بریده‌هایی از کتاب تورم و اخلاق

پیامدهای این انتشارات بیش‌ازحد پول، به طرز دردناکی بر ملت آشکار می‌شد. کالاهای مصرفی اساسی بسیار پربها شده و قیمت‌ها همین‌جور بالا می‌رفت. خطیبان در مجلس قانونگذاری، باشگاه‌ها، گردهم‌آیی‌های محلی و غیره سرگرم ژاژخایی و تحلیل‌بافی شدند تا علت اصلی تورم را از مردم پنهان کنند. این خطیبان بر ضد فساد دستگاه اداری شعارهای فراوان دادند، گلوی خود را با نعره‌های وطن‌خواهی جر دادند، از مکر و حیله نجبای مهاجر قصه‌ها بافتند، از سنگدلی ثروتمندان بی‌درد گریه کردند، از روحیه انحصارگری تجار نالیدند، به انحراف دکان‌دارها دشنام‌های رکیک ناموسی دادند، خلاصه دلیلی نبود که اینها در توضیح تورم نبافند.

سروکله مسئله دیگری هم پیدا شد و آن نااطمینانی کامل نسبت به آینده بود. مدت‌ها قبل از اینکه سال ۱۷۹۱ به آخر برسد، کسی نمی‌دانست که آیا یک پول کاغذی ۱۰۰ لیری، بعد از یک ماه چه قدرت خریدی خواهد داشت: نود یا هشتاد یا شصت لیره؟ نتیجه آن شد که سرمایه‌داران می‌ترسیدند اموال خود را به کسب‌وکار بیاندازند، فعالیت‌های اقتصادی ضربه‌ای مرگبار خورد، تقاضا برای نیروی کار دوباره کاهش یافت و مصیبت تازه‌ای پدید آمد. عدم اطمینان به تمام گوشه‌های اقتصاد رسید. مشغولیت فرانسه آن گردید که چگونه روزها را به سر آورد. دشواری این شرایط برای خانوارها با میزان درآمد آنها نسبت معکوس داشت. پیش‌بینی عرضه هر کالایی به گمانه‌زنی تقلیل یافت و دراین گمانه‌زنی، شرط‌بندان حرفه‌ای مزیت عظیمی‌به یک خریدار معمولی داشتند. لویی بلانچ یکی از برجسته‌ترین هواخواهان حکومت انقلابی فرانسه می‌گوید: تجارت مرده بود و قماربازی جایش را گرفته بود.

قدرت دولت‌ها و ملت‌ها مرزهایی طبیعی دارد که نه خودکامگان و نه دموکراسی‌ها نمی‌توانند از آن تخطی کنند. دست قانونگذاران همان‌قدر در تغییر قوانین طبیعی اقتصادی و رفتاری بسته است که در تغییر قوانین فیزیکی. قانونگذاران نمی‌توانند ک‌ژی را به راستی تبدیل کنند یا علت‌ومعلول را از هم جدا کنند، چه به‌وسیله اکثریت پارلمانی و چه با پشتیبانی ملت. فرجام قانونگذاری‌های ابلهانه با گذشت زمان روشن می‌شود. هرچند این اصول را همگان قبول دارند، ولی بسیاری از قانونگذاری‌های آزمایشی و تمایلات عوام در عمل آنها را نادیده می‌گیرند.

شخص میرابو که در دوران نه‌چندان دور خطر زندان و حتی مرگ را به‌منظور استقرار حکومت قانون اساسی به جان خریده بود، در این زمان مخفیانه رشوه‌های کلان جمع‌آوری می‌کرد.

کارگزاران حکومتی که تا چند سال پیش فکر آلودگی به ذهنشان خطور نمی‌کرد، همه درگیر تجمل شده، به بی‌تفاوتی سودجویانه و نهایتا فساد گرویدند.

ین توضیحات فکاهی و درعین‌حال مذبوحانه و مفلوکانه نشان از این باور گسترده داشت که اگر تعدادی افراد تاجر و دلال اعدام شوند، ارزش اسکناس‌ها برخواهد گشت. یک توضیح محبوب دیگر آن بود که عوامل انگلیسی خود را در صف مردم داخل کرده، نسبت به پول کاغذی بدگویی و زهرپراکنی می‌کنند. تلاش فراوان شد که این عوامل انگلیسی را پیدا کنند و تعدادی هم که متهم به بالابردن قیمت طلا و بی‌ارزش کردن اسکناس شده بودند دچار خشم عوام شدند.

سهولت چاپ‌های جدید پول یک قانون مالی را نشان می‌دهد که قطعیت قوانین مشابه فیزیکی را دارد. وقتی جسمی به‌صورت آزاد سقوط می‌کند، سرعت آن به نسبت ثابتی (شتاب ثابت جاذبه زمین) هر لحظه افزایش می‌یابد. انتشار پول غیرقابل‌بازخرید تحت نظر یک نهاد قانونگذاری یا اراده عموم نیز به‌صورت مشابه عمل می‌کند و از یک قانون طبیعی انتشار مداوما فزونی‌یابنده و کاهش ارزش هم‌زمان پیروی می‌کند.

«(تنها) دو برابر کردن مقدار پول یا جایگزین‌های پول قیمت‌ها را افزایش می‌دهد، ارزش‌های اقتصادی را مخدوش و غیرشفاف می‌کند،‌ موجب وحشت سرمایه‌گذاران می‌شود، کار و کسب مشروع اقتصادی را کاهش می‌دهد و بنابراین از تقاضا برای محصولات و نیروی کار می‌کاهد. تنها اشخاصی که منتفع خواهند شد، ثروتمندانی هستند که وام‌های سنگینی به عهده‌شان است (کاهش ارزش پول مقدار واقعی این وام‌ها را کاهش می‌دهد.)»

تصمیمات مدبرانه حکومتی، نظارت محتاطانه و مدیریت عاقلانه همواره به بازگشت اعتماد،‌ بازگشت پول و سرمایه به بازارها و از سرگیری تجارت انجامیده‌اند. اما این‌جور چیزها صبر و خودداری طلب می‌کند و صبر و خودداری در تاریخ بشر کمیاب‌ترین کالاهای عقل سیاسی‌اند.

مردمان طبقه کارگر نه پولش را و نه مهارتش را داشتند و نه از قدرت پیش‌بینی برخوردار بودند، نه به اطلاعات دسترسی داشتند و نه راه‌وچاهش را می‌شناختند. بنابراین آوار پول‌های متورم نهایت روی سر آنها خراب شد. بعد از اولین فروپاشی، فریاد گرسنگان بلند شد. جاده‌ها و پل‌ها به حال خود رها شد، تولیدکنندگان در نهایت نومیدی کار خود را رها کردند. «هیچ اعتمادی از هیچ نوعی به آینده وجود نداشت، اندک بودند کسانی که جرات سرمایه‌گذاری هرچقدر کوتاه‌مدت داشتند.» کلا، رها کردن لذایذِ آنی و لحظه‌ای حماقت شمرده می‌شد، چون پس‌انداز برای آینده‌ای چنان نامعلوم معنی نداشت و بنابراین مصرف آنی بهترین گزینه بود.