بریده‌هایی از کتاب چگونه برای ادامه زندگی مشترکمان تصمیم بگیریم؟

انزوا و اندوه مختص ما نیست. این دو بخشی اساسی از تجربهٔ انسانی هستند. هر عضوی از گونهٔ ما دچار انزوا و اندوه می‌شود، چه عضوی از یک زوج باشد و چه تنها. ما فعلاً خودمان انتخاب کرده‌ایم که دردهای هستی را تجربه کنیم؛ داشتن یک شریکِ زندگی هرگز کسی را برای مدت طولانی از پوچی محافظت نمی‌کند. باید غم‌های شخصی‌مان را در اعماقِ اقیانوس تاریک بدبینی، که به‌طور مسخره‌ای همگانی و حتی نجات‌بخش است، غرق کنیم. هیچ‌کس از سفر زندگی صرفاً لذت نمی‌برد؛ ما به این شکل ساخته نشده‌ایم. هرگز نباید به خودمان اجازه بدهیم جلوی پنجره‌های بخارگرفتهٔ رستوران این نکته را فراموش کنیم که زندگی برای اکثر ما در بیشتر مواقع رنج‌آور بوده است.

زندگی در کنار دیگری یکی از سخت‌ترین کارهایی است که ممکن است در عمرمان انجام بدهیم؛

ما در زندگی زناشویی به‌دنبال شریک زندگی کاملی نیستیم (آن‌طور که اغلب یاد گرفته‌ایم فکر کنیم)؛ ما به‌دنبال چیزی حیاتی‌تر هستیم که اغلب دشوارتر به دست می‌آید: منبعی به‌قدر کافی خوب از محبت و درک.

زوج‌درمانی ممکن است منجر به نجات رابطه نشود، بلکه قاطعانه آن را به پایان برساند.

اینکه شریک زندگی ما نتواند به همهٔ امیال ما پاسخ بدهد مصیبت‌بار نیست، اینکه با ما با حالت تدافعی، سردی، پیش‌داوری یا توهین برخورد کند فاجعه‌بار است.