بریده‌هایی از کتاب هم‌پیمان

وقتی تمام دنیای اطرافم داشت نابود می‌‌شد من به این واژه نیاز داشتم تا من را تعریف کند؛ تا به من بگوید کی هستم. ولی حالا دیگر این طور فکر نمی‌‌کنم. به نظرم برای تعریف خودمان اصلا به واژه‌ی خاصی نیاز نداریم. شاید هیچ وقت به این طبقه بندی‌ها نیاز نداشتیم. «دلیری»، «هوشیاری»، «سنت‌شکن»، «هم‌پیمان»، شاید فقط می‌‌توانستیم دوست، عاشق یا خواهر و برادر باشیم.

به نظرم وقتی کسی به دیگری آزاری می‌‌رساند، درد و رنجش روی شانه‌ی هر دو سنگینی می‌‌کند و در واقع هر دو نفر عذاب می‌‌کشند. اما وقتی تصمیم می‌‌گیری کسی را ببخشی یعنی قبول کرده‌ای که بار درد و عذاب را به تنهایی روی شانه‌ات تحمل کنی.

او می‌‌دانست که اگر بعضی حقایق را محرمانه نگه دارد یا حتی تغییرشان دهد دیگر برای حکومت کردن نیازی به زور ندارد بلکه مردم خودشان مانند بره‌ای آرام از او تبعیت می‌‌کنند. این کاری است که سازمان یا هر حکومت دیگری انجام می‌‌دهد: شرطی کردن خوشبختی مردم.

می‌پرسم: «چطوری می‌شه یه جنگو مخفی کرد؟» نیتا به آرامی‌می‌گوید: «مردم تنها و گرسنه‌اند. اونا همون چیزایی رو باور می‌کنند که بهشون یاد دادند یا بهتره بگم بهشون القا کردند و کی تمام اینا رو کنترل می‌کنه؟ معلومه! حکومت.»

کیلب گفته بود مادرمان روزی به او گفته همه‌ی آدمها یه هیولا توی وجودشون دارن و اگه می‌خوایم کسی رو دوست داشته باشیم اول باید بپذیریم که ما هم اون هیولا رو توی وجودمون داریم. اونوقت اگه اون آدم اشتباهی بکنه می‌‌تونیم ببخشیمش

کیلب گفته بود مادرمان روزی به او گفته همه‌ی آدمها یه هیولا توی وجودشون دارن و اگه می‌خوایم کسی رو دوست داشته باشیم اول باید بپذیریم که ما هم اون هیولا رو توی وجودمون داریم. اونوقت اگه اون آدم اشتباهی بکنه می‌‌تونیم ببخشیمش

«این فقط بخاطر اینه که به من یاد دادند تا وقتی همه‌ی اطلاعات رو در مورد چیزی ندارم تصمیم نگیرم و به تو یاد دادند برای رسیدن به موفقیت ریسک‌پذیر باشی

گاهی دلیربودن به معنای گذشتن از خود برای رسیدن به یک هدف بزرگ است یا فداکاری بخاطر یک انسان دیگر. گاهی هم به معنای پشت سر گذاشتن و رها کردن تمام آدمها و چیزهایی است برایت اهمیت داشته و... و گاهی هم اینطور نیست. گاهی چیزی بیشتر از صبرکردن و تحمل درد نیست... ادامه دادن و رفتن به سوی زندگی بهتر... هرچند آهسته و آرام.

دیوید بهم گفت که این فرق داره چون اون مرد داشت اون بچه رو می‌کشت و من بخاطر نجات اون بچه این کار رو کردم و عمدی در کار نبوده. اما مطمئنم که مادرم هم از روی عمد پدرم رو نکشت درنتیجه اینکه ما چه قصدی داریم اهمیتی نداره. مهم نتیجه‌ی کارمونه.

وقتی فهمیدم سنت‌شکنم فکر می‌‌کردم قدرت اسرارآمیزی دارم که باید از دیگران مخفی کنم. قدرتی که من را از دیگران متمایز می‌‌کند. حس برتری فوق‌العاده‌ای داشتم اما بعد از اینکه تصویر دی‌ان‌ای خودم و توبیاس را روی مانیتور دیدم فهمیدم که سنت‌شکن بودن آن چیزی نیست که من فکر می‌‌کردم. این واژه صرفا یک خصوصیت را در من تعریف می‌‌کند. مثل رنگ قهوه‌ای چشم یا موی طلایی.

مردم معمولا چیزایی رو می‌‌بینند که دارن دنبالش می‌‌گردند.

حقیقت همه چیز را تغییر می‌‌دهد. به همین دلیل تریس آن همه سعی کرد تا ویدیوی ادیت پرایر را پیدا کند. حتی برای این کار حاضر شد با پدرم همدست شود. او می‌‌دانست حقیقت هرچه که باشد اولویتها، هدف و مسیر تلاشمان را برای همیشه تغییر می‌‌دهد.

اگه هر کسی درمورد جهان اطرافش بیشتر بدونه با مشکلات کمتری روبرو می‌شه.

«اگه تو شرایطش قرار می‌گرفتی خودت هم نمی‌تونستی باور کنی جگر چه کارهایی رو که نداشتی!»

اگر آنها باورمان را شکل داده‌اند و خود ما در آن نقشی نداشتیم آیا می‌‌توانیم ادعا کنیم که اعتقاداتمان منطبق بر حقیقت است؟

او آدم پستی است و متاسفانه خودش درک درستی از این پستی ندارد. پس توهین‌ها و ناسزاهای من بی‌فایده خواهد بود چون او ذاتا آدم پستی است و هیچ‌چیز نمی‌‌تواند تغییرش بدهد. دیگر عصبانی نیستم اما دلسرد و غمگینم.

من هرگز پدر و مادری نداشتم که الگویم باشند؛ که خواسته‌شان ارزش مبارزه کردن را داشته باشد ولی او با من فرق دارد. می‌‌توانم آنها را در وجودش ببینم. جسارت و زیبایی که به او داده‌اند کاملا آشکار است.

صداقت به این معنی نیست که هر چی به ذهنت اومد رو به زبون بیاری. واقعیت اون چیزیه که انتخاب می‌کنی بگی.

او از دادن آزادی به ما می‌‌ترسد چون از تصمیمات و انتخابمان هراسان است.

اگر فرصت نزدیک شدن به دشمنت را پیدا کنی باید از آن نهایت استفاده را بکنی.