بریده‌هایی از کتاب هم‌پیمان

ترس... رفیق شفیق یک دلیر واقعی است.

درنتیجه اینکه ما چه قصدی داریم اهمیتی نداره. مهم نتیجه‌ی کارمونه.

به نظرم وقتی کسی به دیگری آزاری می‌‌رساند، درد و رنجش روی شانه‌ی هر دو سنگینی می‌‌کند و در واقع هر دو نفر عذاب می‌‌کشند. اما وقتی تصمیم می‌‌گیری کسی را ببخشی یعنی قبول کرده‌ای که بار درد و عذاب را به تنهایی روی شانه‌ات تحمل کنی. من و کیلب داریم بار خیانت او را با هم به دوش می‌‌کشیم و حالا اگر من از گناهش بگذرم باید این رنج را به تنهایی تحمل کنم. نمی‌‌دانم آیا می‌‌توانم از پسش بر بیایم یا نه.

قبلا هم به توبیاس گفته بودم که همه‌ی اعضای خانواده‌ام را از دست داده‌ام و او به من قول داده بود که تا ابد خانواده‌ام خواهد شد. احساسم به او مخلوطی از حس‌های گوناگون است و این حس‌ها قابل تفکیک از یکدیگر نیستند. دوستی، عشق، خانواده... همه‌ی اینها را در وجود او پیدا کرده‌ام.

کیلب گفته بود مادرمان روزی به او گفته همه‌ی آدمها یه هیولا توی وجودشون دارن و اگه می‌خوایم کسی رو دوست داشته باشیم اول باید بپذیریم که ما هم اون هیولا رو توی وجودمون داریم. اونوقت اگه اون آدم اشتباهی بکنه می‌‌تونیم ببخشیمش.

سوال اینجاست که آیا ما واقعاً می‌‌توانیم بر ترس‌هایمان غلبه کنیم یا اینکه اصلا روزی می‌‌رسد که آنها دست از سرمان بردارند؟

وقتی از همه چیز ناامید می‌‌شوی دست به کارهایی میزنی که باورش برای خودت هم سخت خواهد بود.

و گاهی هم اینطور نیست. گاهی چیزی بیشتر از صبرکردن و تحمل درد نیست... ادامه دادن و رفتن به سوی زندگی بهتر... هرچند آهسته و آرام. این راهی است که من باید در پیش بگیرم.

راه‌های زیادی برای دلیربودن در این دنیا وجود دارد. گاهی دلیربودن به معنای گذشتن از خود برای رسیدن به یک هدف بزرگ است یا فداکاری بخاطر یک انسان دیگر. گاهی هم به معنای پشت سر گذاشتن و رها کردن تمام آدمها و چیزهایی است برایت اهمیت داشته و...

من به آدمهایی تعلق دارم که دوستشان دارم و آنها هم به من تعلق دارند. هیچ گروه و بخشی نمی‌‌تواند هویتم باشد. آنچه که من و شخصیتم را می‌‌سازد این آدمها و عشق و وفاداری است که بینمان در جریان است.

همه‌ی آدمها دستاویزی دارند که تقصیرها رو به اون نسبت بدهند.

من عاشقش شدم اما نه به این خاطر که حق انتخاب دیگری نداشتم. می‌‌خواهم با او بمانم چون او را انتخاب کرده‌ام. مهم نیست چند بار باعث رنجش یکدیگر می‌‌شویم چون هر بار دوباره و دوباره او را انتخاب می‌‌کنم و او هم من را انتخاب می‌‌کند.

ما فقط در فواصل بین شورش‌ها نفسی تازه می‌‌کنیم و به غلط اسمش را صلح و آرامش می‌‌گذاریم.

همه‌ی آدمها یه هیولا توی وجودشون دارن و اگه می‌خوایم کسی رو دوست داشته باشیم اول باید بپذیریم که ما هم اون هیولا رو توی وجودمون داریم. اونوقت اگه اون آدم اشتباهی بکنه می‌‌تونیم ببخشیمش.»

آنها بخش ما خانه‌ی اول ماست به قلب ما خانه‌ی اول ماست تبدیل شد.

کریستینا می‌‌گوید: «گاهی زندگی خیلی عذاب‌آور می‌شه ولی می‌دونی من بخاطر چی طاقت می‌ارم و ادامه می‌دم؟» ابروهایم را بالا می‌‌برم. او هم به تقلید از من ابروهایش را بالا می‌‌برد. «بخاطر لحظاتی که عذاب‌آور نیست. تنها راه ادامه دادن اینه که وقتی لحظات خوب نزدیکت هستند اونا رو بقاپی.»

این کاری است که سازمان یا هر حکومت دیگری انجام می‌‌دهد: شرطی کردن خوشبختی مردم.

همه‌ی آدمها یه هیولا توی وجودشون دارن و اگه می‌خوایم کسی رو دوست داشته باشیم اول باید بپذیریم که ما هم اون هیولا رو توی وجودمون داریم. اونوقت اگه اون آدم اشتباهی بکنه می‌‌تونیم ببخشیمش.

مردم معمولا چیزایی رو می‌‌بینند که دارن دنبالش می‌‌گردند.»

«گفت همه‌ی آدمها یه هیولا توی وجودشون دارن و اگه می‌خوایم کسی رو دوست داشته باشیم اول باید بپذیریم که ما هم اون هیولا رو توی وجودمون داریم. اونوقت اگه اون آدم اشتباهی بکنه می‌‌تونیم ببخشیمش.»