بریده‌هایی از کتاب چگونه برای ادامه زندگی مشترکمان تصمیم بگیریم؟

هیچ مشکلی آن‌قدر بزرگ نیست که ماندن را خیلی سخت کند. هیچ تفاوتی در نگرش‌های اجتماعی یا سلیقه‌های طراحی داخلی آن‌قدر جدی نیست که یک ازدواج عاشقانه را نابود کند. تنها چیز این است که همواره شیوه‌های وحشتناکی برای گفت و شنود از ناامیدی‌ها وجود دارد. همسری که ما واقعاً به او نیاز داریم کسی نیست که در همهٔ سلایق و علایق با ما مشترک باشد، بلکه روح مهربانی است که یاد گرفته با فروتنی و جست‌وجوگری دربارهٔ اختلاف سلیقه‌ها مذاکره کند.

مایی که گیر افتاده‌ایم کودکان خوبی بودیم که چندان دوستمان نداشتند، کسانی بودیم که از والدین خشمگین می‌ترسیدیم یا بیش از حد نگران والدین شکننده بودیم. ما کسانی هستیم که خیلی زود یاد گرفتیم رعایت کنیم و اطاعت کنیم، نگران دیگران باشیم، خودمان را وفق بدهیم و لبخند بزنیم. اکنون، ده‌ها سال بعد، تبدیل به کسانی شده‌ایم که نمی‌توانیم بلند شویم و برویم، زیرا تا حدی ترجیح می‌دهیم بمیریم به‌جای اینکه هیاهو ایجاد کنیم.

اینکه شریک زندگی ما نتواند به همهٔ امیال ما پاسخ بدهد مصیبت‌بار نیست، اینکه با ما با حالت تدافعی، سردی، پیش‌داوری یا توهین برخورد کند فاجعه‌بار است.

یک بوسهٔ یواش و بااحساس هنگام بازگشت به خانه ممکن است در ایجاد حس ارتباطْ تواناتر از هم‌خوابگی باشد.

متواضعانه بخش حیوانی انسان را به یاد بیاوریم: یک نخستیِ عمدتاً مجنون، شکسته، آشفته، بی‌بصیرت، فریب‌خورده و به‌ندرت تکامل‌یافته. هریک از ما، بی‌اینکه از گفتن این اصطلاح هیچ تحقیری مد نظر باشد، واقعاً عمدتاً دیوانه هستیم. ما وارثان دوران کودکی عجیب‌وغریبی هستیم؛ ما در مجموعه‌ای از مراحلِ در حال تغییرْ واکنش بیش از حد یا کمتر از حد نشان می‌دهیم؛ در فهم جنبه‌های مهم واقعیت وا می‌مانیم؛ به‌شدت در فهم دیگران اشتباه می‌کنیم؛ از آینده‌مان نامطمئن هستیم؛ بسیاری از داوری‌هایمان سؤال‌برانگیز است و اغلب نمی‌دانیم چه اتفاقی دارد می‌افتد.

تنهایی همان‌طور که می‌تواند احساس یک زندگی پرمشغله و شرافتمندانه به ما بدهد، می‌تواند شاهد محکمی برای این باشد که ما موجودی نخواستنی، بدبخت، نفرت‌انگیز و بیماری عاطفی هستیم.

فرهنگمان به ما می‌آموزد که در عشق به احساسات خود اعتماد کنیم و از آن‌ها پیروی کنیم. اما در زوج‌درمانی این کار را بسیار مشکل‌ساز می‌دانند چون احساسات ما اغلب اشتباه بوده و با پاسخ‌های بدوی از گذشته‌ای پردردسر رمزگذاری شده‌اند.

