بریده‌هایی از کتاب هم‌پیمان

ناگهان حس می‌‌کنم به آرامش نیاز دارم. دستم را به طرف دست تریس دراز می‌‌کنم و او انگشتانش را لای انگشتانم حلقه می‌‌کند. ما هرگز بدون دلیل یکدیگر را لمس نمی‌‌کنیم. کوچکترین تماس بین ما حامل آرامش و آسودگی خاطر است. این‌بار به نرمی‌می‌گوید: «باشه. باشه. بهمون بگو چه نقشه‌ای داری؟»

چشم‌های گردش به من می‌‌افتد و از جا بلند می‌‌شود. دست‌هایش را محکم دور کمرم حلقه می‌‌کند و سرش را روی سینه‌ام می‌‌فشارد. شانه‌هایش را با یک دستم می‌‌فشارم و دست دیگرم را روی موهایش می‌‌کشم. تعجب می‌‌کنم از کی موهایش گردنش را نمی‌‌پوشاند؟ یادم می‌‌آید وقتی موهایش را کوتاه کرد خوشحال شده بودم چون حس کردم این فقط موهای یک دختر نیست بلکه موهای یک جنگجوست و مطمئن بودم او به چنین تصویری نیاز دارد.

توبیاس ایتن زمانی اسم خجالت‌آوری بود اما حالا به همان اندازه قدرتمند است.

وقتی از این راهروها می‌‌گذرم مدام به روزهایی که اینجا زندانی بودم فکر می‌‌کنم. پابرهنه بودم و هربار که قدم از قدم برمی‌داشتم درد امانم را می‌‌برید. خاطره‌ی دیگری هم هست: اعدام بیاتریس پرایر و آن انتظار مرگ‌آور. مشت‌های من روی دیوار و پاهای آویزان تریس روی بازوهای پیتر وقتیکه به من گفت نمرده و فقط تحت تاثیر دارو بیهوش شده. از اینجا متنفرم.

زندگی به همه زخم می‌‌زند و کسی نمی‌‌تواند از آن فرار کند.

«بعضی آدم‌ها از تغییر می‌‌ترسند ولی قرار نیست ما بهشون بها بدیم.»

شاید این حقیقت که ما هرگز خانه‌ای نخواهیم داشت تا ابد گریبانگیرمان باشد. شاید هم هر کداممان در درونمان خانه‌ای بسازیم و هر کجا که می‌‌رویم آن را با خودمان ببریم؛ درست همانطوری که من مادرم را همه‌جا در کنارم دارم.

این کاری است که سازمان یا هر حکومت دیگری انجام می‌‌دهد: شرطی کردن خوشبختی مردم.

جالبه که یه ماشین فوق‌العاده پیچیده از لحاظ بیولوژیکی باشی و در ضمن توانایی تحلیل پیچیدگی‌های اون رو داشته باشی. این خارق‌العاده و تکرارنشدنیه. توانایی درک و تحلیل خودمون و محیط اطرافمون از ما یک انسان می‌سازه

بعضی از مردم اینجا می‌خوان تقصیر همه چیزو بندازن گردن نقص ژنتیکی. این براشون از پذیرش حقیقت آسون‌تره. حقیقت اینه که انسان آنقدر موجود پیچیده‌ایه که نمی‌شه از همه جهت شناختش و تحلیلش کرد.