بریده‌هایی از کتاب آتوسا

داشتن خواهری مهربان در زندگی، می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین بخشش‌های اهورامزدا باشد

هرگز گیسوان یک بانو را چنان سفت در بند نکشید. موهای افشان، در کنار هر چهره‌ای هیاهو به پا می‌کند.

این بخش از سرشت و خوی همگی ماست که در دوران جوانی می‌پنداریم پدران و مادران میانسال ما از روز نخست خسته‌کننده زاییده شده‌اند و زندگیشان همواره گذرانی تهی از شور و دلسپردگی است. جوانان به سختی می‌توانند باور کنند دل آن مرد سپیدمویی که پدرش می‌نامند از دیدن چشمان فرو رفته در چین و چروک مادر لرزیده. در پی یافتن هم، دل و روانشان را سال‌ها پیش از این باخته‌اند و روزها و شب‌های بسیاری را در تکاپوی رسیدن به یکدیگر، در آوارگی گذرانده‌اند.

این را بدان که انسان‌های هوشیار توانایی به زبان راندن سخنان تازه را دارند. همین نوآوری‌ها، جهان را به جنبش وا می‌دارد. پیگیری رفتارها و باورهایی که پیش از این بدان خو کرده‌ایم، هنری به شمار نمی‌آید.

ـ هر پنج برده به بهای یک اسب در ایران به فروش می‌رسند. ـ باور کردنی نیست! می‌خواهید بگویید یک برده از یک پای اسب کم ارزش‌تر است؟ ـ بله و برای همین است که شماری از اندیشمندان آرزوی پادشاهی هم‌چون داریوش را دارند.

از دیدگاه زرتشت، خوشی، شادمانی و آسایش، برابر با ستایش پروردگار است.

این سخن پیام‌آور ما زرتشت است: «از کسانی باشیم که جهان را تازه می‌کنند».

آتوسا اندیشید اردامنش مانند شیره‌ی درختان می‌چسبد و کش می‌آید.

پر گشودن به اوج، همان فرورفتن در ژرفای دل است.

اگر کورش را آشکارکننده‌ی ایران در چشم جهانیان بدانیم، داریوش را باید سازنده‌ی کشور نامید

جهان بدون مهر و شادی مردم ارزشی ندارد و خاک به خودی خود، تو را به کار نمی‌آید.

دلتان شکست؟ ـ دلی که خریدار ندارد، شکسته و نشکسته‌اش یکی است.

ایدون باد و ایدون‌تر باد.

در زبان پارسی، واژه‌ی امید یکی از نام‌های خداست. امید اَبَده و اَبی اَنجام است.

از یاد نبرید تا زنده هستیم باید بهای پیکار نیکی با بدی را بپردازیم و این مبارزه پایانی نخواهد داشت.

گاهی یک لبخند یا نگاه درخشان، آن‌چنان سخنور است که هیچ نگارنده‌ا‌ی توانایی به بند کشیدن‌اش را در واژگان نخواهد داشت.

پرده‌های ارغوانی با بادی آرام به جنبش درآمده و بوی خوش سوسن و بیدمشک در میان آن روان بود. بر روی میزها، سینی‌های زرین و سیمین، نار و ترنج و سیب و گلدان‌های لبریز از گل و شکوفه ، نگاه‌ها را به سوی خود می‌کشید.

خوشبختی شاید همان دمی باشد که با دلی سرشار از زندگی و چهره‌ای ناشناس در میان کوچه‌ای پر رفت و آمد، گام برمی‌داری و به ندای مهرآمیز، گوش می‌سپاری. شاید فراسوی این آب و باد و خاک، آتشی باشد که دل و دریافت را آگاهانه به زبانه‌هایش می‌سپاری. هر چند که می‌دانی در دیار دلشدگان راهی برای بازگشت نیست و هر دل‌سوخته‌ای که پای در این کوی نهاد از دست رفت و بی‌نشان شد.

چرا آرام نشسته‌ایم؟ باید به هزاره‌ای دیگر رفت، آن‌جا که سنگ‌های زخم‌خورده و فرو ریخته، داستان را در خاموشی پی می‌گیرند.

در سرزمین ما، دختران را دوشیزه می‌گویند که به معنی کوچک دوست داشتنی است. پس از پیوند زناشویی آنان را کدبانو می‌نامند و معنایش بانویی است که در خانه فرمان می‌دهد و دستورش روایی دارد.