بریده‌هایی از کتاب هم‌پیمان

این دنیایی است که ما خوب می‌‌شناسیم؛ فقط حاکم ظالمی‌ جایش را به حاکم ظالم دیگری داده است.

از زمانی که بچه بودم این حقیقت را می‌‌دانستم: زندگی به همه زخم می‌‌زند و کسی نمی‌‌تواند از آن فرار کند. اما حالا این را هم یاد گرفته‌ام: می‌‌توانیم از این زخم بهبود پیدا کنیم. می‌‌توانیم باعث بهبودی یکدیگر باشیم.

شاید هیچ وقت به این طبقه بندی‌ها نیاز نداشتیم. «دلیری»، «هوشیاری»، «سنت‌شکن»، «هم‌پیمان»، شاید فقط می‌‌توانستیم دوست، عاشق یا خواهر و برادر باشیم.

اگه هر کسی درمورد جهان اطرافش بیشتر بدونه با مشکلات کمتری روبرو می‌شه.

یا شاید اصلا بخشش همین باشد. همینکه خاطرات زشت و تلخ یک نفر را به گوشه‌ی ذهنت می‌‌رانی و سعی می‌‌کنی به آن فکر نکنی تا اینکه بالاخره مرهم زمان درد و خشمت را از بین ببرد و از تلخی آن خاطرات بکاهد.

انسان موجود قوی و مقتدری نیست. آنقدر کوچک که می‌‌شود نادیده‌اش گرفت. عجیب است اما چیزی در ساختار این جمله وجود دارد که به من احساس..... احساس آزادی می‌‌دهد.

این دنیایی است که ما خوب می‌‌شناسیم؛ فقط حاکم ظالمی‌ جایش را به حاکم ظالم دیگری داده است.

زندگی به همه زخم می‌‌زند و کسی نمی‌‌تواند از آن فرار کند. اما حالا این را هم یاد گرفته‌ام: می‌‌توانیم از این زخم بهبود پیدا کنیم. می‌‌توانیم باعث بهبودی یکدیگر باشیم.

عجیب است! چطور بعضی کلمات قادرند انسان را از درون نابود کنند.

این دنیایی است که ما خوب می‌‌شناسیم؛ فقط حاکم ظالمی‌ جایش را به حاکم ظالم دیگری داده است.

چقدر عجیب است... با این همه تفاوت یک آسمان مشترک بالای سرمان قرار دارد.

انگار این خاصیت آدم‌های شرور است. یعنی هر چقدر هم که بد باشند رفتارشان با بعضی آدمها موجه است

مردم معمولا چیزایی رو می‌‌بینند که دارن دنبالش می‌‌گردند.»

کریستینا می‌‌گوید: «حالا فهمیدی چرا بخش‌مونو ترک کردم؟ صداقت به این معنی نیست که هر چی به ذهنت اومد رو به زبون بیاری. واقعیت اون چیزیه که انتخاب می‌کنی بگی.»

آهی می‌‌کشد و تکه‌ای از کیک مافینی‌ام را از توی دستم بر می‌‌دارد. به آرامی‌روی دستش می‌‌زنم. «هی! درست سمت راستت یه عالمه خوراکی هست. چرا مال منو برمی‌داری؟» «اگه یه عالمه خوراکی هست پس چرا واسه از دست دادن یه تکه کیک اینقدر شاکی شدی؟» «حرف حساب جواب نداره!»

ما فقط در فواصل بین شورش‌ها نفسی تازه می‌‌کنیم و به غلط اسمش را صلح و آرامش می‌‌گذاریم.

بزرگی این دنیا خارج از کنترل آدمها به نظر می‌‌رسد و خلاف آنچه که تصور می‌‌کردم انسان موجود قوی و مقتدری نیست. آنقدر کوچک که می‌‌شود نادیده‌اش گرفت.

تنها راه ادامه دادن اینه که وقتی لحظات خوب نزدیکت هستند اونا رو بقاپی.»

پذیرفتن یک اشتباه با اعتراف کردن به اون خیلی با هم فرق دارن. وقتی می‌‌پذیری که اشتباه کردی شاید سعی کنی برایش بهانه بتراشی اما وقتی به آن اعتراف می‌کنی دیگر جایی برای بهانه تراشی نمی‌‌گذاری.

بهترین راه برای فهمیدن حقیقت توجه به نتیجه‌ی اونه.»