بریده‌هایی از کتاب آتوسا

خاری که بر دست می‌نشیند بیرون می‌آید و دردش را فراموش می‌کنیم. داد از آن زخمی که بر دل می‌نشیند و سرایش را رها نمی‌کند.

چگونه می‌توان پا به پای کودکی راه رفت، خوراک را برای فرو دادن او نرم کرد، هنگامی‌که بزرگ شد به برازندگی او دل بست و پس از همه‌ی این‌ها فرمان به خاک و خون کشیدنش را داد؟ این ‌چنین است که زنان برای نگهداری از خانواده تا پای جان می‌ایستند و برای کشتار و از بین بردن ناتوان‌اند.

ـ نمی‌دانم روانت را با چه افسونی سرشته‌اند که به هر سویی می‌گریزم به تو نزدیک‌تر می‌شوم.آیا رازی در واژگانت نهفته؟

ما در پشت پرده‌ها سربازان را می‌زاییم و بزرگ می‌کنیم. روزی هم که مردیم همه چیز به پایان می‌رسد. گویی از روز نخست به جهان نیامده‌ایم.

بازنده‌ی میدان هستی می‌شویم آن‌گاه که مهر ورزیدن را که تنها بهانه‌ی زیستن است و پیشکشی اهورایی است در پیمانه‌ی گیتی می‌ریزیم و درخشندگی‌اش رابه خاک می‌آلاییم

«ای آن‌که از آرامگاه من گذر می‌کنی، مرگ من فریادی بر بی‌پناهی فرزندانم بود.»

نمی‌خواهم بگویم چگونه زندگی کنید. تنها خواسته‌ی من آن است که پا در راهی بگذارید که با خردتان سازگار باشد. این روش پسندیده‌ای نیست که بگوییم ما در این راه جلو می‌رویم تا ببینیم به کجا می‌رسد. راه‌های نادانی به بیابان پشیمانی می‌رسند و بس.

ـ امیدم! به من بگو زندگی را چگونه می‌بینی؟ ـ نمی‌دانم. سرگردان و پریشانم. گاهی رنگارنگ و زیبا، گاهی یکسر سپید و درخشان و فردایش سراسر سیاه. ـ زندگی تلاشی است برای نزدیک کردن آن‌چه هست، به آن‌چه آرزو داری.

شاید افسون این راز، در آن است که مردی زمینی، ناز شما را تا بهشت خریدار است.

راستی مردم یک سرزمین از چه کسانی شکست می‌خورند؟ بیگانگان هوشیار یا خودی‌های نادان؟

ترس و دودلی هرگز مردم را رها نمی‌کند. اگر به آن‌ها میدان دهید، شما را از پای خواهند انداخت.

پیروز شدن در میدانی که هماورد دیگری ندارد، چندان خوشایند نیست. دست‌آورد آن نیز خود بزرگ‌بینی است.

به نیکی می‌دانید که مهرورزان در دلدارشان تنها خوبی‌ها را می‌بینند و به یاد می‌سپارند. آیا در رفتار مردی که دوستش دارید بدی هم دیده‌اید؟ ما مردم بدین‌گونه داوری می‌کنیم، یا سپیدِ سپید، یا سیاهِ سیاه. آن هم در زمانی که همگی خاکستری هستیم.

خاری که بر دست می‌نشیند بیرون می‌آید و دردش را فراموش می‌کنیم. داد از آن زخمی که بر دل می‌نشیند و سرایش را رها نمی‌کند.

خوشبختی شاید همان دمی باشد که با دلی سرشار از زندگی و چهره‌ای ناشناس در میان کوچه‌ای پر رفت و آمد، گام برمی‌داری و به ندای مهرآمیز، گوش می‌سپاری. شاید فراسوی این آب و باد و خاک، آتشی باشد که دل و دریافت را آگاهانه به زبانه‌هایش می‌سپاری. هر چند که می‌دانی در دیار دلشدگان راهی برای بازگشت نیست و هر دل‌سوخته‌ای که پای در این کوی نهاد از دست رفت و بی‌نشان شد. خوشا به آنان که همراهی دلخواه یافته و آفرین به آنان که به تنهایی، گوهر خویش را ساخته‌اند.

«از کسانی باشیم که جهان را تازه می‌کنند».

ما مردم بدین‌گونه داوری می‌کنیم، یا سپیدِ سپید، یا سیاهِ سیاه. آن هم در زمانی که همگی خاکستری هستیم.

مردم بدین‌گونه داوری می‌کنیم، یا سپیدِ سپید، یا سیاهِ سیاه. آن هم در زمانی که همگی خاکستری هستیم.

اگر بین آرزوهای من و آن‌چه هست مرزی ژرف باشد چه باید کرد؟

سیزدهمین روز از ماه فروردین تیر یا تشتر نام دارد که ایزد باران است. در باور پیشینیان و ایرانیان کهن برای این‌که ایزد باران در سال نو بر دیو خشکسالی پیروز شود، مردم باید در نیایش روز تیر از این ایزد یاد کنند. در ایران باستان پس از مراسم نوروز هنگامی‌که سبزه از زمین می‌روید و گندم و حبوبات سبز می‌گشتند در روز سیزدهم مردم به دشت و کنار جویبارها می‌رفتند و به شادی و پایکوبی می‌پرداختند. در اسطوره‌های ایرانی یکی از نمادهای ایزد باران، اسبی سپید است.