بریده‌هایی از کتاب کنترل ذهن وراج

حتی با فکر کردن هم می‌توانیم واکنش استرس فیزیولوژیکی مزمنی را به وجود بیاوریم!

صدالبته مقصر اصلی مزمن شدن استرسْ وراجی ذهن ماست.

وراجی ذهن، چرخه‌ای تکراری از افکار و احساس‌های منفی است که توانمندی استثنایی ما برای درون‌نگری را از نعمت تبدیل به مصیبت می‌کند.

mesmerism یا همان «هیپنوتیزم»

منِ روان‌شناس متخصص در خودکنترلی،‌ نه فقط کنترل خودم، بلکه عقلانیتم را (هرچند برای مدتی بسیار کوتاه) از دست داده بودم.

فاصله‌گیری می‌تواند به خردمندی منجر شود،‌

قسمت اعظم زندگی ما همانی است که در ذهنمان می‌گذرد.

تحقیقات متعدد نشان داده بود وقتی افراد خود را غرق در وراجی ذهنشان می‌بینند، منحرف کردن توجه‌شان از مشکلات حالشان را بهتر می‌کند. با این حال، جنبهٔ منفی‌اش این است که پرت کردن حواس یک علاج کوتاه‌مدت است، چسب زخمی است که روی زخم را می‌پوشاند بی‌آنکه خوبش کند.

مردم به اینکه ضرر نکنند حساس‌ترند تا به اینکه سود کنند

صِرف اینکه از افراد بخواهیم پانزده تا بیست دقیقه درمورد ناراحت‌کننده‌ترین تجربه‌های منفی‌شان بنویسند (یعنی داستانی درمورد آنچه که اتفاق افتاده است خلق کنند) باعث می‌شود آن‌ها احساس بهتری پیدا کنند، کمتر دکتر بروند و سیستم ایمنی سالم‌تری داشته باشند. نوشتن از افکار و احساسات، با تمرکز روی تجربه‌هایمان از زاویهٔ دیدِ قصه‌گویی که باید داستانی را روایت کند، موجب می‌شود از تجربه‌مان فاصله بگیریم و احساس گره‌خوردگی کمتری به آن داشته باشیم.