بریده‌هایی از کتاب هری پاتر و فرزند نفرین شده

اسکورپیوس: اگه مردنم جلوی برگشتن ولدمورت رو می‌گیره حاضرم بمیرم.

آلبوس در یکی از کوپه‌ها را باز می‌کند و چشمش به یک بچه‌ی موطلایی تنها – اسکورپیوس – می‌افتد که کسی جز او در کوپه نیست. آلبوس لبخند می‌زند. اسکورپیوس هم لبخند می‌زند. آلبوس: سلام. این کوپه... اسکورپیوس: خالیه. فقط من هستم. آلبوس: عالیه. پس می‌شه ما... بیایم داخل... فقط یه کم... مشکلی نیست؟ اسکورپیوس: مشکلی نیست. سلام. آلبوس: آلبوس. ال. من... اسم من آلبوسه...

چون... وقتی دراکو مالفوی باشی خیلی تنها هستی.

چند لحظه سکوت کامل.

حالا وارد ناکجاآبادی با زمان متغیر می‌شویم. این صحنه تماماً جادویی است. تغییرات سریعی هم‌زمان با جا‌به‌جایی ما بین جهان‌ها رخ می‌دهد. صحنه‌ی واحدی وجود ندارد، بل‌که تکه‌ها و بریده‌هایی هست که پیش‌رفت مداوم زمان را نشان می‌دهد.

هری: ببین، تا وقتی تو خوش‌حال هستی چیز دیگه‌ای برام مهم نیست.

اونا مردای بزرگی بودن، با نقص‌های بزرگ، و می‌دونی چیه... اون نقص‌ها اونا رو بزرگ‌تر می‌کرد.

آلبوس: همش تقصیر منه. جینی آلبوس را در آغوش می‌گیرد جینی: جالبه. پدرت هم فکر می‌کنه همش تقصیر خودشه. آدمای عجیبی هستین.

هری/ولدمورت: تو رو نمی‌شناسم. تنهام بذار. او نفس عمیقی می‌کشد دلفی: من دختر شما هستم. هری/ولدمورت: اگه دخترم بودی تو رو می‌شناختم. دلفی نگاه ملتمسانه‌ای به او می‌اندازد دلفی: من از آینده اومدم. بچه‌ی بلاتریکس لسترنج و شما. من قبل از نبرد هاگوارتز تو عمارت مالفوی به دنیا اومد. نبردی که قراره شما توش شکست بخورید. من اومدم تا نجات‌تون بدم.

دوباره همه به ما زل زدن.

ما می‌تونیم زمان رو برگردونیم هری، نمی‌تونیم بهش سرعت بدیم.

هری: "حقیقت چیز زیبا و وحشت‌ناکیه، و باید با احتیاط باهاش برخورد کرد. "

کسایی که دوسشون داریم هیچ‌وقت واقعاً ما رو ترک نمی‌کنن هری. چیزهایی هست که مرگ نمی‌تونه لمس کنه. نقاشی... و خاطره... و عشق.

عوض می‌شه و ما هم باهاش عوض می‌شیم.

اونا مردای بزرگی بودن، با نقص‌های بزرگ، و می‌دونی چیه... اون نقص‌ها اونا رو بزرگ‌تر می‌کرد.

ساحره‌ی چرخ‌دستی: مردم زیاد منو نمی‌شناسن. ازم کیک پاتیلی می‌خرن ولی هیچ‌وقت متوجه حضورم نمی‌شن. آخرین باری که یکی اسم منو پرسید رو یادم نمی‌یاد. آلبوس: اسم تو چیه؟ ساحره‌ی چرخ‌دستی: یادم رفته.

هری: اگه جواب حرف‌ها رو بدی داری تغذیه می‌کنی‌شون.

هری: متوجه افکارت نمی‌شم آلبوس... راستش می‌دونی چیه، تو نوجوونی، من نباید هم متوجه افکارت بشم، اما قلبت رو می‌فهمم. برای مدت زیادی نمی‌فهمیدم، ولی به لطف این ماجرا... می‌دونم اون‌جا چی داری. اسلیترین، گریفیندور، هر برچسبی که بهت خورده باشه... من می‌دونم، می‌دونم که قلبت قلب خوبیه... آره، بخوای یا نخوای قراره جادوگر بزرگی بشی.

هری: نه، اونی که باید انتخاب کنه تویی. یا این کارو می‌کنی، یا به دردسر خیلی خیلی عمیق‌تری می‌افتی... فهمیدی؟

فکر کنم قراره روز قشنگی باشه.