بریده‌هایی از کتاب سفر بیستم

اشک چشمان علی همراه شد با لب‌هایی که با لبخند زمزمه می‌کرد: - من پسر فاطمه را دوست دارم... خدا مرا ز غم عشق تو جدا نکند.... من و جدایی از عشق تو... خدا نکند!

فهمیده بود امام باید از تو راضی باشد، تو را مطیع امر خدا ببیند، تا کار مردم را بر عهدهٔ تو بگذارد و رازگویی با تو داشته باشد.

دل که عاشق شود بی‌شک معشوق صدایش زده است.

- تو برای امامت چه کردی علی؟

یابن الحسن، متی ترانا و نراک... کجا شما را ببینم و شما من را ببینی؟

- من ان‌قدر خوب زندگی کرده‌ام که امام با دیدن من لبخند رضایت بزنند؟

من ان‌قدر خوب زندگی کرده‌ام که امام با دیدن من لبخند رضایت بزنند؟

دل حرم خداست و قلب المؤمن عَرش الرحمن... عرش الرحمن... عرش الرحمن... و امام ساکن عرش است... تنها ساکن عرش است و دل علی پر بود از ساکنان غریبه و...

باید مهر محبت تو بر دل امام بخورد تا دیدار میسر شود؛

من ان‌قدر خوب زندگی کرده‌ام که امام با دیدن من لبخند رضایت بزنند؟

که تو برای امام مثل عموعلی هستی که کار راه بیندازی و بار زمین مانده برداری؟

همانا خدای عزّوجل خوش ندارد که مردم در انجام حاجت به هم‌دیگر اصرار کنند، ولی آن را برای خودش دوست دارد. خدای عزوجل دوست دارد که از او درخواست شود و از آن‌چه نزد اوست طلب کرده شود

- شما من را می‌بینی لذتی دارد عظیم... سخنم را می‌شنوی حالم را خوب می‌کند... پس چه مانعی است بین من و ندیدنتان آقا! عَزیزٌ عَلَیَّ اَنْ اَرَی الْخَلْقَ وَلا تُری، وَلا اَسْمَعُ لَکَ حَسیساً وَلا نَجْوی؛ سخت است برای من، این‌که مردم را ببینم و تو را نبینم؛ و از تو صدایی و نجوایی نشنوم...(۵)

یابن الحسن، متی ترانا و نراک... کجا شما را ببینم و شما من را ببینی؟ کی شما را ببینم و شما من را مورد محبتت قرار دهی؟

جُعِلتُ فداک... فدایت شوم

من آرزوی این جوانی پر لذت و این پیری لذت‌بخش را دارم؛ نه من، که از هرکسی بپرسی از جوانی‌ات چه می‌خواهی؟ می‌گوید: - لذت دنیا را! - و از پیری‌ات؟ - لذت دنیا را! و هزار امیدی که می‌آید و نمی‌رود.

دل حرم خداست و قلب المؤمن عَرش الرحمن... عرش الرحمن... عرش الرحمن... و امام ساکن عرش است... تنها ساکن عرش است و دل علی پر بود از ساکنان غریبه و...

باید امام را بشناسی که این‌همه تشنهٔ داشتنش باشی.

همهٔ دلبرها تو را برای خودشان می‌خواهند و تنها امام است که تو را برای خدا می‌خواهد.

بعضی‌ها خیلی قشنگ جوانی می‌کنند، جوانی‌شان در پیشانی تاریخ می‌ماند که هیچ، به پیری هم که می‌رسند تمام دنیا می‌شود عرصهٔ زندگی زیبایی که هیچ‌کس مثل آن‌ها مزهٔ دنیا را نمی‌فهمد.