اما دستاورد همیشه آن‌گونه نیست. گاهی دستاورد، درونی است و می‌تواند به شکل نگاه و نگرشی باشد که پس از تجربه تلخی‌ها به دست می‌آوری.

که در طریقت ما کافریست رنجیدن

کاری که بی‌تردید بیهوده است و مطلقاً معنایی ندارد این است که جان خود را بگیریم. خودکشی به هیچ وجه پاسخ هیچ سؤالی نیست؛ خودکشی هرگز قادر نیست مسئله‌ای را حل کند.

افرادی که در زندگی هدفی را دنبال می‌کنند، به‌احتمال زیاد زندگی طولانی‌تری دارند. پژوهشگران دریافته‌اند که داشتن هدف از ارکان خوشبختی به شمار می‌رود.

تنها دو نژاد واقعی وجود دارد: نژاد مردمان شریف و نژاد مردم ناشریف و این شکاف نژادی در همه ملت‌ها، احزاب و انواع گروه‌ها وجود دارد.

زمان، بزرگ‌ترین نعمتی است که در بدو تولد به ما اعطا می‌شود

خوشبختی نباید و نمی‌تواند، به‌هیچ‌وجه و هرگز هدف باشد، بلکه تنها می‌تواند نتیجه باشد

کسی که چرایی برای زندگی داشته باشد تقریباً می‌تواند هر چگونه بودنی را تاب آورد

اگرچه نمی‌توانیم سرنوشت خود را تغییر دهیم، دست‌کم می‌توانیم آن را پذیرفته، با آن سازگار شویم و در صورت امکان در کشاکش ناملایمات، از درون رشد یابیم.

وجود مرگ برای یافتن معنا در زندگی ضروری است؛ زیرا منحصربه‌فرد بودنوجود ما و همراه با آن مسئولیت‌پذیری را توجیه و تصدیق می‌کند.

«قوی‌تر از تقدیر شجاعتی است که سرسختانه آن را تاب می‌آورد»

به‌جای اینکه صرفاً در جست‌وجوی شادی و خوشبختی باشیم، می‌توانیم به دنبال معنایی باشیم که زندگی پیشِ رویمان قرار می‌دهد. شادی به‌خودی‌خود چنین هدفی شمرده نمی‌شود. لذت‌ها به زندگی ما معنا نمی‌دهند. در مقابل فرانکل خاطرنشان می‌کند حتی در پرده‌های تاریک و ناشاد زندگی‌مان نیز می‌تواند زمان‌هایی برای بلوغ و یافتن معنا وجود داشته باشد. فرانکل ادعا می‌کند مشکلات و چالش‌های دشوارتر حتی می‌توانند معنادارتر باشند. به اعتقاد او نحوه کنار آمدن ما با مصائب زندگی «نشان می‌دهد ما کیستیم».

به‌رغم تمام ناملایمات، رنج هیچ انسانی نمی‌تواند با رنج شخص دیگر مقایسه شود؛ به این دلیل که بخشی از ماهیت رنج این است که به شخص به‌خصوصی تعلق دارد، رنج مختصِ به او است – به این معنا که «بزرگی» آن تنها به فرد مبتلا یعنی خود شخص بستگی دارد. رنج یگانه یک انسان به اندازه منحصربه‌فرد بودن همان انسان، بی‌مانند و امری منحصراً فردی است.

آیا می‌توان رنج انسان را به‌گونه‌ای اندازه‌گیری کرد یا سنجید که با رنج شخص یا انسان دیگر مقایسه شود. مایلم دراین‌باره بگویم که رنج انسان غیرقابل‌مقایسه و سنجش‌ناپذیر است! رنج واقعی شخص را کاملاً لبریز کرده و تمام وجود او را در برمی‌گیرد.

روان انسان از برخی جهات مانند گنبدی طاق‌دار رفتار می‌کند؛ طاقی که فرسوده شده است با قرار دادن بار اضافی بر روی آن می‌تواند تقویت شود. به نظر می‌رسد روان انسان نیز با تحمل سنگینی بار (حداقل تا اندازه خاص و در حدود مشخص) تقویت می‌شود.

دولتی که به‌لحاظ اقتصادی به‌چنان وضع وخیم و استیصال رسیده که به‌منظور حفظ بودجه و کاهش هزینه‌ها، کالاها و تسهیلاتی را که درصد بسیار ناچیزی از شهروندانِ درمان‌ناپذیر به آن متکی هستند، حذف می‌کند، مدت‌هاست که ازنظر اقتصادی به آخر خط رسیده است.

تاریخچه زندگی یک شخصِ به‌خصوص را با تعداد صفحات موجود در کتابی که او را به تصویر می‌کشد قضاوت نمی‌کنیم؛ بلکه تنها می‌توانیم او را با غنای محتوای موجود در آن بسنجیم.