بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

اگه می‌فهمیدیم هیچ روش زندگی‌ای وجود نداره که بتونه ما رو دربرابر غم و اندوه مصون کنه، قضایا خیلی راحت‌تر می‌شدن. و اون غم ذاتاً بخشی از تاروپود سعادت و خوشبختیه.

تناقض آتشفشان‌ها در این است که آن‌ها نمادهایی از تخریب و درعین‌حال زندگی هستند. وقتی گدازه‌ها کُند و سرد می‌شوند، صُلب می‌شوند و سپس به‌مرورزمان می‌شکنند تا خاک شوند؛ خاکی غنی و بارور. او تصمیم گرفت سیاه‌چاله نباشد. او آتشفشان بود و مانند آتشفشان از خودش فرار نمی‌کرد. باید آن‌جا می‌ماند تا به آن برهوت رسیدگی کند. می‌توانست درون خودش جنگلی بکارد.

هرچه افراد بیشتر در شبکه‌های اجتماعی به هم مرتبط می‌شوند، جامعه تنهاتر و منزوی‌تر می‌شود.

تقریباً هر کاری که در زندگی‌اش کرده بود (تقریباً هرچیزی که خریده بود و برایش کار کرده بود و به مصرف رسانده بود) او را از درک این‌که او و تمام انسان‌ها به‌راستی صرفاً یکی از نُه‌میلیون گونهٔ روی زمین هستند بیشتر دور کرده بود.

«افراد بااستقامتْ متفاوت از بقیه ساخته نشده‌ن. تنها تفاوتشون اینه که هدف روشنی توی ذهن دارن و عزم راسخی برای رسیدن به اون هدف. استقامت برای متمرکزموندن، تو زندگی‌ای که پر از حواس‌پرت‌کن‌هاست، ضروریه. این تواناییْ پایبندموندن به یه وظیفه‌ست، وقتی بدن و ذهن شما به حد نهایی خودشون می‌رسن؛ توانایی برای این‌که سرت رو پایین نگه داری و به شنا تو مسیر خودت ادامه بدی، بدون این‌که سرت رو این‌طرف و اون‌طرف بچرخونی تا ببینی آیا کسی ممکنه از تو جلو بزنه یا نه...»

خانم الم گفت: «هیچ‌وقت اهمیت بزرگ‌بودن چیزهای کوچک رو دست کم نگیر. تو باید همیشه این یادت بمونه.»

ای بازی شطرنج از مقدار اتم‌های جهانی که می‌شه دیدش بیشتره. پس خیلی درهم‌برهم می‌شه و هیچ راه خاص درستی برای بازی وجود نداره. روش‌های بسیاری هست. توی شطرنج، مثل زندگی، احتمال اساسِ همه‌چیزه؛ هر امید، هر آرزو، هر حسرت، هر لحظه از زندگی.

آن برآمدهای عالی و متعال نتیجهٔ «انتخاب خردمندانهٔ بدیل‌های بسیار» بودند.

خانم الم حق داشت. بازی تمام نشده بود. اگر هنوز مهره‌هایی روی صفحه باقی مانده باشد، هیچ بازیکنی تسلیم نمی‌شود.

«دارم بهت می‌گم چیزی که از همه معمولی‌تر به نظر می‌رسه شاید درنهایت چیزی بشه که تو رو به پیروزی می‌رسونه. تو باید ادامه بدی

. و حتی اگه تو یه سرباز بودی (شاید همهٔ ما باشیم) اون‌وقت باید یادت باشه که سرباز جادویی‌ترین مهره‌ست. شاید کوچیک و پیش‌پاافتاده به نظر برسه اما این‌طور نیست، چون سرباز هیچ‌وقت فقط سرباز نیست. سرباز وزیریه که توی کمینه. تنها کاری که تو باید انجام بدی اینه که راهی برای پیشروی به جلو پیدا کنی. مربع به مربع بری جلو. می‌تونی به‌طرف دیگه برسی و همه‌جور قدرتی رو آزاد کنی.»

«آیا شادی هدفه؟» «نمی‌دونم. تصور می‌کنم دلم می‌خواد زندگیم معنایی داشته باشه. می‌خوام یه کار خوب انجام بدم.»

«این کتاب منبع همهٔ مشکلات توئه و البته جوابشون هم هست.» «حالا چی هست؟» «عزیز من، اسمش کتاب حسرت‌هاست.»

گاهی زندگی چقدر ساده چشم‌انداز کاملاً جدیدی به تو می‌دهد، به شرط این‌که به‌اندازهٔ کافی صبر کنی تا آن را ببینی.

نورا با بدخلقی گفت: «واقعاً زندگی رو نمی‌فهمم.» «مجبور نیستی زندگی رو بفهمی. فقط باید زندگیش کنی.»

خودتون باشید. هدفتون این باشه که مثل خودتون ببینید، عمل کنید، فکر کنید. هدفتون این باشه که درست‌ترین نسخهٔ خودتون باشید. چیزی که هستید رو با کمال میل بپذیرید. اون رو تأیید کنید. عاشقش باشید. براش زحمت بکشید و یه لحظه رو هم صرف این فکر نکنید که مردم مسخره یا تحقیرش می‌کنن. پشت بیشتر شایعات حسادت نهفته‌ست. سرت رو پایین نگه دار. استقامتت رو حفظ کن.

«افراد بااستقامتْ متفاوت از بقیه ساخته نشده‌ن. تنها تفاوتشون اینه که هدف روشنی توی ذهن دارن و عزم راسخی برای رسیدن به اون هدف. استقامت برای متمرکزموندن، تو زندگی‌ای که پر از حواس‌پرت‌کن‌هاست، ضروریه. این تواناییْ پایبندموندن به یه وظیفه‌ست، وقتی بدن و ذهن شما به حد نهایی خودشون می‌رسن؛ توانایی برای این‌که سرت رو پایین نگه داری و به شنا تو مسیر خودت ادامه بدی، بدون این‌که سرت رو این‌طرف و اون‌طرف بچرخونی تا ببینی آیا کسی ممکنه از تو جلو بزنه یا نه...»

«هیچ‌وقت اهمیت بزرگ‌بودن چیزهای کوچک رو دست کم نگیر. تو باید همیشه این یادت بمونه.»

مرگ نقطهٔ مقابل فرصته.

«خُب، می‌بینی؟ بعضی وقت‌ها حسرت‌ها اصلاً براساس واقعیت نیستن. گاهی حسرت‌ها فقط...» دنبال جملهٔ مناسب گشت و آن را پیدا کرد: «یه مشت مزخرفات‌اند.»