بریده‌هایی از کتاب راه دور...

کمی پیش از این دوره، مجموعه‌شعرم را پاک‌نویس کرده و با دلهره و خجالت سراغ چند ناشر رفته بودم. از آقای باقرزاده (توس) تا انتشارات پیش‌گام فتحی، همه یا می‌گفتند شعر در کارنامهٔ ما نیست، یا نگاهی به قیافه‌ام می‌کردند و چند روز بعد می‌گفتند: «نه!» خب بگو نه!!! من به زانو درنمی‌آیم، ناامید نمی‌شوم. من باید از یک جایی شروع کنم!

بگذریم! اگر هم نگذریم، گذرانده می‌شویم، دست خود ما نیست!

گاهی یکی پنج دقیقه حرف می‌زند، عمرت تلف می‌شود (بسیارند بدبختانه) و دیده‌ام کسانی که ساعات متمادی برایت حرف می‌زنند و تو فقط یاد می‌گیری؛

عجب روزگاری بود به ولای واژه قسم!

زندگی هرگز به ما فرصت نداد که از مرگ بترسیم!

خوب به یاد دارم که قوری چینی با آن نقش‌ونگار زیبا را با بندی به گردن آویخته بود که در بار نشکند. قند و چای هنوز هم برای بختیاری‌ها حکم «غذا» را دارد.

«نوشتنِ ناب» شامِ آخر ندارد، علی‌الخصوص در خنیاگری کلمه و کیمیانویسی شعر.

از پیشانی داغ شعر خود به سوی تاریخ ابد شلیک کن، نه از دهان زیروبالای تملق.

کسی که می‌ترسد، حق ورود به گرداب‌ها را ندارد…!

در فصول باران، یکی از سرگرمی‌هایم این بود که دُوری (سینی کنگره‌دار) مسی را دَبَر و باژگون در حیاط زیر باران می‌گذاشتم و خودم به درگاه اتاق به موسیقی عجیب برخورد قطرات تند باران بر سینی مسی گوش می‌دادم. تا مرز غش کردن لذت می‌بردم، همان لذتی که وقتی پدر قرآن را به صوتِ بلند می‌خواند.