بریده‌هایی از کتاب مثل نهنگ نفس تازه می کنم

رنج‌هایی هستند که باید آن‌ها را پذیرفت و در آغوش کشید، برایشان معنایی جست‌وجو کرد و با معنای ناشی از رنج، لباس گرمی بافت. رنج‌هایی هم هستند که باید برای از بین بردنشان جنگید. من از رنج‌های اجباری زندگی غمگینم، اما برای از بین بردن دستۀ دوم می‌جنگم. من جنگجویی اندوهگینم. باید سر قالیچۀ زندگی را بگیرم و تکان دهم.

انتخاب سخت این بود که به مهدکودک‌های زیادی سر زدم، اما درنهایت نتوانستم کودکی بچه‌هایم را با کسی قسمت کنم. و اما انتخاب سخت‌تر این است که می‌خواهم زندگی کنم، نه‌فقط مثل کسی که چمدانش را برای مرگ بسته‌است، بلکه مثل آدمی که باید هزار سال در این کرۀ خاکی نفس بکشد.

ما به هم قول داده بودیم در برابر حق تسلیم باشیم.

از دور دیدن به زن‌ها کمک می‌کنه که کلیات رو ببینند. اونا باید فقط جزئیات مهم رو درک کنن و متوجه بشن که واقعاً چی براشون اهمیت داره. زن‌ها با درک کلیات، می‌تونند زندگی رو اون‌جور بسازن که می‌خوان.

هم دربه‌دری دارد و هم خانه‌خرابی / عشق است و مزیّن به هنرهای زیادی

بی‌بی؛ وقتی آویزونی، گریزونه؛ گریزون بشی، آویزونه. این انتظار سخت است، این خودداری سخت‌تر. سخت است که وقتی لبریزی از دوستت دارم، بنشینی گوشه‌ای و دوستت‌دارم‌هایت را بشماری، مبادا زیاد گفته باشی. ازنظر امیریل، دوستت دارم یعنی همین‌که صبح‌ها به من نگاه می‌کند.

در برخورد با مردها موفق بودم. بدون تشر، بدون غرغر، بدون انتقاد و سرزنش، نیازم را می‌گفتم و آن‌ها را برای برطرف کردن آن توانمند جلوه می‌دادم. این احساس قدرت آن‌ها را با من همراه می‌کرد.

«مستوره رو هرچی بکوبی، سخت‌تر می‌شه. با این دختر مدارا کن تا موم بشه.»

خوبی‌ها هم اگر تلنبار شوند، می‌گندند. چشمه اگر باشی، برای خودت راهی پیدا می‌کنی تا دریا

این تکلیف درونی زنه. باید با صداقت به درون خودش نگاه کنه. ارزش‌ها، انگیزه‌ها و احساساتش رو مقابل خودش بچینه و ببینه کدوم براش اهمیت دارن. بااهمیتا رو از بی‌اهمیتا جدا کنه. زمانی که زن یاد بگیره که تا وقتی همه‌چیز براش شفاف نشده عمل نکنه، درواقع به مورچه‌ها اعتماد کرده. کی می‌تونه بگه مورچه‌ها نماد چی هستن؟  همه به هم نگاه کردیم. خودش ادامه داد: «مورچه‌ها سمبل شهودن، یه‌جور پیامبر باطنی. عملکرد مورچه‌ها بالاتر از خودآگاهیه، اما تا تلاش آگاهانه وجود نداشته باشه، این فرایند شهودی شکل نمی‌گیره.»

 دارم سعی می‌کنم برای خودم، برای این بچه‌ها، برای امیریل، کافی باشم. آدمی که برای خودش کافی است مدام از خودش دفاع نمی‌کند و با هر نسیمی، به‌هم نمی‌ریزد.

به خودم نگاه می‌کنم. به عمق چشم‌هایم می‌دوم. این‌جور زندگی‌کردن، در حد یک پرستار مادری‌کردن، در حد یک هم‌خوابه همسری کردن، همۀ توان من است؟ نه

خمیرها را توی مشت کوچکش گلوله می‌کند و شکل می‌دهد، مثل کاری که دارد خدا با من می‌کند. فشارم می‌دهد، اما نمی‌دانم از من، از من درهم‌وبرهم، می‌خواهد چه بسازد.

وقتی خودت مانع انتقال گرما می‌شوی، وقتی خودت جلو همۀ احساساتت سد می‌شوی، احساس‌های تلنبارشده می‌گندند و جایی از زندگی را تباه و فاسد می‌کنند و اتمام زندگی درست از همان نقطه آغاز می‌شود.

گفت که معلومم نیست دردش دوا شه، حتی اگه حاجِتش روا شه.

«خدایا! من چند ساله تنها زندگی می‌کنم. هیچ‌وقت پام رو کج نذاشتم. نذاشتی دلم هرزه‌گرد و هرجایی بشه. تو همیشه هوام رو داشتی، مراقبم بودی. می‌تونم به دلم و تو اعتماد کنم؟»

 بزرگواری‌هات رو یاد خودت بنداز، نه بزرگی‌هات رو. آزادگی‌هات رو یاد خودت بنداز، نه آزادی‌هات رو.

«می‌شه صبر کرد، اون‌قدر تا حقیر شد؛ می‌شه هم صبر کرد، جوری که عزیز شد. اون صبر رو بلد بشو. تحمل و صبر باهم فرق دارن.»

از این فعل جمع، دلم جان می‌گیرد، شاداب می‌شود، به‌اندازۀ سن بیست‌ساله‌ام بیست سال جوان‌تر می‌شود. نقاب صورتم اما می‌دانم مثل همیشه سرد و سخت است.

گاهی اگر طرف مقابلت دریا هم باشد، نمی‌فهمد چه می‌گویی. شاید هم اشکال از توست که می‌خواهی چیزی را به دریا بفهمانی، چیزی خلاف ذاتش، خلاف توان و درکش از بودن. دریا را هم اگر نپذیری، نمی‌توانی از بودن با آن لذت ببری.