بریده‌هایی از کتاب من او

- حسابِ دو دو تا چهارتاست، یک روز آدمی‌زاد حال داره، یک روز حال نداره... نبایستی که سربه‌سرش گذاشت...

آدم و حیوان فقط در خندیدن توفیر می‌کنند. آدم‌ها - اگر آدم باشند - می‌فهمند که به همه چیز بایست خندید. انما الحیوه الدنیا لعب و لهو... به همه چیز بایست خندید

- تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود، دل است! دلِ آدمی‌زاد. باید مثلِ انار چلاندش، تا شیره‌اش در بیاید...

حکایت: جوانی که به عاشقی شهره بود، به خدمتِ شیخ رسید. شیخ ورا گفت که به پندارت عشقِ به خاتون از عشقِ به خدا است؟ جوان گفت شمه‌ای از آن است. در طشتِ آب، نقشِ ماه می‌بینم. شیخنا فرمودش که اگر گردنت دمل نداشت، سر بر آسمان می‌کردی و خود، بلاواسطه، ماه را می‌دیدی.

وظیفهٔ میزبان، ادب است و خوش‌رویی.

سه زن خودشان سالم‌اند. وسطِ یک لشکرِ عزب هم ول‌شان کنی، پاک برمی‌گردند،

حکایتِ قصابی شده که گوسفند را از دستِ گرگ نجات داد تا خودش سر ببرد...

زن‌های ایرانی در ازمنهٔ قبل از اسلام در اقسامِ هنر و صنعت دست داشته و مخصوصاً در سوارکاری و شجاعت از مردانِ خود عقب نبوده‌اند.

نه! نقلِ این حرف‌ها نیست. دستورِ شاه است. ما دهات‌مان که بودیم، خالوی من آخوند بود. آخوندِ ملایی بود. همیشه می‌گفت شاه ظل‌الله است. حرفش حرفِ خداست. خانمِ من! کاسهٔ داغ‌تر از آش نبایست شد. خودشان حرام کرده بودند، جخ خودشان حلال کرده‌اند، به قولِ سرکار، واقعیت، به ما دخلی ندارد...

آقا کریم! هنوز هم مثلِ قدیم‌هایی. جان توی قالبت زیادی است...

- هوا سرد است و یار از من چغندر پخته می‌خواهد... خیالش سگ‌پدر، من گنجِ قارون زیرِ سر دارم... حبیبِ من...

اما مریم می‌دانست که برای این چیزها به فرنگ نمی‌رود. قصدش این نبود که برود و چیزی یاد بگیرد. قصدش این بود که برود و چیزی را از یاد ببرد.

حکماً سرطان می‌گرفت به‌تر از این بود که تو را بگیرد،

تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود، دل است! دلِ آدمی‌زاد.

مهدِ علیا، ملکهٔ مادر، مادرِ ناصرالدین‌شاه، سرِ پیری عاشق می‌شود. آن هم عاشقِ آش‌پزِ دربار. هیچ چاره‌ای نداشتند. ملکه سخت عاشق شده بوده. اما از طرفی نمی‌توانستند به این راحتی بیایند و خطبهٔ عقد بخوانند، مجبور می‌شوند پنهانی... (چشمکی زد و دستانش را به هم زد) البته قاجار که در کثافت‌کاری حیا را خوردند و آبرو را قی کردند، اما این یکی دیگر شاه‌کارشان بوده!

مهدِ علیا، ملکهٔ مادر، مادرِ ناصرالدین‌شاه، سرِ پیری عاشق می‌شود. آن هم عاشقِ آش‌پزِ دربار. هیچ چاره‌ای نداشتند. ملکه سخت عاشق شده بوده. اما از طرفی نمی‌توانستند به این راحتی بیایند و خطبهٔ عقد بخوانند، مجبور می‌شوند پنهانی... (چشمکی زد و دستانش را به هم زد) البته قاجار که در کثافت‌کاری حیا را خوردند و آبرو را قی کردند، اما این یکی دیگر شاه‌کارشان بوده!

شب به قاعده‌ای داشتیم که گربهٔ خانه‌مان واجب‌الحج بود، فردایش، به قاعده‌ای نداشتیم که بزرگ خانه‌مان واجب‌الزکات بود!

- هیچ سری به خودش، به تنِ خودش نگاه نمی‌کنه. همیشه به رفیقش، به تنِ رفیقش، نگاه می‌کنه. این اولِ لوطی‌گریه.

آزادی یعنی هوا! مهم نیست که بشناسی‌اش، مهم این است که در آن نفس بکشی. به غریقی که تازه از آب درش آورده‌اند، نمی‌گویند که این هوا چند درصدش اکسیژن است، چند درصدش نیتروژن؛ می‌زنند توی سینه‌اش، یعنی نفس بکش! این را به آن‌هایی می‌گویم که خیال می‌کنند با سخن‌رانی‌شان باید به ما آگاهی بدهند. آزادی بدیهی است، تعریف نمی‌خواهد...

روی زمین افتادیم و اشک‌های‌مان محکم روی زمین ریخت و شکست؛ دل‌مان. تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود، دل است! دلِ آدمی‌زاد. باید مثلِ انار چلاندش، تا شیره‌اش در بیاید... حکماً شیره‌اش هم مطبوع است...