بریده‌هایی از کتاب چگونه برای ادامه زندگی مشترکمان تصمیم بگیریم؟

در پایان، حالت تدافعی تنها توضیح عالی برای همهٔ طلاق‌هاست: ناتوانی در با مهربانی گوش‌سپردن به آنچه دیگری می‌گوید بدون توسل به انکار و غرور سرسختانه.

از سر گذراندن مسائلی که هر روز بیشتر رابطه را تهدید می‌کند آزاردهنده خواهد بود، نه‌چندان به‌خاطر لذت‌های فیزیکی‌ای که از دست می‌دهیم، بلکه به‌دلیل احساس نیاز دائمی درونی به یافتن شواهدی دال بر محبت.

همسری که ما واقعاً به او نیاز داریم کسی نیست که در همهٔ سلایق و علایق با ما مشترک باشد، بلکه روح مهربانی است که یاد گرفته با فروتنی و جست‌وجوگری دربارهٔ اختلاف سلیقه‌ها مذاکره کند.

ازدواج کنی، پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکنی، باز هم پشیمان می‌شوی؛ چه ازدواج کنی چه نکنی، درهرحال پشیمان می‌شوی. به حماقت دنیا بخندی، پشیمان می‌شوی؛ بر آن مویه کنی، پشیمان می‌شوی؛ چه به حماقت دنیا بخندی چه بر آن مویه کنی، پشیمان می‌شوی. زنی را باور کنی، پشیمان می‌شوی؛ او را باور نکنی، باز هم پشیمان می‌شوی. ... خودت را حلق‌آویز کنی، پشیمان می‌شوی؛ خودت را حلق‌آویز نکنی، باز هم پشیمان می‌شوی؛ چه خودت را حلق‌آویز کنی چه نکنی، پشیمان می‌شوی. آقایان، جوهر تمام فلسفه همین است.

یک مصاحبت نادرست بیشتر از تنهاماندن باعث احساس تنهایی می‌شود؛

امیدوارکننده‌ترین و در نتیجه عاشقانه‌ترین کاری که می‌توانیم در روابط بکنیم این است که گاهی اوقات اعلام کنیم که هنوز چگونه عشق‌ورزیدن را یاد نگرفته‌ایم، اما مشتاقیم که با کمی کمک، روزی آن را یاد بگیریم.

بزرگ‌ترین مانع در برابر پشیمانیْ تلاش است.

گران‌بهاترین کالای شما زمان است.

با دانسته‌های حال حاضرتان، اولین نشانه‌های هشداردهنده‌ای که به نظر می‌رسد نمی‌توانید با فرد مورد نظر ازدواج کنید چیست؟

همسری که ما واقعاً به او نیاز داریم کسی نیست که در همهٔ سلایق و علایق با ما مشترک باشد، بلکه روح مهربانی است که یاد گرفته با فروتنی و جست‌وجوگری دربارهٔ اختلاف سلیقه‌ها مذاکره کند.

ممکن است ازدواجی تمام شده باشد؛ در این واقعیتِ بی‌رحمانه نوعی احساس شکست وجود دارد. اما تا زمانی که بتوان از خاکسترِ آن شناخت کافی را بیرون کشید لزوماً اتمام ازدواج برای هیچ‌یک از طرفین در درازمدت فاجعه‌بار نیست.

اگر ازدواجی به‌اندازهٔ کافی خوب باشد، باید شجاعت مقابله با نقص‌هایمان را به ما بدهد.

نبودِ رابطهٔ زناشویی یا از نظر جسمی ناخوشایند، تا زمانی که چیزهای دیگر در جای خود باشند، می‌تواند قابل تحمل باشد. آنچه جداً قابل تحمل نیست و واقعاً زمینه‌ای برای فرار به شمار می‌آید فقدان محبت است. تمام معنای رابطه به این احساس وابسته است که دیده شویم، فهمیده شویم، پذیرفته شویم، برانگیخته شویم، شنیده شویم، تکیه کنیم و گرامی داشته شویم.

نبودِ رابطهٔ زناشویی یا از نظر جسمی ناخوشایند، تا زمانی که چیزهای دیگر در جای خود باشند، می‌تواند قابل تحمل باشد. آنچه جداً قابل تحمل نیست و واقعاً زمینه‌ای برای فرار به شمار می‌آید فقدان محبت است. تمام معنای رابطه به این احساس وابسته است که دیده شویم، فهمیده شویم، پذیرفته شویم، برانگیخته شویم، شنیده شویم، تکیه کنیم و گرامی داشته شویم.

فقدانِ تغییر ممکن است ناامیدکننده به نظر برسد زیرا درک اینکه چرا تغییرکردن باید این‌قدر سخت باشد دشوار است. آیا نمی‌شود این افراد صرفاً یکی دو سانتیمتر در جهت درست حرکت کنند؟ اما اگر مقیاس کاملِ آنچه را که این شخص زمانی با آن مواجه بوده و شرایطی که ذهن او در آن شکل گرفته است (و برخی از درهای ذهنش بسته شده است) را در نظر بگیریم، ممکن است واقع‌بینانه‌تر و دلسوزتر بشویم. «نمی‌شود آن‌ها فقط...» دیگر اصلاً معنا ندارد.

حالت تدافعی تنها توضیح عالی برای همهٔ طلاق‌هاست: ناتوانی در با مهربانی گوش‌سپردن به آنچه دیگری می‌گوید بدون توسل به انکار و غرور سرسختانه.

آنچه در نهایت برای موفقیت عشق مهم است وجود تفاوت‌ها نیست، بلکه نحوهٔ مدیریت آن‌ها است: با روحیهٔ جست‌وجوگری، تمایل به تغییر، بخشش متقابل و فروتنی یا (در موارد محکوم به نابودی) با حالت تدافعی، سخت‌گیری و جبهه‌گیری.

زندگی برای اکثر ما در بیشتر مواقع رنج‌آور بوده است.

عشق باید کلاس درسی باشد که در آن مقابلاً متعهد می‌شویم یکدیگر را دلسوزانه و حامیانه آموزش بدهیم تا به بهترینِ خود تبدیل بشویم.

در نگاه نوستالژیک پذیرفته نیست که زمان حال، با همهٔ معایبش، به‌دلیل مشکلات گریزناپذیر با گذشته به وجود آمده است. طرفداران نوستالژی اصرار می‌کنند که ما زمانی کاملاً خوشحال بودیم، سپس به طور مرموزی، چون این خوشبختی را فراموش کرده بودیم، همه‌چیز را بدتر کردیم.