بریده‌هایی از کتاب مثل نهنگ نفس تازه می کنم

وقتی مشکلات و افکارت را دسته‌بندی کنی، حتی اگر هنوز آن‌ها را حل نکرده باشی، بازهم زندگی جای بهتری می‌شود.

«استعمار یعنی تعطیلی فکر، نه به آن معنا که اجازه ندهند شما فکر کنید، بلکه به این معنی که فرصت ندهند شما فکر کنید.»

نمی‌توانم انتقام بگیرم. خدا از من انتقام نگرفت.‌ نکوبید توی دهان من که چطور روی پاهایی که من به تو داده‌ام، با دهانی که من به تو بخشیده‌ام، روبه‌روی من ایستاده‌ای، مقابل من ایستاده‌ای.

شب‌های هجر را گذراندیم و زنده‌ایم/ ما را به سخت‌جانی خود این گمان نبود

باشم. آدمی که برای خودش کافی است مدام از خودش دفاع نمی‌کند و با هر نسیمی، به هم نمی‌ریزد.

خدا من را برای بلند شدن و بالا رفتن آفریده، نه برای یک جا نشستن.

روزی که خواستنش و گفتند دخترت علیه این و آن سخنرانی کرده، گفته بود: «خبر دارم. حق گفته. مگه روزی که ما می‌جنگیدیم، برای چی بود؟ برا حق نبود؟ ما ناحق دیدیم، اسلحه کشیدیم. اینم ناحق دیده، زبون کشیده.»

مهتاب! هر چیزی توی این دنیا هزینه داره. رابطهٔ خوب هزینه داره، باید پرداخت کنی. خونهٔ خوب هزینه داره. زندگی مشترک خوب هزینه داره. هیچ کاری بی‌هزینه نیست، اما یه تناسبی باید بین هزینه و چیزی که به دست می‌آری باشه. به‌قول بابام، نباید شتر رو نذر گوسفند کرد. کمی از موکایش را مزه می‌کند. غمگین می‌گوید: «چرا قبل ازدواج این‌جور نبود؟ دنیا به ما همه‌چیزو رایگان می‌داد: سفر، حال خوب، رفیق خوب.» - اونم داشت ازمون هزینه‌ش رو می‌گرفت: جوونی‌مون.

چقدر خوب است کسی مراقبت باشد، بدون این‌که تو را ضعیف بپندارد!

دردها دو جورند: دردهای مفید و دردهای بی‌فایده؛ دردهایی که ما را نمی‌کشند، اما قوی‌تر می‌کنند، و دردهایی که ما را ضعیف می‌کنند و از بین می‌برند

«این خداست که تصمیم می‌گیرد تو را کجای قالی زندگی ببافد، گلی درشت وسط قالی یا برگی ریز در حاشیه.

«تو ضعیف نیستی عزیزم، تو ظریفی. پیچک که نباید بار به دوش بکشه، باید قد بکشه رو تن لخت دیوار. دیوار به اون محکمی چیه، بدون پیچک؟ هیچی، یه حجم سیمانی سرد. پیچک چیه بدون دیوار؟ هیچی، خزیده روی زمین پست. دیوار پشت و پناه پیچکه و پیچک داروندار دیوار. بیا به من تکیه بده، ظریف من. تو ضعیف نیستی.»

بهار دارد تمام می‌شود و من هنوز شکوفه نزده‌ام. همهٔ آن بوسه‌های تصنعی، مبارک‌بادهای سطحی، آرزوهای بی‌رمقی که سال خوبی داشته باشید، همه و همه، برای من بی‌معنایند. زمستانی شده‌ام که به هیچ بهاری نمی‌رسد.

- اَروح لیچ فِدوا، بنتی. چقدر تو خودت می‌ریزی؟ لبخند می‌زنم. از این‌که باری را به دل بکشم نمی‌ترسم. ارزش هر دل به حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد.

توقع خواسته می‌شود و خواسته آرزو. آرزو حسرت می‌شود و مرز بین نیاز و خواسته گم می‌شود. چشم باز می‌کنی و می‌بینی بوی نمور حسرت همه‌جای زندگی‌ات را پر کرده.

خدایا! بیا فقط خودت را به من نشان بده. من اگر خودم هم نخواهم، پاهایم راهی جز دویدن به سمت تو بلد نیستند

دردهایی که ما را نمی‌کشند، اما قوی‌تر می‌کنند، و دردهایی که ما را ضعیف می‌کنند و از بین می‌برند. ما انتخاب می‌کنیم که چطور درد بکشیم.

چشمه اگر باشی، برای خودت راهی پیدا می‌کنی تا دریا، بی‌دغدغهٔ این‌که تشنه‌ها جلوتر صف کشیده‌اند یا نه.

آدم وقتی از گفتن خسته شود، سکوت می‌کند. اما نمی‌فهمم اگر از سکوت هم خسته شد، چه باید بکند.

«عاشقی جرم قشنگی است، به انکار مکوش.»