بریده‌هایی از کتاب من دیگر ما: جلد چهارم (نقش بازی در تربیت)

بازی، ترس کودک از بسیاری از کارها را از بین برده و به او می‌آموزد بدون کمک دیگران و با اتّکا به توان خویش می‌تواند بسیاری از کارها را انجام دهد.

بازی، لازمۀ شاداب ماندن روح کودک است. بدون بازی کودک نمی‌تواند تجربه‌ای از شادی و نشاط داشته باشد. اگر شنیدید که کودکی بدون بازی، در اوج نشاط و شادابی است، باور نکنید. زندگی برای انسان باید لذت داشته باشد. لذت زندگی برای کودکان در دل بازی خانه کرده است.

اگر شنیدید که کودکی بدون بازی، در اوج نشاط و شادابی است، باور نکنید.

باید کودک شد. راه، همین است. من هنوز باور نکرده‌ام کوچک بودن کودکان را. کودکان به اندازۀ آسمان پهناورند. این ماییم که کوچک شده‌ایم.

«پاسخ‌گویی به نیاز‌های انسان، یکی از اصلی‌ترین راه‌های ابراز محبت به اوست»

«پاسخ‌گویی به نیاز‌های انسان، یکی از اصلی‌ترین راه‌های ابراز محبت به اوست» . والدینی که به این قانون اعتقاد دارند، باید بدانند بازی یکی از نیازهای حقیقی فرزندان ما است.

بارالها! تو کودکان را دوست داری و دوستان تو به رسم دوستی، محبت خویش را خرج کودکان می‌کنند؛ اما من با توهّم بزرگ شدن، اسبابِ بازی دنیا شده‌ام و این توهم، مرا از بازی با دوستان تو یعنی کودکان بازداشته است. محبوب بی‌همتا! من بر آنم برای رها شدن از دامی که دنیا برایم گسترده، به جای بازیچه شدن، با دوستان تو بازی کنم. می‌دانم در خانه‌ام کسی از کودکم به تو نزدیکتر نیست. کودکم بوی تو را می‌دهد. من با کودکم بازی می‌کنم تا از بند کوچک بودنم رها شده و با نزدیک شدن به تو طعم بزرگ بودن را بچشم. کمکم کن بزرگ شوم به اندازه‌ای که شایستۀ نام انسان گردم. آمین.

بازی، ‌ کودک را به استفاده از هوش و حافظۀ خویش وامی‌دارد. او در بازی با استفاده از تجربیاتی که برایش اتفاق می‌افتد، بسیاری از مسائل مورد نیازش را یاد می‌گیرد. این یادگیری در حالی اتفاق می‌افتد که او احساس نمی‌کند به صورت رسمی تحت آموزش قرار گرفته است؛ احساسی که بسیاری از کودکان از آن فراری هستند.

پیش از این گفتیم که بازی موجب می‌شود میان پدر و مادر و کودکان رابطه‌ای عاطفی ایجاد شود؛ اما برقراری ارتباط عاطفی، تنها فایدۀ بازی نیست. بسیاری از قابلیت‌های کودک در بازی‌ بروز می‌کند. کودک در هنگام بازی، با محیط اطراف خویش آشنا شده و قوانین برقراری ارتباط با این محیط را یاد می‌گیرد.

باید کودک شد. راه بزرگ شدن ما از جادۀ کودک شدنمان می‌گذرد. کودک که شدیم، می‌فهمیم بازی‌های کودکانه چقدر بامعناتر از بازی‌های ما بزرگ‌ترهاست. چه اندازه صداقت دارند این بچه‌ها که کارهای خودشان را بازی می‌نامند! و چه بهره‌ای از صداقت داریم ما که بازی‌هایمان را جدی‌ترین کارهای روزگار می‌دانیم!