بریده‌هایی از کتاب سفر بیستم

حالش را امام صادق (ع) خوب می‌کرد با این کلامشان که فرموده بودند: - نزدیک‌ترین حال شیعیان به خدا و رضایت خدا، وقتی است که حجت خدا را پیدا نمی‌کنند، اما باز هم باور دارند که حجت خدا و عهدی که با او دارند از بین نرفته و نمی‌رود. شب و روز انتظار فرج دارند... البته که دوستان او تردید نمی‌کنند

دلش امامش را می‌خواست و روزهای سالش را با یاد امامش تمام می‌کرد و سال بعد را شروع.

قبل از قیام قائم(عج) پنج نشانه حتما دیده می‌شود: قیام سید یمانی، شورش سفیانی، ندایی از آسمان، شکافته شدن زمین بیداء، شهادت نفس زکیه

علی برای مردم زمزمه می‌کرد کلام امام صادق (ع) را که: - سه کس هستند که خدا در روز قیامت با آنان صحبت نمی‌کند و آن‌ها را پاک نمی‌کند و برایشان عذاب دردناکی است: کسی که مدعی امامت از جانب خدا شود در حالی‌که خدا او را امام قرار نداده است؛ کسی که امامی را که خدا منصوب کرده انکار کند؛ و سومی هم کسی که این دوتا را مسلمان بداند!

دلش خوش بود به این کلام مولایش امیرالمومنین که فرموده بودند: - به خدای علی قسم، که حجت خدا بر آن امت برپاست و در راه‌های آنان قدم می‌زند، به خانه‌ها و کاخ‌هایشان وارد می‌شود، در شرق و غرب این زمین می‌گردد، سخن‌ها را می‌شنود و بر مردم سلام می‌کند و می‌بیند، ولی دیده نمی‌شود

باور نکرده بود که به دیدار خانهٔ خدا رفته است و میزان خانه را ملاقات نکرده است...

نجات یافت، کسی که به کشتی نجات عترت پیامبر پناه برد، نجات خواهد یافت. وای بر کسی که از آن باز پس ماند

امکان ندارد انسان خواهان بشود و به خواسته نرسد و زنده بماند.

زیر لب زمزمه کرد: - آقاجان قبولی حج تنها به حضور شما در حج است... حضور شما! وگرنه، کعبه یک سنگ نشان است که ره گم نشود.

کلام امام‌صادق (ع) اشک می‌نشاند بر چشمانش: - امام در روزهای حج حاضر می‌شود، مردم را می‌بیند، مردم او را نمی‌بینند، امامی را که از دست داده‌اند نمی‌بینند

سفرهای گذشته‌اش را مرور کرد. نوزده سفر این راه را پیموده بود و با او پیمان بسته بود.

گاهی نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود.

نفس‌های عمیقی که می‌کشید نه سبکش می‌کرد و نه آرامش! فقط کمک می‌کرد که زنده بماند و زنده بماند و زنده بماند!

من علی را نمی‌شناختم. علی پسر مازیار اهوازی، که عمری نصرانی بود و ساکن جنوب ایران.