بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

اگه می‌فهمیدیم هیچ روش زندگی‌ای وجود نداره که بتونه ما رو دربرابر غم و اندوه مصون کنه، قضایا خیلی راحت‌تر می‌شدن. و اون غم ذاتاً بخشی از تاروپود سعادت و خوشبختیه.

وقتی مدتی بسیار طولانی در یک مکان می‌مانی، فراموش می‌کنی دنیا دقیقاً چقدر وسیع است.

«با اطمینان به‌سمت رؤیاهایت برو. زیستنی را زندگی کن که تصورش کرده‌ای.»

روحِ تنها و بی‌کس در شهر شلوغ تشنهٔ ارتباط است، چون فکر می‌کند ارتباط انسان با انسان، معنی و مقصود همه‌چیز است. اما در میان طبیعت بکر (یا به قول ثورو «معجون انرژی‌زای حیات‌وحش») خلوت و انزوا، ماهیت متفاوتی به خود می‌گرفت. به‌خودی‌خود می‌شد نوعی ارتباط؛ ارتباطی بین خود و دنیا و بین خود و خودت.

«شفقت اساس اخلاقیات است.» شاید اساس زندگی هم بود.

«شاید لازمه نگرانی و اهمیت‌دادن به تصدیق دیگران رو تموم کنی، نورا.»

«شاید لازمه نگرانی و اهمیت‌دادن به تصدیق دیگران رو تموم کنی، نورا.»

اگه هدفتون اینه که چیزی باشید که وجود نداره، همیشه می‌بازید. هدفتون این باشه که خودتون باشید. هدفتون این باشه که مثل خودتون ببینید، عمل کنید، فکر کنید. هدفتون این باشه که درست‌ترین نسخهٔ خودتون باشید

هرچه بیشتر روی فعالیتت متمرکز شوی، کمتر به چیزهای دیگر توجه می‌کنی؛ به‌نوعی از آنچه هستی فارغ می‌شوی و چیزی می‌شوی که می‌خواهی باشی.

بعضی وقت‌ها تنها راه یادگرفتن زندگی‌کردنه

«خُب، می‌بینی؟ بعضی وقت‌ها حسرت‌ها اصلاً براساس واقعیت نیستن. گاهی حسرت‌ها فقط...» دنبال جملهٔ مناسب گشت و آن را پیدا کرد: «یه مشت مزخرفات‌اند.»

دلم می‌خواهد تمام طیف‌ها، مایه‌ها و دگرگونی‌های تجربیات ذهنی و جسمی ممکن در زندگی‌ام را زندگی و احساس کنم.

نورا اطلاعات او دربارهٔ الماس‌ها را تصحیح نکرد. نورا به او نگفت که زغال‌سنگ و الماس هردو کربن هستند، اما زغال‌سنگ بسیار ناخالص‌تر از آن است که تحت هر فشاری بتواند الماس شود. از نظر علمی، اولش زغال‌سنگی آخرش هم زغال‌سنگ. شاید درس واقعی همین بود.

ضرب‌آهنگ‌هایی هستن. وقتی توی یه زندگی گیر افتادی، خیلی راحته که خیال کنی اون اوقات غم یا تراژدی یا شکست یا ترس نتیجه‌ای از اون هستی و موجودیت بخصوصه. که ای

لحظات شاد در زمان‌هایی خاص می‌توانند به درد تبدیل شوند.

وقتی به زندگی اصلی‌اش فکر کرد، مشکل اساسی آن، چیزی که او را آسیب‌پذیر کرده بود، به‌راستی فقدان عشق بود.

اکنون تصور می‌کرد پذیرش کامل خودش چطور است: هر اشتباهی که مرتکب شده بود، هر نشانه‌ای که روی بدنش بود، هر رؤیایی که به آن نرسیده بود یا هر دردی که کشیده بود، هر میل یا اشتیاقی که سرکوب کرده بود

نمی‌توانم تمام افرادی باشم که دلم می‌خواهد یا تمام زیستن‌هایی را زندگی کنم که دوستشان دارم. هیچ‌وقت نمی‌توانم تمام مهارت‌هایی را یاد بگیرم که دلم می‌خواهد. پس چرا دلم می‌خواهد؟ دلم می‌خواهد تمام طیف‌ها، مایه‌ها و دگرگونی‌های تجربیات ذهنی و جسمی ممکن در زندگی‌ام را زندگی و احساس کنم.

هرگز اهمیت بزرگ چیزهای کوچک را دست کم نگیر.

پی برد سعی نکرده به زندگی‌اش خاتمه دهد چون بدبخت بوده، بلکه به‌خاطر این بوده که توانسته خودش را متقاعد کند هیچ راه برون‌رفتی از بدبختی‌اش وجود ندارد.