بریده‌هایی از کتاب دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد

در آن‌ها چیزی نیست که بتوان به آن بگویی مایه‌ی درونی. مانند اشباح می‌توانی دست‌ات را از میان بدن‌شان بگذرانی و جز خلا هیچ نیابی، طبل‌های توخالی، که فقط سروصدا دارد. آن‌ها خودشان به تو خواهند گفت اگر به آن‌ها دست بزنی ممکن است کتک بخوری.

بالاخره یک روز مرد یا زنی را که در سینما به تلفن همراه‌شان جواب می‌دهند، می‌کشم. و وقتی در ستون حوادث روزنامه‌ها این ماجرا را خواندید بدانید قاتل من بوده‌ام... »

در این روزها خیلی چیزها را می‌توانی با پول بخری، اما اشرافیت را نه.

جایی که در آن هستیم اهمیتی ندارد، مهم این است در چه حالت روحی قرار داریم.

«وقتی تو را نگاه می‌کنم، حالم بد می‌شود، گویی مقابل ده هزار آدم هستم، لطفا تمامش کن، من را در آغوش بگیر... »

زنی حامله را می‌بینید: فکر می‌کنید از خیابان عبور می‌کند یا کار می‌کند یا حتا با شما صحبت می‌کند، نه، اشتباه می‌کنید. او فقط به کودک‌اش فکر می‌کند.

از من می‌پرسید تفاوت پریشانی با تسلیم‌شدن چیست. جواب‌اش را نمی‌دانستم. حالتی به خود گرفت که به من بگوید اهمیتی ندارد. گفت همه‌ی آن‌چه بر او گذشته او را بسیار سخت‌تر و تلخ‌تر و بسیار متفاوت‌تر از خودِ حقیقی‌اش کرده است.

یک کلمه باهم حرف نزده‌اند و هنوز راه درازی در پیش دارند.

یکی از درس‌هایی که در مدرسه یاد گرفتم فرضیه‌ی یکی از فیلسوفان بزرگ عهد عتیق است که می‌گفت جایی که در آن هستیم اهمیتی ندارد، مهم این است در چه حالت روحی قرار داریم.

توده‌ی عکس‌هایش را باز کردم و جز دست‌هایم هیچ ندیدم. صدها عکس سیاه و سفید که جز دست‌هایم هیچ نشان نمی‌داد. دست‌هایم روی تارهای گیتار، دور میکروفن، در امتداد اندام‌ام، دست‌هایم که دست‌هایی دیگر را پشت صحنه می‌فشارند، دست‌هایم که سیگاری برداشته‌اند، دست‌هایم که صورت‌ام را لمس می‌کند، دست‌هایم برای طرفداران عکس امضا می‌کند، دست‌های تب‌آلوده‌ام، دست‌هایم که بوسه می‌فرستد، دست‌هایم که به خود تزریق می‌کند. دست‌هایی بلند و لاغر با رگ‌هایی چون رودخانه‌هایی حقیر.