بریده‌هایی از کتاب توکیو در ۶۰ روز

این دوست ایرانیِ مقیم کانادا می‌گفت ایرانی‌ها به‌اشتباه برای وسایل لوکس هزینه می‌کنند؛ در حالی که کانادایی‌ها، به‌جای اینکه برای خرید اجناس نو هزینه کنند، کارایی وسایل قدیمی را افزایش می‌دهند؛ چون می‌خواهند هزینه‌ها را کاهش دهند. در دنیا به مدیریت هزینه بسیار اهمیت می‌دهند

عجب راه پرپیچ‌وخمی بود! وقتی همان مسیر را برگشتم، دیدم چقدر سرراست بوده و راهنمایی‌های غلط، مسیر را پیچانده است!

خیلی از ژاپنی‌ها و شهروندان توکیویی انگلیسی نمی‌دانند. در پیداکردن نشانیِ بنیاد ژاپن که فقط پنج دقیقه از ایستگاه مترو فاصله داشت، با دردسر زیادی مواجه شدم

فردی مسئول بود و مسافران را هدایت می‌کرد تا سر جایشان در صف‌هایی کوتاه قرار بگیرند. قوانین امنیتی شدید بود. چند پلیس با سگ‌های تربیت‌شده، مسافران و ساک‌ها و چمدان‌ها را کنترل می‌کردند. در عین نظم و قانونمندی، احترام به دیگران مشهود بود

شنیده بودم وقتی دوست داریم به آبی آسمان، دریا، سبزی درختان و روشنی گندمزار یا زردی خورشید خیره شویم، یعنی بعضی از چاکراه‌هایمان کار نمی‌کند؛ به همین دلیل به آن انرژی‌ها نیاز داریم تا انرژی ازدست‌رفته‌مان بازگردد و تأمین شود.

وقت‌گذراندن دوستان با هم، برای خانم‌ها مثل مسکّن است و برای سلامتی‌شان ضرورت دارد. این کار، اتلاف وقت نیست؛ بلکه به آنان بسیار کمک می‌کند.

زندگی و کار در این کشور راحت‌تر و بهتر از ایران است؛ چون وقتی فرد مشتاقِ یادگیری و پیشرفت باشد، زمینه برایش مهیاست.

افراد مسائل را با موشکافی نگاه می‌کنند و از همه‌چیز درست استفاده می‌کنند. هیچ اثری از اسراف، دورریختن و هدررفتنِ چیزی دیده نمی‌شود. بارها در دانشگاه دیده‌ام که با دقت و با فونت ریز از مطالب پرینت می‌گیرند تا ارزان‌تر تمام شود. حساب‌وکتاب دقیق دربارهٔ تصمیم‌ها و انتخاب‌ها، دقت، برنامه‌ریزی و نظم از مؤلفه‌های موفقیتشان است.

اینجا در توکیو وقتی به‌دنبال آدرس می‌گردی، باید نقشهٔ دقیقی داشته باشی؛ در غیر این صورت، پیداکردن نشانی سخت می‌شود. ندانستن زبان ژاپنی هم مشکل دیگری است برای یافتن نشانی. تازه خودشان هم جایی را بلد نیستند و با کمک سیستم موقعیت‌یاب تلفن همراهشان آدرس‌ها را شناسایی می‌کنند. در ایران وقتی در یک محله یا محدوده‌ای از شهر از کسی آدرس بپرسی، در بیشتر مواقع اگر آنجا ساکن باشد، به شما نشانی را می‌گوید؛ اما در همین یوتسویا افراد جاهای مهم را نمی‌شناسند!

با ماکینو دربارهٔ مدیریت شتاب‌زدگی صحبت کردیم: چطور می‌شود آرام‌تر تصمیم گرفت تا تصمیممان نتیجهٔ بهتری داشته باشد؟ نظر ماکینو این بود که باید جوانب را سنجید و دید عواقب تصمیم چیست و به‌تدریج تصمیم را عملی کرد.

در اینجا همهٔ زندگی مردم با نظم عجین شده است. اگر یک ساعت برای مصاحبهٔ کاری و جلسه مشخص می‌کنند، فقط یک ساعت صرف می‌کنند و بیشتر از یک ساعت زمان نمی‌گذارند.

به قسمتی دیگر از پارک رفتیم که باغ ژاپنی بود. این نوع باغ معمولاً در اکثر پارک‌های ژاپنی وجود دارد: حوضچه‌ای با غاز و ماهی و لاک‌پشت و گونه‌هایی از جانوران دریایی.

هنر اوریگامی به افزایش تمرکز و سکون و آرامش و دقت در انجام کارها کمک می‌کند. شتاب، از ضعف‌های من است. با اوریگامی می‌توانم آن را به‌راحتی برطرف کنم.

نمای بیرونیِ ساختمان با معماری بی‌نظیر، بسیار چشم‌نواز بود. تنها نکتهٔ منفی این فضا وجود سگ‌های زیادی بود که صاحبانشان به پارک آورده بودند.

تفاوت بافت توکیو با دیگر شهرهای دنیا این است که هر منطقه از آن، یک شهر تازه و متفاوت است با دیدنی‌ها و جذابیت‌های خاص خودش

شنیده بودم وقتی دوست داریم به آبی آسمان، دریا، سبزی درختان و روشنی گندمزار یا زردی خورشید خیره شویم، یعنی بعضی از چاکراه‌هایمان کار نمی‌کند؛ به همین دلیل به آن انرژی‌ها نیاز داریم تا انرژی ازدست‌رفته‌مان بازگردد و تأمین شود. خیره‌شدن به رنگ سبز یعنی به آرامش و فاصله‌گرفتن از مشغله و استرس نیاز داریم.

استاد به من گفت: «انواع آداب‌ورسوم در این کشور وجود دارد. این را بدان که در ژاپن پسوند «دو» به هر کلمه‌ای می‌چسبد، به‌معنای سنتی است؛ مانند جودو که ورزشی سنتی و باستانی است. کادو یا مراسم گل‌آرایی نیز از مراسم سنتی ژاپنی است.»

ژاپن کشوری چهارفصل است. شکوفهٔ گیلاس در بهار برای ژاپنی‌ها بسیار باارزش است و آن را مظهر خوبی می‌دانند.

ماکینو می‌گفت: «این آداب‌ورسوم چای سبز و مراسم آن از چین نشئت گرفته است و خواص دارویی و درمانی دارد.» راجع به چای سبز خیلی شنیده‌ایم: برای سلامتی مفید است و خاصیت آنتی‌اکسیدان و ضدسرطان دارد. این گیاه برای سلامتی انسان پرفایده است و برای پوست و آرامش اعصاب خاصیت دارد. کلاس جالبی بود و نکات آموزندهٔ فراوانی داشت.

دربارهٔ کوچک‌بودن در سؤال کردم. گفتند: «برای تعظیم و عرض ادب است. باید با دقت و طمأنینه وارد شوی و احترام و ادب را در نظر بگیری. فرد میزبان باید اجازه بدهد تا وارد شوی. بعد باید تعظیم کنی و مؤدبانه سرت را پایین بیندازی و داخل شوی.»