بریده‌هایی از کتاب کنترل ذهن وراج

آیا خودم را سر کار گذاشته‌ام که فکر می‌کنم می‌توانم دوباره متنی بنویسم؟ واقعاً خیال‌بافم، نه؟ نمی‌دانم. اگر شروعش نکنم، هرگز نخواهم فهمید. ولی اصلاً در توانم نمی‌بینم که انجامش دهم! واقعاً همه‌اش همین است.... هم این و هم اینکه نمی‌خواهم برای خلق چیزی تا این حد عذاب بکشم. بعد از این همه سال به سختی روز اول است. نمی‌دانم آیا همهٔ هنرمندان خلاق این شکنجه‌های کوفتی را برای خلق اثری می‌کشند یا نه! آه،‌ بسیار خوب، زمانش فرا رسیده و اکنون وقتش است که انجامش دهم.

نشخوار ذهنی توجه ما را به‌شدت روی منبع آشفتگی احساسی‌مان متمرکز می‌کند، درنتیجه نرون‌هایی را که می‌توانستند بهتر به ما خدمت کنند می‌دزدد.

یک مُسکن روانی مؤثر وجود دارد که حاصل عادی کردن تجربه‌هاست. حاصل دانستن اینکه آنچه داری تجربه می‌کنی، فقط منحصر به تو نیست، بلکه اتفاقی است که برای همه می‌افتد. و هرچند امری ناخوشایند است اما بالاخره بخشی از زندگی است.

آدم‌ها بهتر فکر، احساس و عمل می‌کنند وقتی که موقعیت استرس‌زای مقابلشان را به چشم یک چالش ببینند نه یک تهدید

اگر تو، برای فرار از ناملایماتِ زندگی واقعی‌ات، به سینما بروی مشکلاتت همچنان بر جای خود هستند و بیرون سالن سینما به انتظارت ایستاده‌اند. به عبارت دیگر، از ذهن نرود هر آنچه از دیده برفت! چون احساس‌های منفی هنوز هستند، مشتاقانه در انتظار اینکه دوباره فعال شوند.

می‌توانیم ذهن را یک لنز تصور کنیم و صدای درون‌مانْ دکمه‌ای که آن را به جلو یا عقب زوم می‌کند. وراجی ذهن،‌ در ساده‌ترین معنایش، اتفاقی است که موقع زوم کردنمان روی چیزی پیش می‌آید؛ در این حالت احساس‌هایمان چنان تحریک می‌شوند که تمام راه‌های دیگری که می‌توانند ما را آرام کنند، نمی‌بینیم. به عبارت دیگر، چشم‌انداز کلی را از دست می‌دهیم. چنین دایرهٔ دیدِ شدیداً محدودی، گرفتاری‌مان را درشت‌تر نشان می‌دهد، به طرفِ منفی صدای درون‌مان مجال اِبراز می‌دهد و به نشخوار ذهنی و همراهانش -یعنی استرس، اضطراب و افسردگی- قدرت می‌بخشد.

وراجی ذهن، چرخه‌ای تکراری از افکار و احساس‌های منفی است که توانمندی استثنایی ما برای درون‌نگری را از نعمت تبدیل به مصیبت می‌کند. عملکرد ما، تصمیم‌گیری ما،‌ روابط ما، خوشحالی ما و سلامتی ما را به خطر می‌اندازد. ما آن‌قدر به فلان گندکاری‌مان در سر کار، یا به سوءتفاهم پیش‌آمده با یکی از عزیزانمان فکر می‌کنیم که دست آخر آن احساس بد کل وجودمان را در خود غرق می‌کند

صحبت کردن با دیگران درمورد تجربه‌های منفیمان کمک معناداری به بهبود ما نمی‌کند!

حس و حال تو را -نه آنچه انجام می‌دهی- بلکه آنچه درموردش فکر می‌کنی، تعیین می‌کند.

وقتی دوستان و عزیزان‌مان از ما می‌خواهند که مشکلاتمان را با جزئیات برایشان بازگو کنیم، افکار،‌ باورها و تجربه‌های منفیِ مرتبط با آن مشکل هم ناگهان به یاد ما می‌آیند؛ اتفاقی که دوباره حالمان را بد می‌کند.