بریده‌هایی از کتاب من دیگر ما: جلد اول (مهارت‌های تربیت فرزند در دنیای امروز)

وَ مَنْ أعْرَضَ عَنْ ذِکرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَۀ ضَنْکاً؛ و هر کس از یاد من دل بگرداند، در حقیقت، زندگیِ تنگ[ و سختی‌ ]خواهد داشت.

امام صادق (ع) فرمود: مردم را با غیر زبان‌های خویش دعوت کنید. آنان باید از شما تقوا و تلاش و نماز و کار خیر را ببینند که این خود دعوت کننده است

قهر کردن یکی از مواردی است که در مکتب اسلام به عنوان ابزاری تنبیهی برای تربیت فرزند معرفی شده است؛ اما چنین تنبیهی در صورتی کارآیی دارد که پدر و مادر در مسیر تربیتی خود به قدری به فرزند محبت کرده باشند که قهر آن‌ها برای فرزند قابل تحمل نباشد. اگر این ارتباط عاطفی میان پدر و مادر با فرزند برقرار شده باشد، قهر برای او بسیار آزار دهنده خواهد بود. شاید از همین رو است که در همین روایت آمده است که قهر با فرزند نباید طولانی باشد. حکمت این دستور می‌تواند این باشد که در این سیستم تربیتی به پدر و مادر توصیه می‌شود که با فرزند ارتباط شدید عاطفی برقرار کنند. نتیجۀ این ارتباط عاطفی، تعلق روحی میان پدر و مادر با فرزند می‌شود. به صورت طبیعی وقتی پدر و مادری که فرزند به آن‌ها تعلق عاطفی دارد با او قهر می‌کنند، از نظر روحی فشار سنگینی بر فرزند وارد می‌شود؛ پس نباید قهر، طولانی شود تا این فشار، موجب آسیب روحی نشود. تحلیل فرزند از قهر پدر و مادر بسیار مهم و تأثیرگذار است.

ألا بِذِکرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ؛ آگاه باش که تنها با یاد خدا دل‌ها آرامش می‌یابد.

امام صادق (ع) فرمود: مردم را با غیر زبان‌های خویش دعوت کنید. آنان باید از شما تقوا و تلاش و نماز و کار خیر را ببینند که این خود دعوت کننده است.

سه عنصر وقت، حوصله (انگیزه) و آگاهی، سه پایۀ اصلی تربیت در دنیای امروز است.

اگر کسی به اهمیت گزاره‌های تصویری پی برد، به معنای حقیقی این جملۀ زیبای امیرمؤمنان علی (ع) خواهد رسید که ایشان فرمود: کسی که خویشتن را پیشوای مردم ساخته، باید پیش از ادب کردن دیگران به ادب کردن خویش بپردازد. او پیش از آن که بخواهد مردم را با زبان خویش ادب کند، باید با رفتار خود به ادب کردن آن‌ها اقدام کند. کسی که معلم خویش است و خود را ادب می‌کند، به تعظیم و بزرگ‌داشتن سزاوارتر است تا کسی که معلم مردم است و آن‌ها را ادب می‌کند. بدون تردید پدر و مادر، پیشوای تربیتی فرزندان هستند؛ پس باید برای تربیت خویش و توجه به رفتارهایی که از آنان سر می‌زند، تلاش ویژه‌ای داشته باشند.

والدین، معلمان و روحانیان، سه قشر تأثیرگذار تربیتی در جامعۀ ما هستند. ما این اقشار را در میانۀ میدان تربیت، مدیرانی می‌دانیم که عدم آشنایی آنان با مبانی و روش‌های تربیت دینی می‌تواند جامعه را با خطراتی جدی روبرو کند؛ اما سؤال اساسی این جا است که آیا برنامۀ تعریف شده و تدوین یافته‌ای برای آموزش این سه قشر وجود دارد؟ چه کسی می‌تواند منکر تأثیر تربیتی محیط خانه که مدیریت آن به عهدۀ والدین است شود؟ اگر برای روحانیان و معلمان برنامه‌هایی هر چند اندک در راستای مبانی و روش‌های تربیت دینی وجود دارد، آیا برای والدین نیز برنامه‌ای آموزشی که بتوان تأثیر آن را به صورت عملی در تربیت فرزند دید، وجود دارد؟

هر کس از یاد من دل بگرداند، در حقیقت، زندگیِ تنگ[ و سختی‌ ]خواهد داشت.

قَالَتْ رُسُلُهُمْ أ فی اللَّهِ شَک فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَ الأرْضِ؛ پیامبرانشان گفتند: «مگر در بارۀ خدا ـ پدید آورندۀ آسمان‌ها و زمین ـ تردیدی هست؟