بریده‌هایی از کتاب دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد

دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد

  دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد

یکی از درس‌هایی که در مدرسه یاد گرفتم فرضیه‌ی یکی از فیلسوفان بزرگ عهد عتیق است که می‌گفت جایی که در آن هستیم اهمیتی ندارد، مهم این است در چه حالت روحی قرار داریم

دل‌ام مانند یک زنبیل بزرگ، خالی است؛ زنبیل بی‌اندازه جادار است، می‌توان بازاری درون‌اش جا داد، با این‌همه درون‌اش خالیِ خالی است.

از راننده‌ی تاکسی می‌خواهم من را انتهای بولوار پیاده کند، باید کمی راه بروم. به قوطی‌های کنسرو و توخالی تخیلات‌ام لگد می‌زنم.

وقتی به ایستگاه شرقی می‌رسم، در دل‌ام آرزو دارم کاش کسی به انتظارم آمده باشد. احمقانه است. مادرم در این ساعت هنوز سرکار است و مارک از آن آدم‌ها نیست که برای حمل‌کردن چمدان من به حومه‌ی شهر بیاید، همیشه این امید بی‌رمق را داشتم. این‌بار هم دست برنداشتم، پیش از پیاده‌شدن از پله‌های واگن و سوار‌شدن به مترو، نگاه دَورانی دیگری به اطراف انداختم ببینم شاید کسی باشد... گویی در هر پله چمدان سنگین‌تر می‌شود. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد...

مانند همه‌ی آدم‌هایی که تنها زندگی می‌کنند، من هم شب‌ها هنگام برگشتن به خانه اول به چراغ قرمز کوچک پیغام‌گیر تلفن نگاه می‌کردم، حتا آرزو داشتم برایم پیغام گذاشته شده باشد. فکر می‌کنم هیچ‌کس از این وسوسه در امان نیست.

دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد

عینک می‌خواهی؟ این‌طور از پا درآمده‌ام، باز هم حسادت‌ام را نمی‌بینی، نمی‌بینی که عشق را کم دارم. نمی‌بینی؟ عجب! عینک لازم داری...

پی‌یر آن شب نتوانست بخوابد. با چشم‌های کاملا باز به سقف خیره شد. واقعا سعی کرد چشم‌هایش را خشک نگه دارد. گریه نکند. به خاطر زن‌اش نبود. می‌ترسید خودش را فریب دهد، می‌ترسید بر مزار زندگی درونی‌اش گریه کند تا بر مرگ او. می‌دانست اگر شروع کند دیگر اشک‌اش بند نخواهد آمد. نباید دریچه‌های اشک را بگشاید. نه، چون پس از آن‌همه سال، حالا به خود می‌بالد و از ضعف آدم‌ها می‌نالد. ضعف دیگران. آن‌ها که نمی‌دانند چه می‌خواهند بار متوسط بودن‌شان را دنبال خودشان می‌کشند.

در آن‌ها چیزی نیست که بتوان به آن بگویی مایه‌ی درونی. مانند اشباح می‌توانی دست‌ات را از میان بدن‌شان بگذرانی و جز خلا هیچ نیابی، طبل‌های توخالی، که فقط سروصدا دارد. آن‌ها خودشان به تو خواهند گفت اگر به آن‌ها دست بزنی ممکن است کتک بخوری.

بالاخره یک روز مرد یا زنی را که در سینما به تلفن همراه‌شان جواب می‌دهند، می‌کشم. و وقتی در ستون حوادث روزنامه‌ها این ماجرا را خواندید بدانید قاتل من بوده‌ام... »

یک‌بار نوشت: «فروشگاه از ۱ تا ۱۵ اوت بسته می‌بندد. » گفتم: «صبر کن، خبِ من... به تو یاد نداده‌اند به جای «می‌بندد» بنویسی «بسته است»؟ زیاد مشکل نیست، کمی به مغزت فشار بیاور؛ فعل از نوع مجهول است! »

در این روزها خیلی چیزها را می‌توانی با پول بخری، اما اشرافیت را نه.

جایی که در آن هستیم اهمیتی ندارد، مهم این است در چه حالت روحی قرار داریم.

«وقتی تو را نگاه می‌کنم، حالم بد می‌شود، گویی مقابل ده هزار آدم هستم، لطفا تمامش کن، من را در آغوش بگیر... »

زنی حامله را می‌بینید: فکر می‌کنید از خیابان عبور می‌کند یا کار می‌کند یا حتا با شما صحبت می‌کند، نه، اشتباه می‌کنید. او فقط به کودک‌اش فکر می‌کند.

از من می‌پرسید تفاوت پریشانی با تسلیم‌شدن چیست. جواب‌اش را نمی‌دانستم. حالتی به خود گرفت که به من بگوید اهمیتی ندارد. گفت همه‌ی آن‌چه بر او گذشته او را بسیار سخت‌تر و تلخ‌تر و بسیار متفاوت‌تر از خودِ حقیقی‌اش کرده است.

سال‌ها بود که با لطف و مهربانی به زمان جوانی‌اش نگاه می‌کرد. همیشه وقتی به او فکر می‌کرد، همه‌چیز را نسبی می‌انگاشت، وانمود می‌کرد گذشته لبخند بر لب‌اش می‌نشاند و چیزی از آن دستگیرش می‌شود، اما حقیقت این بود که هرگز چیزی دستگیرش نمی‌شد. حالا به خوبی می‌داند که جز او کسی را دوست نداشته و هیچ‌کس جز او، او را دوست نداشته. که او تنها عشق‌اش بوده و هیچ‌چیز نمی‌تواند این را تغییر دهد، که هلنا گذاشت او مانند شی‌یی دست‌و‌پا‌گیر و بیهوده بر زمین بیفتد و هیچ‌گاه کلمه‌یی ننوشت و دست‌اش را دراز نکرد تا او دوباره بلند شود. باید اعتراف می‌کرد که هلنا به آن خوبی هم که او فکر می‌کرده نبود، که او خودش را گول می‌زده، که به مراتب ارزش بیش‌تری از هلنا داشته یا شاید هلنا اشتباه کرده و پنهانی پشیمان شده. می‌دانست هلنا چه‌قدر مغرور است.

یک کلمه باهم حرف نزده‌اند و هنوز راه درازی در پیش دارند.