بریده‌هایی از کتاب داستان من و شعر

همه چیزهایی که در جنگ شکست برمی‌دارد، قابل جبران است. هواپیماها، تانک‌ها، رادارها و اتومبیل‌های سربازبر جبران می‌گردد. تنها دلِ شکسته است که ترمیم و به‌هم پیوستن آن ممکن نیست. فقط قلب است که نمی‌توان وصله‌اش کرد.

ادبیات گُلی نیست که بر سینه جامه‌مان بزنیم بلکه صلیبی از دشواری‌هاست که آن را بر دوش می‌کشیم.

من از ملّتی هستم که شعر را تنفس می‌کند و موی خود را با آن شانه می‌زند و شعر را بر تن می‌کند. در میان ما همه نوزادان وقتی به‌دنیا می‌آیند در شیرشان چربی شعرست. همه جوانان کشور من نخستین نامه‌های عاشقانه خویش را به شعر می‌نویسند... و همه مردگان در وطن من، زیر سنگی مرمرین می‌خسبند که بر آن دو بیت شعر نوشته شده است.

من از ملّتی هستم که شعر را تنفس می‌کند و موی خود را با آن شانه می‌زند و شعر را بر تن می‌کند. در میان ما همه نوزادان وقتی به‌دنیا می‌آیند در شیرشان چربی شعرست.

شعبده‌باز می‌تواند از جعبه خود ده‌ها جوجه و دستمال‌های رنگین بیرون آورد اما از بیرون آوردن حتی یک دانته، یک لورکا و یک مایاکوفسکیعاجزست. ادبیات از رحِم شکیبایی و زحمت و رنج و غم زاده می‌شود.

من همیشه ایمان داشته‌ام که کار ادب از جمله عبادات است و آیین و مراسم و پاکیزگی خاصی دارد و فهم این نکته از برای من دشوار بوده است که چگونه ممکن است ادب حقیقی و اصیل از نی‌پیچ قلیان‌ها و تق‌تق تخته‌نرد پدید آید!