بریده‌هایی از کتاب شورشی

پیشانی‌اش را به صورتم می‌چسباند. «منم دوستت دارم.»

زمانیکه باید احساس ضعف کند نیرویش را جمع می‌کند و قوی به نظر می‌رسد.

فرناندو می‌گوید: «من قضاوتش نمی‌کنم.

آدم‌ها از لایه‌های عمیق راز بوجود آمده‌اند. گاهی تصور می‌کنی آن‌ها را می‌شناسی و درکشان می‌کنی اما انگیزه‌ها و هدف‌هایشان فقط در قلبشان خانه دارد و از چشم تو پنهان است. هیچوقت نمی‌توانی آن‌ها را بشناسی اما گاهی تصمیم می‌گیری به آن‌ها اعتماد کنی.

«ما به خداوند بزرگ ایمان داریم و اوست که مایه آرامش بندگانش است و آن را گرامی می‌دارد پس ما هم مایه آرامش یکدیگریم و آن را گرامی می‌داریم.»

حالا صدای توبیاس را کاملا واضح می‌شنوم. «تریس! می‌خوام اونو ببینم.» جلوی در می‌رسم و دستم را روی شیشه می‌گذارم. دیگر فریاد نمی‌زند و صورتش پشت پنجره ظاهر می‌شود. چشم‌هایش سرخ شده و صورتش مثل گچ سفید است اما مثل همیشه زیباست. چند ثانیه به من خیره می‌شود و بعد کف دستش را روی شیشه می‌گذارد. درست همانجایی که دست من قرار دارد. سعی می‌کنم گرمای دستش را از ورای شیشه حس کنم. سرش را به شیشه تکیه می‌دهد و چشم‌هایش را می‌بندد. دستم را برمی‌دارم و قبل از اینکه چشم‌هایش را باز کند از او دور می‌شوم. قلبم تیر می‌کشد. این درد مرا می‌کشد. حتی قابل قیاس با درد گلول‌های نیست که شانه‌ام را زخمی کرد.

سرم را به علامت مثبت تکان می‌دهم. اعضای خانواده‌ام رفته‌اند؛ کار نیمه‌تمامی ندارم و چیزی را از دست نخواهم داد.

«درد نمیتونه جلوی منو بگیره. سرم راستی هم نمیتونه. شبیه‌سازی هم این قدرت رو نداره. من نسبت به هر سه تاش مقاومم.»

ژنین سرش را به علامت مثبت تکان می‌دهد و او به طرفم می‌دود. یک دستش را دورم حلقه می‌کند و دست دیگرش را روی موهایم می‌کشد. نوک انگشتانش با اشکم خیس می‌شود اما آن را پاک نمی‌کند. پیشانی‌اش را به پیشانی‌ام می‌چسباند.

«ترس قوی‌تر از درده.

«این کارو با تریس نکن. من بهرحال می‌میرم ولی این کارو با اون نکن.»

«یه چیزی که در وجود تو خیلی جالبه اینه که هر بار با توجه به اقتضای زمان واسهٔ خودت اسم انتخاب می‌کنی.» به صندلی‌اش تکیه می‌دهد. «گاهی اصرار داری که بزرگ شدی و گاهی می‌خوای ثابت کنی که هنوز کوچکی. خیلی کنجکاوم بدونم واقعاً خودتو چطور می‌بینی؟ یه دختر کوچولو؟ یا یه یه خانم بالغ؟ شاید هم دوتاش؟ یا هیچکدومش؟» با صدایی که مانند خودش بدون احساس است می‌گویم: «ضرورتی نمی‌بینم این اطلاعت رو در اختیارت قرار بدم.»

یکبار جایی خوانده بودم علم نتوانسته تا حالا گریه کردن را توصیف کند. از لحاظ علمی اشک قرار است چشم را تر نگه دارد اما هنوز کسی نمی‌داند چرا وقتی احساساتی می‌شویم غده‌های اشکی اشک بیشتری تولید می‌کنند. من فکر می‌کنم وقتی گریه می‌کنیم احساسات غیرانسانی‌مان تخلیه می‌شود بدون اینکه انسانیتمان تحت‌تاثیر قرار بگیرد. چون حس می‌کنم درونم دیوی دارم که می‌غرد و می‌خواهد خودش را رها کند و به طرف توبیاس بدود و بالاتر از آن به طرف زندگی روانه شود. مهم نیست چقدر تلاش می‌کنم چون نمی‌توانم سرکوبش کنم. درنتیجه تنها کاری که می‌توانم بکنم این است که صورتم را درون دستهایم پنهان کنم و اشک بریزم.

همیشه فکر می‌کردم برای بی‌رحم بودن باید از کسی متنفر باشی اما اشتباه می‌کردم. این زن بی‌رحم است چون تنها چیزی که برایش مهم است این است که به هدفش برسد. چگونگی آن اهمیتی ندارد.

کاش زندگی ما آدم‌ها هم مانند این تصفیه‌خانه بود. کاش می‌شد. عادت‌ها و رفتارهای زشتمان به همین راحتی جایشان را به زندگی پاک و سالم بدهند.

یکبار جایی خوانده بودم علم نتوانسته تا حالا گریه کردن را توصیف کند. از لحاظ علمی اشک قرار است چشم را تر نگه دارد اما هنوز کسی نمی‌داند چرا وقتی احساساتی می‌شویم غده‌های اشکی اشک بیشتری تولید می‌کنند. من فکر می‌کنم وقتی گریه می‌کنیم احساسات غیرانسانی‌مان تخلیه می‌شود بدون اینکه انسانیتمان تحت‌تاثیر قرار بگیرد.

می‌خواهم عذرخواهی کنم اما هر کلم‌های که به زبان بیاورم شبیه توهین خواهد بود. عذرخواهی زمانی کاربرد دارد که مثلاً با آرنج به کسی زده باشی یا میان حرف کسی پریده باشی. من به چیزی فراتر از عذرخواهی احتیاج دارم.

هر انسانی با هر مرتبه و مقامی مسائل خصوصی دارد که ترجیح می‌دهد آن را با دیگران به اشتراک نگذارد

یاد گرفته‌ام که اگر بخواهم غمم را فراموش کنم باید خودم را سرگرم نگه دارم.

«آدم دلش می‌خواد شاد باشه حتی اگه این شادی واقعی نباشه.