بریده‌هایی از کتاب من دیگر ما: جلد اول (مهارت‌های تربیت فرزند در دنیای امروز)

قهر با فرزند نباید طولانی باشد.

هر اندازه رقبای تربیت دینی بیش‌تر می‌شود، نیاز به وقت گذاشتن برای بچه‌ها از سوی والدین بیش‌تر می‌شود.

اگر ما بتوانیم فرزندانمان را از محبت سیراب کرده و ظرف وجودشان را از شخصیت پر کنیم، مسافت زیادی از مسیر تربیت را پیموده‌ایم.

در تربیت دینی رفتار ما با فرزندانمان باید دو پیام اصلی را با خود داشته باشد: محبت و احترام.

توجه به رفتارهای خویش از سوی والدین، انتقال دهندۀ بسیاری از پیام‌های تربیتی است

مثلاً مردی را فرض کنید که در مقابل فرزندش بر سر مادرش (مادربزرگ فرزند) فریاد کشیده و به او بی‌احترامی می‌کند. رفتار خشن پدر با مادربزرگ برای این فرزند پیامی دارد و آن این که خشونت با مادر، بد نیست. اگر چه پدر با رفتار خود قصد انتقال این پیام را نداشته؛ اما پیام در این جا از قصد پدر پیروی نمی‌کند.

پدرهایی که در همین موقع هم می‌گویند: فلان فلان شده چرا این حرف‌ها را می‌زنی؟ یعنی به کمک ناسزا می‌خواهد به فرزندش بفهماند که ناسزا نگو. نجاست را با نجاست شستن، خیلی عجیب است!!

روی دیگر این قصه می‌تواند این گونه رقم بخورد. از همان اولین روزهایی که گوش کودک با موسیقی اذان آشنا شده و چشمش حرکات متفاوتی را در ساعاتی از شبانه روز از پدر و مادر دیده، خاطرات خوشی در ذهن او نقش بسته است. هنگام نماز پدر و مادر از همیشه خوش‌ اخلاق‌ترند. وقتی صدای اذان آمد و کودک، گرسنه‌اش شد، مادر به نماز نایستاد. ابتدا نشست و به فرزندش شیر داد، سپس او را بوسید و بعد از لب‌خندی که نثار او کرد به نماز ایستاد. هر وقت که کودک گرسنه شد و مادر در نماز بود، نمازش را با حذف مستحبات، خیلی زود تمام کرد و به داد کودکش رسید. وقتی کودک سینه‌خیز آمد و مُهر پدر را برداشت و بُرد، پدر مُهر دیگری را که از قبل آماده کرده بود و در دست داشت، روی زمین گذاشت و بر آن سجده کرد. وقتی که نمازش تمام شد، خیلی زود کودکش را به آغوش کشید و او را بوسید. وقتی کودک کمی بزرگ‌تر شد، در هنگام سجدۀ نماز بر پشت پدر سوار شد، پدر صبر کرد تا پایین بیاید. وقتی هم که پایین نیامد، آرام او را گرفت و پایین گذاشت.

امروز برای منحرف شدن نیازی به کوچه و خیابان نیست. در خانه‌ای که در یک اتاقش مادر سجاده‌ای پهن کرده و با خدا مناجات می‌کند، در اتاق دیگرش فرزندی نشسته و با دوستان جنس مخالفش در اینترنت چَت می‌کند، با عده‌ای دیگر هم پیامک‌بازی می‌کند.

هدف تربیت در مکتب اسلام پرورش انسانی است که در مقابل خدای خویش در جایگاه عبودیت قرار بگیرد. از همین رو تربیت، زمینه‌سازی برای رشد استعدادها در مسیر بندگی خداوند است.