بریده‌هایی از کتاب هم‌پیمان

ما فقط در فواصل بین شورش‌ها نفسی تازه می‌‌کنیم و به غلط اسمش را صلح و آرامش می‌‌گذاریم.

عجیب است که غمگین نیستم. شاید چون دارم ذره ذره‌ی وجودش را پس می‌‌گیرم. خط به خط و واژه به واژه.

شاید اصلا بخشش همین باشد. همینکه خاطرات زشت و تلخ یک نفر را به گوشه‌ی ذهنت می‌‌رانی و سعی می‌‌کنی به آن فکر نکنی تا اینکه بالاخره مرهم زمان درد و خشمت را از بین ببرد و از تلخی آن خاطرات بکاهد.

پذیرفتن یک اشتباه با اعتراف کردن به اون خیلی با هم فرق دارن. وقتی می‌‌پذیری که اشتباه کردی شاید سعی کنی برایش بهانه بتراشی اما وقتی به آن اعتراف می‌کنی دیگر جایی برای بهانه تراشی نمی‌‌گذاری

پذیرفتن یک اشتباه با اعتراف کردن به اون خیلی با هم فرق دارن. وقتی می‌‌پذیری که اشتباه کردی شاید سعی کنی برایش بهانه بتراشی اما وقتی به آن اعتراف می‌کنی دیگر جایی برای بهانه تراشی نمی‌‌گذاری

همه‌ی آدمها یه هیولا توی وجودشون دارن و اگه می‌خوایم کسی رو دوست داشته باشیم اول باید بپذیریم که ما هم اون هیولا رو توی وجودمون داریم. اونوقت اگه اون آدم اشتباهی بکنه می‌‌تونیم ببخشیمش

انگار این خاصیت آدم‌های شرور است. یعنی هر چقدر هم که بد باشند رفتارشان با بعضی آدمها موجه است. در این حالت آنها درست حرف می‌‌زنند، درست رفتار می‌‌کنند و در کل آدم‌های دوست داشتنی هستند.

«باور حقیقت همیشه به معنای بهترشدن زندگی نیست. ما حقایق رو باور می‌کنیم چون حقیقت حقیقته.»

«خب اونایی که الان دارن برای این هدف مبارزه می‌‌کنند از بچگی تحت تاثیر این موضوع بودند. اونا رو به این باور رسوندند که چنین مشکلی وجود داره و اونا باید سعی کنند که برطرف بشه. رفیع یه اعلانیه هم در این مورد نشونم داده. اما اینکه از ابتدا چه دلایلی برای این کار وجود داشته... نمی‌‌دونم. شاید دلیلش کنترل مردم بوده. یه عده رو با این دروغ که شما معیوب هستید تحت سلطه درمی‌آوردند و یه عده دیگه رو با گفتن اینکه سالم هستند تحت آموزش‌های خودشون قرار می‌‌دادند تا تفکراتشون رو به اونا القا کنند. بهرحال اینجور اتفاقات که یه شبه نمی‌‌افته و قطعا یه دونه دلیل هم نداره.»

به همین دلیل تریس آن همه سعی کرد تا ویدیوی ادیت پرایر را پیدا کند. حتی برای این کار حاضر شد با پدرم همدست شود. او می‌‌دانست حقیقت هرچه که باشد اولویتها، هدف و مسیر تلاشمان را برای همیشه تغییر می‌‌دهد. و حالا هم یک دروغ باعث شده اولویت‌های دیگری داشته باشیم. بجای اینکه علیه فقر، گرسنگی و جرم و جنایت موضع بگیریم داریم تحت سلطه‌ی آدمهایی زندگی می‌‌کنیم که با یک دروغ بزرگ بر ما حکومت می‌‌کنند. اصلاح ژن معیوب.

انگار این خاصیت آدم‌های شرور است. یعنی هر چقدر هم که بد باشند رفتارشان با بعضی آدمها موجه است. در این حالت آنها درست حرف می‌‌زنند، درست رفتار می‌‌کنند و در کل آدم‌های دوست داشتنی هستند.

غرور چشم آدمها رو به روی واقعیت وجودی‌شون می‌‌بنده.

حقیقت همه چیز را تغییر می‌‌دهد

به نظر من مردم معمولا چیزایی رو می‌‌بینند که دارن دنبالش می‌‌گردند.

بعضی‌ها شبیه تریسند که با وجود رنج و خیانتی که می‌‌بینند همچنان عاشق می‌‌مانند و حتی جانشان را بخاطر برادر خائنشان می‌‌دهند. بعضی‌ها شبیه کارا هستند. حتی قادرند قاتل برادرشان را ببخشند و بعضی‌ها مثل کریستینا هستند. با اینکه خیلی از دوستانشان را از دست داده‌اند اما همچنان آماده‌اند با زندگی روبرو شوند و دوستان تازه‌ای پیدا کنند.

گاهی دلیربودن به معنای گذشتن از خود برای رسیدن به یک هدف بزرگ است یا فداکاری بخاطر یک انسان دیگر. گاهی هم به معنای پشت سر گذاشتن و رها کردن تمام آدمها و چیزهایی است برایت اهمیت داشته و... و گاهی هم اینطور نیست. گاهی چیزی بیشتر از صبرکردن و تحمل درد نیست... ادامه دادن و رفتن به سوی زندگی بهتر... هرچند آهسته و آرام.

شاید اصلا بخشش همین باشد. همینکه خاطرات زشت و تلخ یک نفر را به گوشه‌ی ذهنت می‌‌رانی و سعی می‌‌کنی به آن فکر نکنی تا اینکه بالاخره مرهم زمان درد و خشمت را از بین ببرد و از تلخی آن خاطرات بکاهد.

کارا می‌‌گوید: «ولشون کن. اونا نمی‌‌دونند گرفتن یه تصمیم سخت یعنی چی!» «ولی مطمئنم اگه تو جای من بودی درست تصمیم می‌گرفتی.» «این فقط بخاطر اینه که به من یاد دادند تا وقتی همه‌ی اطلاعات رو در مورد چیزی ندارم تصمیم نگیرم و به تو یاد دادند برای رسیدن به موفقیت ریسک‌پذیر باشی.»

مطمئنا در این مورد خیلی تلاش کرده اما سوال اینجاست که آیا ما واقعاً می‌‌توانیم بر ترس‌هایمان غلبه کنیم یا اینکه اصلا روزی می‌‌رسد که آنها دست از سرمان بردارند؟

مطمئنا در این مورد خیلی تلاش کرده اما سوال اینجاست که آیا ما واقعاً می‌‌توانیم بر ترس‌هایمان غلبه کنیم یا اینکه اصلا روزی می‌‌رسد که آنها دست از سرمان بردارند؟