بریده‌هایی از کتاب هری پاتر و فرزند نفرین شده

اگه من تو اسلیترین بیفتم؟ هری: خب چه اشکالی داره؟ آلبوس: اسلیترین گروه مار و جادوی سیاهه... جای جادوگرهای شجاع نیست. هری: آلبوس سوروس، اسم تو از دو نفر از روسای هاگوارتز گرفته شده. یکی از اون‌ها اسلیترینی بود و احتمالا شجاع‌ترین مردی بود که تا حالا دیدم. آلبوس: ولی فقط می‌گم... هری: اگه برات مهمه، کلاه گروه‌بندی به احساسات توام توجه می‌کنه. آلبوس: واقعاً؟ هری: برای من این کارو کرد. این چیزی است که او قبلاً هرگز نگفته است، و چند لحظه در سرش طنین می‌اندازد هاگوارتز باعث بزرگ شدن تو می‌شه آلبوس. بهت قول می‌دم، هیچ چیزی اونجا نیست که ازش بترسی. جیمز: بجز تسترال‌ها. مراقب تسترال‌ها باش.

لیلی: اون وسیله‌ی شعبده‌بازی رو برام آوردی؟ ران: تو در مورد "نفس دماغ دزد ثبت شده‌ی فروشگاه لوازم جادویی ویزلی" چیزی شنیدی؟ رز: مامان! بابا دوباره داره اون کار مسخره رو می‌کنه. هرمیون: تو می‌گی مسخره، خودش می‌گه فوق‌العاده، من می‌گم... یه چیزی بین این دو تا. ران: صبر کن. بذار اینو بجوم... نفس. حالا فقط باید... ببخشید اگه یه کم بوی سیر می‌دم. نفسش را در صورت لیلی بیرون می‌دهد. او می‌خندد. لیلی: بوی فرنی می‌دی. ران: بینگ، بنگ، بونگ. خانوم جوون، واسه از دست دادن بویایی آماده باش. دماغ او را از جا می‌کند لیلی: دماغم کو؟ ران: بفرما! دست او خالی است. این یک شعبده‌بازی مسخره بود.

پرده‌ی یک، صحنه‌ی دو: سکوی نه و سه چهارم که با بخار غلیظ و سفید قطار سریع‌السیر هاگوارتز پوشیده شده است. و شلوغ هم هست، اما به جای مردمی با لباس‌های اتوکشیده که مشغول امور روزمره‌شان هستند پر از جادوگرها و ساحره‌هایی است که اکثراً ردا به تن دارند و سعی می‌کنند راهی برای خداحافظی با فرزندان دلبندشان پیدا کنند. آلبوس: همین جاست. لیلی: وای! آلبوس: سکوی نه و سه چهارم. لیلی: کجان؟ اینجان؟ نکنه نیومدن؟ هری به ران، هرمیون و دخترشان رز اشاره می‌کند. لیلی با سرعت به سمت آن‌ها می‌دود. دایی ران! دایی ران! ران در حالی که لیلی به سمتش می‌دود به سمت آن‌ها می‌چرخد و لیلی را در آغوشش بلند می‌کند ران: پاتر مورد علاقه‌ی من این جاست.

می‌گذارند. جینی به کمک جیمز می‌رود و تمام خانواده با سرعت به سمت ستون می‌دود.

اسکورپیوس: دنیا عوض می‌شه و ما هم باهاش عوض می‌شیم. من بهتره تو این دنیا نباشم، ولی این دنیا رو بهتر نمی‌کنه. و من اینو نمی‌خوام.

هری: اونا مردای بزرگی بودن، با نقص‌های بزرگ، و می‌دونی چیه... اون نقص‌ها اونا رو بزرگ‌تر می‌کرد.

هری، تو این جهان احساساتی به هم ریخته جواب کاملی وجود نداره. کمال از دست‌رس انسان خارجه، از دست‌رس جادو خارجه. تو هر لحظه‌ی درخشان شادی یه قطره سم هست: دونستن این که درد برمی‌گرده. با کسایی که دوسشون داری صادق باش، دردت رو نشون بده. رنج کشیدن برای انسان مثل نفس کشیدنه.

هری: "حقیقت چیز زیبا و وحشت‌ناکیه، و باید با احتیاط باهاش برخورد کرد.

آلبوس: بابا، فقط دارم خواهش می‌کنم اگه می‌شه... اگه می‌شه یه کم دورتر از من وایسی. هری:(شگفت‌زده) سال دومی‌ها دوست ندارن با پدرهاشون دیده بشن، آره؟

بهم گفتی فکر نمی‌کنی من از چیزی بترسم، و این... راستش من از همه چی می‌ترسم. من از تاریکی می‌ترسم، می‌دونستی؟ آلبوس: هری پاتر از تاریکی می‌ترسه؟ هری: از جاهای کوچیک خوشم نمی‌یاد و... اینو به کسی نگفتم ولی زیاد از... (پیش از گفتن دودل می‌شود) کبوترها خوشم نمی‌یاد. آلبوس: از کبوترها خوشتن می‌یاد؟ هری:(چهره‌اش را در هم می‌کشد) موجودات کثیف نوک‌زن نفرت‌انگیز. حالمو به هم می‌زنن. آلبوس: ولی کبوترها بی‌آزارن!