آیا می‌توانیم در غربال‌کردن گزینه‌ها بهتر بشویم و تنها به کسانی راه بدهیم که می‌توانند سهم اصلی نیازهای ما را برآورده کنند؟ به‌علاوه، آیا می‌توانیم در به‌کارگیریِ قدری بی‌رحمیِ حیات‌بخش، برای رهاکردن کسانی که به‌طرز خستگی‌ناپذیری ما را نادیده می‌گیرند، بهتر بشویم؟ شاید لازم است که ذهن خود را بازسازی کنیم تا به افرادی تبدیل بشویم که زمان زیادی را به کنکاش در اینکه آیا و چه زمانی ممکن است آدم‌ها تغییر کنند اختصاص ندهیم.

شاید باید از خود سؤالی بپرسیم که ممکن است در یک آن احساس کنیم ناعادلانه و نسبتاً خشن است: با توجه به وضوح شواهد تغییرناپذیری در فردی خاص و، بنابراین، فقدان امید واقع‌بینانه به رفع نیازهایمان در مدتی کوتاه، چرا هنوز اینجا هستیم؟ چرا سعی می‌کنیم دری را باز کنیم که باز نمی‌شود؟ چرا به یک ناامیدی مکرر بازمی‌گردیم و منتظر نتیجه‌ای متفاوت هستیم؟ کدام بخش ویرانِ ما نمی‌تواند عدم تحقق این هدف را به حال خود رها کند؟ کدام قسمت از داستان ما در نمایشی از امیدهای مدام بربادرفته از نو اجرا می‌شود؟

فرد مناسب کسی نیست که مشکلی نداشته باشد، بلکه کسی است که متعهد می‌شود به آن‌ها غلبه کند.

عشق باید کلاس درسی باشد که در آن مقابلاً متعهد می‌شویم یکدیگر را دلسوزانه و حامیانه آموزش بدهیم تا به بهترینِ خود تبدیل بشویم. عشق نباید غاری باشد که در آن بدترین جنبه‌های یکدیگر را تأیید کنیم یا در سکوت از مشکلاتی که دیگری برایمان ایجاد می‌کند رنج بکشیم. پرسش «دوست داری چه چیزی را در من تغییر بدهی؟» باید به عنوان مهربانانه‌ترین و بالغانه‌ترین درخواست بین زوج‌ها مطرح شود. زوج‌ها باید به جای کادودادن به یکدیگر، بزرگ‌ترین هدیه را به یکدیگر بدهند؛ یعنی صادقانه این سؤال را بپرسند: «چگونه می‌توانم تغییر کنم که تحمل من برایت آسان‌تر بشود؟» این کاری کاملاً عاشقانه است.

ما نباید خودمان را با رؤیای آنچه ممکن است از دست بدهیم شکنجه کنیم.

هر انتخابی دسترسی ما به انتخاب‌های دیگری را قطع می‌کند که می‌توانستند اشکال خاصی از شادکامی را به ارمغان بیاورند.

هیچ مشکلی آن‌قدر بزرگ نیست که ماندن را خیلی سخت کند.

در بستر مرگ، هیچ مدالی برای استقامت و ظرفیت نامحدود برای سرکشیدن جام بدبختی به کسی نمی‌دهند.

ما در نهایت در تنهایی به عشق وفادارتر خواهیم بود تا در یک شراکت اشتباه، همان‌طور که یک عاشقِ موسیقی ممکن است سکوت را به صدای بدِ پس‌زمینه ترجیح دهد.

وقتی یک دیدگاه متناقض قد علم می‌کند این چیزی است که ما باید بشنویم: «به تو گوش می‌دهم. می‌فهمم چه می‌گویی. دارم راجع به آن فکر می‌کنم. شاید من نیاز به تغییر داشته باشم.»

متأسفانه، افراد دوست‌داشتنی در دنیا بسیار بیشتر از افرادی هستند که بتوانیم در کنارشان رضایتمندانه زندگی کنیم.

اگر ازدواجی به‌اندازهٔ کافی خوب باشد، باید شجاعت مقابله با نقص‌هایمان را به ما بدهد.

داشتن یک شریکِ زندگی هرگز کسی را برای مدت طولانی از پوچی محافظت نمی‌کند.