بریده‌هایی از کتاب قیدار

شهلا می خندد: ــ زنده گی یعنی همین دیگر... ام روز مثلِ همه ی زنده گی بود... ام روز دیگر چه چیز کم داریم؟ قیدار چیزی نمی گوید و به مرگ می اندیشد که همیشه کسریِ زنده گی است.

من همیشه به تصمیمِ اول، احترام می گذارم. تصمیمِ اولی که به ذهن ت می زند، با همه ی جان گرفته می شود. تصمیمِ دوم، با عقل، و تصمیمِ سوم با ترس... از تصمیمِ اول که رد شدی، باقی ش مزه ای ندارد... بگذار وعظ کنم برای تکه ی تن م. من به این وعظ، مثلِ کلامِ خودِ خدا اعتقاد دارم. فقط به یک چیز در عالم موعظه ات می کنم، تصمیمِ اول را که گرفتی، باید بلند شوی و بروی زیرِ یک خم ش را بگیری... تنها یا با دیگران توفیر نمی کند.

سفره ی قیدار که جای نان و پنیر نیست. باید هم کباب داشته باشد دیگر؛ به همان قیاس که سفره ی قیدار باید کباب داشته باشد، سفره ی آخوند نباید کباب داشته باشد! کباب به سفره ی آخوند نمی خورد... خودِ کباب ایراد ندارد، لاکن بوی کباب از خانه ی آخوند ایراد دارد، برادرجان!

هروقت دیدی برده اندت بالا و دارند بادت می کنند، بدان که روزگار از دست آویزان ت کرده است به قناره که پوست ت را بکند...

نه تاریخ ت برای م مهم است، نه جغرافی ت؛ نه به پشت و روی سجل ت کاری دارم، نه به زیر و روی حرفِ مردم؛ نه... من همین قد و بالات را می خواهم...

مهندس و کارگرِ آلمانی چه می داند هیأتِ امام حسین و بیمه ی ابوالفضل و بیمه ی جون و دستِ باوضو یعنی چه. ماشین هام را صفر می فرستم پیشِ درویش مکانیک، تا پیچ شان را باز کند و دوباره باوضو ببندد، با نفسِ حق ش سفت کند پیچ ها را از سر... از کارخانه ی آلمانی ش بپرسی، هیچ خاصیتی ندارد این کار، اما وسطِ جاده و بیابان، بچه های گاراژِ قیدار خاصیت ش را بخواهند یا نخواهند، می فهمند...

از آدمِ بی خطا می ترسم، از آدمِ دوخطا دوری می کنم، اما پای آدمِ تک خطا می ایستم...

آدمی که یک بار خطا کرده باشد و پاش لغزیده باشد و بعد هم پشیمان شده باشد، مطمئن تر است از آدمی که تابه حال پاش نلغزیده...

من همیشه به تصمیمِ اول، احترام می گذارم. تصمیمِ اولی که به ذهن ت می زند، با همه ی جان گرفته می شود. تصمیمِ دوم، با عقل، و تصمیمِ سوم با ترس... از تصمیمِ اول که رد شدی، باقی ش مزه ای ندارد...

قیدار! گیرم صاحبِ همه ی کامیون های زمین هم شدی، بالاتر، گیرم صاحبِ همه ی طیاره های عالم هم شدی، ثم ماذا؟ بعدش چه؟ به چه می نازی؟