بریده‌هایی از کتاب اضطراب جایگاه اجتماعی

طبقه کارگر چیزی برای از دست دادن ندارد جز زنجیرهای اسارتش.

«سرمایه‌داری, با تمام خست، در مورد به هدر دادن نیروی انسانی کاملاً اسرافکارانه عمل کرده است.»

به اعتقاد روسو دو راه برای ثروتمندتر کردن مردم وجود دارد: دادن پول بیشتر به آن‌ها یا مهار کردن خواسته‌هایشان.

هر بار که از داشته‌هایمان احساس رضایت کنیم، هر قدر هم دارایی کمی داشته باشیم، جزو ثروتمندان به شمار می‌رویم.

عصر مدرن هم با توجه به بدبینی‌اش چندان آزادی‌خواه ــ یا مهربان ــ نبوده است.

توماس هابز در لِویاتان (۱۶۵۱) نوشت انسان‌ها پیش از تولد جوامع وجود داشته‌اند، و به منظور تأمین منافع خود به این جوامع پیوسته و طی توافقی حقوق طبیعی خود را در ازای محافظت شدن واگذار کرده‌اند

هرچه تعداد کسانی که با خود همتراز می‌دانیم و خود را با آن‌ها مقایسه می‌کنیم بیشتر باشد، افراد بیشتری برای حسادت کردن داریم.

هیچ موفقیتی تحمل‌ناپذیرتر از موفقیت دوستان نزدیکمان نیست.

کسانی هستند که دستاوردهای عظیم زندگی‌شان کمترین عذابی در ما ایجاد نمی‌کند، و کسانی که کمترین خوشبختی‌شان به شکنجه‌ای مداوم برای زندگی‌مان تبدیل می‌شود.

تاریخچه تجملات ماجرای حرص و طمع نیست بلکه به طور دقیق‌تر می‌توان آن را سندی گواه بر ضایعه عاطفی نامید.

این‌که مردم را دوست نداشته باشیم دلیل نمی‌شود که نخواهیم دوستمان داشته باشند

دشوار می‌توان مانند افاده‌ای‌ها رفتار نکرد، چون این عارضه‌ای جمعی است. رنجشی که در دوران جوانی از افاده‌ای‌ها به دل گرفته‌ایم نمی‌تواند مانع از این شود که خودمان به‌تدریج به یکی از آن‌ها تبدیل شویم

دشوار می‌توان مانند افاده‌ای‌ها رفتار نکرد، چون این عارضه‌ای جمعی است.

تنها عامل افاده‌ای بودن ترس است. کسانی که از جایگاه اجتماعی خود مطمئن‌اند هرگز دیگران را تحقیر نمی‌کنند. پشت تکبر ترس نهفته است.

تنها عامل افاده‌ای بودن ترس است.

جایگاه اجتماعی والا از نظر بسیاری از بهترین نعمت‌های زمینی است (هرچند انگشت‌شمارند کسانی که این مطلب را به‌صراحت تصدیق کنند).